"Λυπάμαι, κοπήκατε!" ή Οι «πανελλαδικές» των μεταναστών
Τα Νέα, 29 Νοεμβρίου 2008 [αναπτυγμένη μορφή παλαιότερου ποστ εδώ]
Είναι αδιανόητο να μαζεύεις σε ξένη χώρα πορτοκάλια ή να ξεσκατίζεις κατάκοιτους γέρους και να μην ξέρεις «τι περιέγραψε ο ιστορικός Προκόπιος»!
Μετανάστες μαθητές, στην αυλή του κολεγίου τους, ώρα διαλείμματος, συζητούν ενθουσιασμένοι για τις νεοαποκτηθείσες γνώσεις τους, για τον Μαξέντιο, τον Προκόπιο, και τη μεταφορά του διοικητικού κέντρου από τη Ρώμη στο Βυζάντιο
το πλήρες κείμενο:
«Λυπάμαι, κοπήκατε! Το όνειρο του X-Factor (ή πιο παλιά του Fame Story κτλ.) για σας τελειώνει εδώ!»
Νά η φράση-εφιάλτης, η φράση-καταπέλτης, πολύ περισσότερο αν σ’ την έχει εκσφενδονίσει ο Μουρατίδης, ετυμηγορία που ισοδυναμεί με θανατική ποινή για τα χιλιάδες παιδιά που συνωστίζονται στα διάφορα ταλεντοπροωθητικά ή ταλεντοκατασκευαστικά προγράμματα, παιδιά πάντως όχι όλα ψώνια και όχι όλα ατάλαντα, όπως εύκολα γράφουμε οι μπουλντόζες, οι οδοστρωτήρες εμείς.
Τώρα όμως δεν έχουμε να κάνουμε με ταλεντοκατασκευαστικά προγράμματα, αλλά με μύλους που αλέθουν άλλου είδους όνειρα. Και δεν έχουμε να κάνουμε με παιδιά, ψώνια και μη, που ονειρεύονται μια φωταγωγημένη μαρκίζα και μια ντιζαϊνάτη πίστα με φωτορυθμικά, άντε κι ένα σιντί, μπας και παραταθεί λιγάκι η εφήμερη φήμη.
Τώρα είναι οι μετανάστες, με το όνειρο να νιώσουν ένα μόλις σκαλί παραπάνω προς το «άνθρωποι» –και πάλι περίπου, όχι ακόμα «κανονικοί». Και πολύ πιο πρακτικά, μπας και παραταθεί λιγάκι κι εδώ η εφήμερη πια ζωή. Μπας και γίνει ζωή δηλαδή.
Και αυτό το σκαλί παραπάνω, που είπα, είναι η άδεια τού «επί μακρόν διαμένοντος» –όχι καμιά υπηκοότητα και άλλα τέτοια μεγαλεπήβολα και άπιαστα.
Και γι’ αυτήν και μόνο την άδεια προϋποθέσεις είναι πράγματα που κι αυτά λίγο απέχουν απ’ το «άπιαστα»:
(α) να μένουν ήδη πέντε χρόνια στη χώρα, πάντα «φιλοξενούμενοι», όπως τους αποκαλούν από τα ανεξίθρησκα κανάλια μας οι ανθοί του κοινοβουλευτικού πλέον κόμματος του Καρατζαφέρη,
(β) να έχουν ετήσιο εισόδημα τουλάχιστον ανειδίκευτου εργάτη (άρα, όχι μαύρα!)
(γ) να είναι ασφαλισμένοι
(δ) να διαθέτουν κατοικία, να μένουν δηλαδή σε σπίτι κανονικό κι όχι σε εγκαταλειμμένο ερείπιο ή σε παγκάκι στα πάρκα, και
(ε) να πληρώσουν 900 (ολογράφως: εννιακόσια!) ευρώ παράβολο.
Αλλά προπάντων χρειάζεται
(στ) απόδειξη ότι παίζουν στα δάχτυλα την ελληνική γλώσσα, την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό, όπως ακριβώς και εμείς οι γηγενείς και ντιενεϊνάτοι, με το ευλογημένο απ’ τον Θεό DNA δηλαδή, όπως μας έλεγαν, πρόσφατα ακόμα, χείλη αρχιεπισκοπικά.
Και πώς θα την έχουμε αυτή την απόδειξη, ότι ξέρουν δηλαδή οι φιλοξενούμενοι σε τι κοιτίδα του πολιτισμού φιλοξενούνται, και αφού έχουν ήδη δοκιμάσει με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο τις συνθήκες φιλοξενίας των κατ’ ευθεία γραμμή απογόνων του Ξένιου Δία; Περνώντας από τα θρανία κι έπειτα από εξετάσεις, όπως διαβάσαμε πρόσφατα στο εκτενές και σπαραχτικό στην ουσία του ρεπορτάζ του Νικόλα Ζώη στον Ταχυδρόμο, 18/10, με τίτλο: «–Ομιλείτε ελληνικά; –Απόδειξη!»
