Και νά τι θέλω τώρα να σας πω:

Και νά τι θέλω τώρα να σας πω:

Για τη Μαρία Δημητριάδη, χρόνια δικτατορίας, στον «Λεβέντη» από τα Τραγούδια του αγώνα του Θεοδωράκη, με το αδιανόητο τότε, σχεδόν ποπ ύφος της.

Για τη Μαρία Δημητριάδη στο αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου, μέρες του Νοέμβρη, 15, 16, 17, ο Θάνος στο πιάνο, εμείς ξαπλωμένοι στους πάγκους ή κατάχαμα, σιγοτραγουδάμε· μπροστά, εννοείται, η φωνή της Μαρίας.

Για τη Μαρία Δημητριάδη και το «Επέσατε θύματα» στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, πορεία απαγορευμένη για να μη χαλάσει το κλίμα, παραμονές εκλογών, που αποτελούσαν, λέει, «δικαίωση του Πολυτεχνείου», προβοκάτορες μας είπαν ξανά, όπως μας είχαν πει και στο Πολυτεχνείο, κοντά 1.000.000 μαζευτήκαμε πάντως, στην Καισαριανή μάς υποδέχονταν με χειροκροτήματα, λουλούδια και δάκρυα.

Για τη Μαρία Δημητριάδη, ένα χρόνο μετά, όταν βγήκαν και σε δίσκο πια τα Πολιτικά τραγούδια του Θάνου, ύμνοι της γενιάς μας, ποίηση Μπίρμαν και Χικμέτ.

Εκεί, Μαρία, ο «Μικρόκοσμος» του Χικμέτ, μετάφραση Ρίτσου, που ξεκινούσε: Και νά τι θέλω τώρα να σας πω, και τέλειωνε, Μαρία:

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληχτικό
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
είν’ ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει
είν’ ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε!

Βαρέθηκες, ακόμα τα ίδια, Μαρία· έφυγες· αντίο.




[δημοσιεύτηκε στα Νέα, 8 Ιαν. 2009]