στις επάλξεις [16], γλωσσική πλειστόκαινος

Στάθης έγραψε και don't kiss the frog επισήμανε:

«Ανάμεσα στα άλλα μαργαριτάρια που περιέχουν τα σχολικά βιβλία αλιεύεται και ο “Μέλλοντας” (αντί ο Μέλλων) διότι στη μαλλιαρή (που νομίζει ότι είναι δημοτική) η αιτιατική μπορεί να υπέχει θέση ονομαστικής

διαβάστε τη συνέχεια...

»κατά το ο... διευθύνοντας αντί ο διευθύνων. Εχει άδικο μετά ο μισός δημοσιογραφικός κόσμος να σπηκάρει από ραδιοφώνου και τηλεόρασης “του διευθύνων συμβούλου” αντί του διευθύνοντος τοιούτου; Και γιατί, κατά το έτι δημοκρατικότερο,

»να μη λέμε ο “διευθύνοντας σύμβουλας”!»

και σχολίασε --όσο πιο λιτά τόσο πιο φαρμακερά-- ο μπλόγκερ:

"Συγνώμη τώρα. Αυτός, πότε μίλησε τελευταία φορά με ζωντανό άνθρωπο;"

του έφαγε όμως του ιερομύστη την ευφάνταστη κατακλείδα· αποκαθιστώ:

"Θα είναι κι αυτό ένα λάθος που με τη συχνή και κατ' επανάληψιν χρήση του ντα για ντο θα καταστεί σωστόν"!

no doubt, ένας στάθης την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα, για να παραφράσουμε το σοφό λαϊκό ρητό

αφού μας φτιάχνει καινούριο σκώτι ο εν λόγω, κάθε φορά που βάζει στοίχημα με τον εαυτό του πως μπορεί να είναι ακόμα πιο αδαής, ακόμα πιο αστοιχείωτος και μακαρίως ανυποψίαστος από όσο μας απέδειξε την προηγούμενη φορά

να του πεις τώρα πως από τα πιο αρχαία χρόνια των πιο γλυκών γλωσσαμυντορικών ονείρων του, ναι, η αιτιατική έδινε την ονομαστική, κι έτσι ο ανήρ έγινε άνδρας και η γυνή γυναίκα, χαμένος κόπος...

αφού ούτε μόλις δίπλα του δεν πήρε είδηση πώς έγινε Πλάτωνας ο Πλάτων και Ξενοφώντας ο Ξενοφών, κι ας συνυπάρχουν μια χαρά οι δύο τύποι

[μην του τα κάνετε λοιπόν πιο δύσκολα, και του ζητήσετε φερειπείν να καταλάβει γιατί το χαϊδευτικό του Ξενοφώντα είναι μόνο Φώντας κι όχι Φων]


ΥΓ. είδα κατόπιν εορτής ότι είχε προλάβει ο ακαταπόνητος Σαραντάκος: δείτε εδώ μαγειρική, και εφ' όλης της ύλης