Έπειτα από 150 ώρες διδασκαλία ελληνικής γλώσσας και 25 με στοιχεία ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού σε ειδικά Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων, ήρθε η ώρα των εξετάσεων.
Και τον περασμένο μήνα, στις 4 Οκτωβρίου, είχαν τις «πανελλαδικές» τους όσοι μετανάστες ανταποκρίνονταν στις προδιαγραφές και διέθεταν και τα 900 ευρώ, συν αεροπορικά εισιτήρια κάποιοι: «Ο φίλος μου» λέει ο Χρίστος από την Αλβανία που ζει και δουλεύει στη Σάμο κι ήρθε από κει με το αεροπλάνο για τις εξετάσεις «δεν προλάβαινε να έρθει με το καράβι λόγω της δουλειάς και δεν είχε λεφτά για αεροπορικά εισιτήρια», διαβάζω στο ρεπορτάζ.
Υπήρξαν διάφοροι τύποι εξετάσεων, ακουστικής και αναγνωστικής ευχέρειας, έπειτα κάτι σαν έκθεση, ή γραπτή δοκιμασία: «ένα επίσημο κι ένα ανεπίσημο γράμμα» –εδώ δυστυχώς δεν μας λέει το ρεπορτάζ σαν τι λογής να ήταν αυτό το «επίσημο», αν δηλαδή ήταν ένα είδος αίτησης, από αυτές που δεν σταθήκαμε ποτέ ικανοί να συντάξουμε εμείς, και όχι μόνο επί επαράτου καθαρευούσης, όταν υπήρχαν ειδικοί αιτησιογράφοι έξω από κάθε δημόσια υπηρεσία.
Απαντήστε, παρακαλώ, και χωρίς σκονάκια
Και στο τέλος, η πεμπτουσία των εξετάσεων, γνώσεις ελληνικής ιστορίας και ελληνικού πολιτισμού, μέσα από 40 ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής (multiple choice). Αντιγράφω ενδεικτικά μερικές:
Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος νομοθέτης της Αθήνας;
(α) ο Περικλής, (β) ο Σόλων, (γ) ο Αριστοτέλης
Πώς ονομάζονταν οι δούλοι στη Σπάρτη;
(α) μέτοικοι, (β) περίοικοι, (γ) είλωτες
Διότι, άντε να ζήσεις σε μια καινούρια χώρα αν δεν ξέρεις, όχι μόνο πώς ονομάζονται σήμερα σ’ αυτήν τη χώρα οι δούλοι σαν και του λόγου σου, αλλά και πώς ονομάζονταν οι δούλοι στην αρχαία Σπάρτη…
Τα παίζουμε στα δάχτυλα ωστόσο αυτά εμείς. Πάμε γι’ άλλα λοιπόν:
Ποιος Βυζαντινός αυτοκράτορας προσπάθησε να επαναφέρει τη λατρεία των δώδεκα θεών του Ολύμπου;
(α) ο Ιουλιανός, (β) ο Θεοδόσιος, (γ) ο Κωνσταντίνος
Ποιος μεγάλος Ρωμαίος αυτοκράτορας μετέφερε το διοικητικό κέντρο από τη Ρώμη στο Βυζάντιο;
(α) ο Διοκλητιανός, (β) ο Κωνσταντίνος, (γ) ο Μαξέντιος
Αλλά και κάτι τέτοια τα μασάμε; Παρακάτω λοιπόν:
Τι περιέγραψε ο ιστορικός Προκόπιος;
(α) τους αθλητικούς αγώνες των αρχαίων Ελλήνων, (β) τις χριστιανικές αιρέσεις, (γ) τους πολέμους και τα κτίσματα του Ιουστινιανού
Γιατί είναι αδιανόητο να μαζεύεις σε ξένη χώρα πορτοκάλια ή να ξεσκατίζεις κατάκοιτους γέρους και να μην ξέρεις «τι περιέγραψε ο ιστορικός Προκόπιος»!
Δεν ξέρω εσείς· εγώ κόπηκα. Τρέχω κάθιδρος στον καθρέφτη: ίδιος ωστόσο είμαι ακόμα. Όμως, Θεέ μου, μήπως αρχίσω τότε, σιγά σιγά, να κιτρινίζω και να γίνονται και τα μάτια μου σκιστά; Ή μήπως αρχίσω και σκουραίνω και πάρω στο τέλος μαύρο κατράμι χρώμα;
Μα η φωνή με ξεκουφαίνει: «Λυπάμαι, κοπήκαΜε!» Σαν κοινωνία δηλαδή.
