Στοχοποιήσεις και δαιμονοποιήσεις

Σιγά μη χρειαζόταν η διαβεβαίωση του Μητσοτάκη προς τους αστυνομικούς: «Εσείς είστε το κράτος», ή ο χαρακτηρισμός «πραίτορες» (praetores urbani) από τον έτσι κι αλλιώς αμετροεπή Πολύδωρα. Γενιές και γενιές έζησαν και ζουν στο πετσί τους την (αυτο)επιβεβαίωση του αστυνομικού σώματος ότι και βέβαια αυτό είναι το κράτος, αυτοί είναι οι πραίτορες.

διαβάστε τη συνέχεια...

Στην εποχή μάλιστα της σύγχρονης τεχνολογίας, με το τελευταίο κινητό τηλέφωνο που βιντεοσκοπεί, μπόρεσε να δει ο κάθε τηλεθεατής τους εξευτελισμούς και τα βασανιστήρια κρατουμένων, τις ζαρντινιέρες που σακατεύουν φοιτητές, τις αδέσποτες σφαίρες που εξοστρακίζονται.

Δηλαδή η αστυνομία πρώτη στοχοποιεί τον εαυτό της, με τη θεσμική σχεδόν αυθαιρεσία και τη βαναυσότητά της. Το ίδιο κάνει και η εκάστοτε πολιτική ηγεσία, με τις παραινέσεις και με την κάλυψη που της παρείχε. Το ίδιο και η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, που έρχεται να επικυρώσει με την ατιμωρησία την εξουσία του σώματος-κράτους.

Και ξαφνικά από τη στοχοποίηση περάσαμε στη δαιμονοποίηση –των ΜΜΕ αυτήν τη φορά. Μ’ ένα τρομοκρατικό ενδεχομένως χτύπημα, υπαγορευμένο από προκατακλυσμιαία, πρωτόγονη πολιτική σκέψη, θεωρήθηκε πως βρέθηκε η συνταγή που θα ενοχοποιήσει κάθε κριτική που ασκείται στην αστυνομική αυθαιρεσία, μ’ έναν ανίερο συμψηφισμό, στα όρια της ύβρεως.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από εντεταλμένο όργανο του κράτους ισοσκελίζεται από τη δολοφονική απόπειρα κατά αστυνομικού από άγνωστους μέχρι στιγμής δράστες!

Η χαρά του ΛΑΟΣ, και όχι μόνο, που συνοψίζεται στην απαίτηση για «περισσότερη αστυνομία». Κι από κοντά όσοι είχαν αποφασίσει να μην εκτεθούν παίρνοντας θέση στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. «Πού ’ναι τώρα οι διαδηλώσεις για το αθώο θύμα» λένε στις κάμερες νοικοκυραίοι. «Να βγάλουμε την κοινωνία από την παθητικότητά της» φώναζαν οι αστυνομικοί στη συγκέντρωσή τους, λίγο πριν από τις άγριες αποδοκιμασίες στον αρχιεπίσκοπο που επισκεπτόταν τον άτυχο αστυνομικό.

Που τον επισκέφτηκε, και καλά έκανε, όλος ο πολιτικός κόσμος, ενώ στη δολοφονία του μαθητή όχι απλώς δε φάνηκε κανείς, παρά ο αρμόδιος υπουργός δε μαζευόταν από ξενυχτάδικα και γήπεδα.

Περίεργος συμψηφισμός, με μήνυμα ένα, γενικά προς την κοινωνία: τα κεφάλια μέσα, τέρμα η κριτική –ακόμα και η καταγραφή: αυτό κυρίως για τα ΜΜΕ.



σχετικοάσχετη σημείωση: είναι η δεύτερη φορά που ο Κωστής Παπαϊωάννου, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, συνεργάτης κι αυτός των Νέων, μού... παίρνει την μπουκιά μέσ' απ' το στόμα :-)
τη μια μέρα γράφω κάτι για την εφημερίδα, άσχετα απ' την τακτική σελίδα μου, την επομένη ετοιμάζομαι να το στείλω, ανοίγω στο μεταξύ την εφημερίδα, νά σου ο Κωστής Παπαϊωάννου, να το 'χει ξεσκίσει το θέμα μου, ενταγμένο σε σφαιρικότερη ανάλυση!
τη μια το 'δωσα παραταύτα το κομμάτι μου (ήταν για τον αρχιεπίσκοπο και τα δημοψηφίσματα), τώρα δεν ξέρω ακόμα, πράσινος απ' τη ζήλια μου :-Ρ
διαβάστε τον, είναι εξαιρετικός (τον μπάζαρα μάλιστα)