στις επάλξεις [15], αμπελοφιλογλωσσίες (ή αμπελογλωσσοσοφίες)

«Ποτέ δεν θα χαθούν τα Ελληνικά, παρά τα πολλά, ως λαού, αρνητικά μας…», Βασίλης Αλεξάκης

«Η γλώσσα μας είναι σαν διαστημικός σταθμός, που τον διαχειρίζονται νήπια», Γιώργος Πανουσόπουλος

με αυτά τα δύο αποφθέγματα, σε διαφορετική σελίδα το καθένα κάτω από τη φωτογραφία του κάθε δημιουργού, επιγράφονται οι «διάλογοι» με την επιμέλεια του Σωτήρη Κακίση στο «Κ» της κυριακάτικης Καθημερινής 14/12/08, σ. 79-82.

διαβάστε τη συνέχεια...

αντιγράφω ελάχιστα και σκόρπια:

από το εισαγωγικό του Σ. Κακίση: «[...] ο Βασίλης Αλεξάκης [...] κι ο Γιώργος Πανουσόπουλος [...] διαφωνούν εδώ συμφωνώντας για τις αξίες και τον τρόπο αυτής της επίμονης και πληγωμένης, ποιητικότατης όμως πάντα γλώσσας»

Γ.Π. «Η ελληνική γλώσσα, κι ας μην το ξέρει ο κάθε υπουργός αυτό αλλά το ξέρω εγώ, θεωρείται ονοματοποιός γλώσσα. Δεν είναι η μοναδική, αλλά τα Αγγλικά και τα Γαλλικά π.χ. ονοματοποιοί γλώσσες δεν είναι.» [...]

«Η λέξη ενέργεια, θέλω να πω, για έναν Άγγλο είναι σημειολογική και τίποτα παραπάνω. Ένα σύμβολο, που να το εξηγήσει γλωσσικά, αν δεν καταφύγει στα Ελληνικά, του είναι αδύνατο.»

Β.Α. «Πάντως, η έπαρση για οποιαδήποτε γλώσσα κατ’ εμέ δεν δικαιολογείται, γιατί καμία γλώσσα δεν είναι προϊόν ενός και μόνο λαού. Άρα δεν δικαιούται ο υπουργός να βγαίνει και να λέει διάφορα, κομπάζοντας για τα Ελληνικά.»

Γ.Π. «Δεν δικαιούται γιατί δεν τα ξέρει τα Ελληνικά, αυτό να το δεχτώ. Αλλά όλη αυτή η θεωρία περί ινδοευρωπαϊκής γλώσσας ένα παραμύθι φιλολογικό είναι [...]»

Γ.Π. «[...] πες μου μιαν άλλη λέξη για τη λέξη δημοκρατία, μπορείς; Εγώ θυμάμαι ένα σίριαλ που κορόιδευε ο Άγγλος πρωθυπουργός τον Ιρλανδό πρωθυπουργό, που ζητούσε δημοκρατία για την Ιρλανδία, λέγοντάς του “Εσείς δεν έχετε καν λέξη για τη δημοκρατία, κύριε!” Ο Άγγλος την έβγαινε, δηλαδή, στον Ιρλανδό με ξένα κόλλυβα. Δεν σ’ αρέσει, λοιπόν, σ’ ενοχλεί, που η Ελληνική έχει δώσει όνομα σε τόσο πολλά πράγματα;»

Κακίσης: «Πριν από αρκετά χρόνια σ’ ένα συνέδριο για τη γλώσσα στον Μίλωνα στη Νέα Σμύρνη, ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε την ιδέα να ηχογραφήσουμε τυχαίες ομιλίες από το δρόμο και να τις αναπαράγουμε σε πολύ αργή ταχύτητα μετά: συνειδητοποιήσαμε τότε πως οι άνθρωποι έλεγαν υποδειγματικά ακόμα τις βαρείες και τις μακρές συλλαβές! [...]»

Β.Α. «[...] Οι γλώσσες είναι αθώες, οι πολιτικές και οι άνθρωποι τις εχθρεύονται και τις βιάζουν συχνά. Κι αν σήμερα π.χ. οικονομικοί και εμπορικοί και λόγοι παγκοσμιοποίησης επιβάλλουν παντού τα Αγγλικά, τα ίδια τα Αγγλικά σε τίποτα δεν φταίει. Θύμα είναι και η Αγγλική αυτής της πολιτικής. Γιατί να γράφει κανείς π.χ. σε μια γλώσσα η οποία από την υπερβολική της χρήση έχει καταντήσει υποτυπώδης; Δεν θα ήθελα να ήμουν τώρα Άγγλος συγγραφέας. Τι ποίηση να βγει πια μέσα απ’ όλη αυτή τη φθορά;»

Σ.Κ. «Μεγάλη, ξαφνικά, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, λέω εγώ!»

Γ.Π. «Το ίδιο πρόβλημα δεν είχαν και τα Ελληνικά την Ελληνιστική Εποχή, που ήταν γλώσσα παγκόσμια; Δεν ξέπεσε σε βαρβαρική σχεδόν, λόγω της ανάγκης να μιλιέται από τόσους ξένους λαούς; Και τώρα το ίδιο γίνεται με τα Αγγλικά περίπου: μιλάμε για μια γλώσσα με διακόσιες όλες κι όλες λέξεις ευρείας χρήσης.»

Και το κλείσιμο:

Γ.Π. «Εγώ αισθάνομαι πως τα Ελληνικά παραμένουν ένα τεράστιο μηχάνημα, σαν δορυφόρος πολύπλοκος, σαν διαστημικός σταθμός, που τον διαχειρίζονται όμως κάτι παιδιά νηπιαγωγείου. Που δεν καταλαβαίνουν σχεδόν τίποτα. Εμείς μπροστά στη γλώσσα μας είμαστε πάρα, μα πάρα πολύ μικροί. Και δεν μπορούμε, δυστυχώς, ούτε να τη φτιάξουμε, αλλά δεν μπορούμε, ευτυχώς, ούτε να την καταστρέψουμε».

Το θλιβερό συμπέρασμα:

Πολύ Άδωνη, πολλή «Ελληνική Αγωγή» και πολλή Τζιροπούλου-Ευσταθίου παρακολουθεί ο Γιώργος Πανουσόπουλος.

Το αισιόδοξο συμπέρασμα:

Αν η «υποτυπώδης» πλέον Αγγλική απαρτίζεται από «διακόσιες όλες κι όλες λέξεις», κι εδώ σ’ εμάς χαρακτηρίζονται λεξιπένητες οι νέοι που χρησιμοποιούν κι αυτοί 200 όλες κι όλες λέξεις, σημαίνει πως της σημερινής Ελληνικής, υπό κανονικές συνθήκες μη λεξιπενίας, οι λέξεις τής τρέχουν απ’ τα μπατζάκια.

Κι ένα κατινίστικο ΥΓ:

Αν το πρώτο πληθυντικό που χρησιμοποιεί ο Σ. Κακίσης, όταν αναφέρεται στην περιβόητη «έρευνα» του Σαββόπουλου, σημαίνει πως ήταν κι αυτός στην "ερευνητική ομάδα", οπότε του ανήκει κατιτίς από τη δόξα του αρχιερευνητή, διόλου δεν τη στηρίζει την υπόθεσή του(ς) με την "αργή ταχύτητα": πού πήγανε, ορέ, τα σούπερ μηχανήματα και κοτζαμάν παλμογράφοι;