Είναι αδιανόητο να μαζεύεις σε ξένη χώρα πορτοκάλια ή να ξεσκατίζεις κατάκοιτους γέρους και να μην ξέρεις «τι περιέγραψε ο ιστορικός Προκόπιος»!Μετανάστες μαθητές, στην αυλή του κολεγίου τους, ώρα διαλείμματος, συζητούν ενθουσιασμένοι για τις νεοαποκτηθείσες γνώσεις τους, για τον Μαξέντιο, τον Προκόπιο, και τη μεταφορά του διοικητικού κέντρου από τη Ρώμη στο Βυζάντιο
το πλήρες κείμενο:
«Λυπάμαι, κοπήκατε! Το όνειρο του X-Factor (ή πιο παλιά του Fame Story κτλ.) για σας τελειώνει εδώ!»
Νά η φράση-εφιάλτης, η φράση-καταπέλτης, πολύ περισσότερο αν σ’ την έχει εκσφενδονίσει ο Μουρατίδης, ετυμηγορία που ισοδυναμεί με θανατική ποινή για τα χιλιάδες παιδιά που συνωστίζονται στα διάφορα ταλεντοπροωθητικά ή ταλεντοκατασκευαστικά προγράμματα, παιδιά πάντως όχι όλα ψώνια και όχι όλα ατάλαντα, όπως εύκολα γράφουμε οι μπουλντόζες, οι οδοστρωτήρες εμείς.
Τώρα όμως δεν έχουμε να κάνουμε με ταλεντοκατασκευαστικά προγράμματα, αλλά με μύλους που αλέθουν άλλου είδους όνειρα. Και δεν έχουμε να κάνουμε με παιδιά, ψώνια και μη, που ονειρεύονται μια φωταγωγημένη μαρκίζα και μια ντιζαϊνάτη πίστα με φωτορυθμικά, άντε κι ένα σιντί, μπας και παραταθεί λιγάκι η εφήμερη φήμη.
Τώρα είναι οι μετανάστες, με το όνειρο να νιώσουν ένα μόλις σκαλί παραπάνω προς το «άνθρωποι» –και πάλι περίπου, όχι ακόμα «κανονικοί». Και πολύ πιο πρακτικά, μπας και παραταθεί λιγάκι κι εδώ η εφήμερη πια ζωή. Μπας και γίνει ζωή δηλαδή.
Και αυτό το σκαλί παραπάνω, που είπα, είναι η άδεια τού «επί μακρόν διαμένοντος» –όχι καμιά υπηκοότητα και άλλα τέτοια μεγαλεπήβολα και άπιαστα.
Και γι’ αυτήν και μόνο την άδεια προϋποθέσεις είναι πράγματα που κι αυτά λίγο απέχουν απ’ το «άπιαστα»:
(α) να μένουν ήδη πέντε χρόνια στη χώρα, πάντα «φιλοξενούμενοι», όπως τους αποκαλούν από τα ανεξίθρησκα κανάλια μας οι ανθοί του κοινοβουλευτικού πλέον κόμματος του Καρατζαφέρη,
(β) να έχουν ετήσιο εισόδημα τουλάχιστον ανειδίκευτου εργάτη (άρα, όχι μαύρα!)
(γ) να είναι ασφαλισμένοι
(δ) να διαθέτουν κατοικία, να μένουν δηλαδή σε σπίτι κανονικό κι όχι σε εγκαταλειμμένο ερείπιο ή σε παγκάκι στα πάρκα, και
(ε) να πληρώσουν 900 (ολογράφως: εννιακόσια!) ευρώ παράβολο.
Αλλά προπάντων χρειάζεται
(στ) απόδειξη ότι παίζουν στα δάχτυλα την ελληνική γλώσσα, την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό, όπως ακριβώς και εμείς οι γηγενείς και ντιενεϊνάτοι, με το ευλογημένο απ’ τον Θεό DNA δηλαδή, όπως μας έλεγαν, πρόσφατα ακόμα, χείλη αρχιεπισκοπικά.
Και πώς θα την έχουμε αυτή την απόδειξη, ότι ξέρουν δηλαδή οι φιλοξενούμενοι σε τι κοιτίδα του πολιτισμού φιλοξενούνται, και αφού έχουν ήδη δοκιμάσει με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο τις συνθήκες φιλοξενίας των κατ’ ευθεία γραμμή απογόνων του Ξένιου Δία; Περνώντας από τα θρανία κι έπειτα από εξετάσεις, όπως διαβάσαμε πρόσφατα στο εκτενές και σπαραχτικό στην ουσία του ρεπορτάζ του Νικόλα Ζώη στον Ταχυδρόμο, 18/10, με τίτλο: «–Ομιλείτε ελληνικά; –Απόδειξη!»
Έπειτα από 150 ώρες διδασκαλία ελληνικής γλώσσας και 25 με στοιχεία ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού σε ειδικά Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων, ήρθε η ώρα των εξετάσεων.
Και τον περασμένο μήνα, στις 4 Οκτωβρίου, είχαν τις «πανελλαδικές» τους όσοι μετανάστες ανταποκρίνονταν στις προδιαγραφές και διέθεταν και τα 900 ευρώ, συν αεροπορικά εισιτήρια κάποιοι: «Ο φίλος μου» λέει ο Χρίστος από την Αλβανία που ζει και δουλεύει στη Σάμο κι ήρθε από κει με το αεροπλάνο για τις εξετάσεις «δεν προλάβαινε να έρθει με το καράβι λόγω της δουλειάς και δεν είχε λεφτά για αεροπορικά εισιτήρια», διαβάζω στο ρεπορτάζ.
Υπήρξαν διάφοροι τύποι εξετάσεων, ακουστικής και αναγνωστικής ευχέρειας, έπειτα κάτι σαν έκθεση, ή γραπτή δοκιμασία: «ένα επίσημο κι ένα ανεπίσημο γράμμα» –εδώ δυστυχώς δεν μας λέει το ρεπορτάζ σαν τι λογής να ήταν αυτό το «επίσημο», αν δηλαδή ήταν ένα είδος αίτησης, από αυτές που δεν σταθήκαμε ποτέ ικανοί να συντάξουμε εμείς, και όχι μόνο επί επαράτου καθαρευούσης, όταν υπήρχαν ειδικοί αιτησιογράφοι έξω από κάθε δημόσια υπηρεσία.
Απαντήστε, παρακαλώ, και χωρίς σκονάκια
Και στο τέλος, η πεμπτουσία των εξετάσεων, γνώσεις ελληνικής ιστορίας και ελληνικού πολιτισμού, μέσα από 40 ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής (multiple choice). Αντιγράφω ενδεικτικά μερικές:
Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος νομοθέτης της Αθήνας;
(α) ο Περικλής, (β) ο Σόλων, (γ) ο Αριστοτέλης
Πώς ονομάζονταν οι δούλοι στη Σπάρτη;
(α) μέτοικοι, (β) περίοικοι, (γ) είλωτες
Διότι, άντε να ζήσεις σε μια καινούρια χώρα αν δεν ξέρεις, όχι μόνο πώς ονομάζονται σήμερα σ’ αυτήν τη χώρα οι δούλοι σαν και του λόγου σου, αλλά και πώς ονομάζονταν οι δούλοι στην αρχαία Σπάρτη…
Τα παίζουμε στα δάχτυλα ωστόσο αυτά εμείς. Πάμε γι’ άλλα λοιπόν:
Ποιος Βυζαντινός αυτοκράτορας προσπάθησε να επαναφέρει τη λατρεία των δώδεκα θεών του Ολύμπου;
(α) ο Ιουλιανός, (β) ο Θεοδόσιος, (γ) ο Κωνσταντίνος
Ποιος μεγάλος Ρωμαίος αυτοκράτορας μετέφερε το διοικητικό κέντρο από τη Ρώμη στο Βυζάντιο;
(α) ο Διοκλητιανός, (β) ο Κωνσταντίνος, (γ) ο Μαξέντιος
Αλλά και κάτι τέτοια τα μασάμε; Παρακάτω λοιπόν:
Τι περιέγραψε ο ιστορικός Προκόπιος;
(α) τους αθλητικούς αγώνες των αρχαίων Ελλήνων, (β) τις χριστιανικές αιρέσεις, (γ) τους πολέμους και τα κτίσματα του Ιουστινιανού
Γιατί είναι αδιανόητο να μαζεύεις σε ξένη χώρα πορτοκάλια ή να ξεσκατίζεις κατάκοιτους γέρους και να μην ξέρεις «τι περιέγραψε ο ιστορικός Προκόπιος»!
Δεν ξέρω εσείς· εγώ κόπηκα. Τρέχω κάθιδρος στον καθρέφτη: ίδιος ωστόσο είμαι ακόμα. Όμως, Θεέ μου, μήπως αρχίσω τότε, σιγά σιγά, να κιτρινίζω και να γίνονται και τα μάτια μου σκιστά; Ή μήπως αρχίσω και σκουραίνω και πάρω στο τέλος μαύρο κατράμι χρώμα;
Μα η φωνή με ξεκουφαίνει: «Λυπάμαι, κοπήκαΜε!» Σαν κοινωνία δηλαδή.
