Ο Γιανναράς ζει, ο Ελληνισμός καλά κρατεί

Περίμενα μία βδομάδα να σιγουρευτώ. Στη σημερινή, κυριακάτικη Καθημερινή, ο Γιανναράς στο πόστο του, με μια καινούρια επιφυλλίδα. Όλα καλά λοιπόν.

Γιατί λίγο μας ανησύχησε την προηγούμενη Κυριακή, 19 Ιουλίου. «Πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;» ήταν ο τίτλος της επιφυλλίδας του. Δυσοίωνος ο τίτλος, έμοιαζε ρητορικό το ερώτημα. Που σημαίνει πως τα ’φαγε, μάλλον τα ’χει φάει προ πολλού τα ψωμιά του ο Ελληνισμός.

διαβάστε τη συνέχεια...

Νά και η αρχή της επιφυλλίδας:

«Πότε τελειώνει ιστορικά ένας λαός που σημάδεψε με την παρουσία του την πορεία της ανθρωπότητας; Προφανώς, όταν πάψει να παράγει ή να συντηρεί καινοτόμο ιδιαιτερότητα»!

Και η κατακλείδα:

«Σε κάθε παραμικρή πτυχή του το σημερινό ελληνώνυμο κρατίδιο είναι μια ύβρις της ελληνικότητας»!

Οιμέ!

Όμως, μέσα απ’ τα μαύρα, ολόμαυρα σκότη, γιά στάσου, λες, αν ένας λαός, και όχι η Πετρούλα φερειπείν, τελειώνει «όταν πάψει να παράγει ή να συντηρεί καινοτόμο ιδιαιτερότητα», και αφού ο Γιανναράς, ξαναφερειπείν, και παράγει και καινοτόμο ιδιαιτερότητα συντηρεί, φως φανάρι, ΔΕΝ τέλειωσε ο Ελληνισμός.


                                                * * *


Αλλιώς:

Καμιά τριανταριά χρόνια πριν, ο (θεολόγος) καθηγητής (της φιλοσοφίας) Χρ. Γιανναράς έκανε το πολλοστό μεταπτυχιακό του στη Στρατευμένη Εσχατολογία, αναδημοσιεύοντας κατ’ εξακολούθηση και βάζοντάς το έπειτα τίτλο βιβλίου του το περίφημο έκτοτε «Finis Graeciae», με το οποίο μας έλεγε, όπως μας λέει πάντοτε εξάλλου, πως τέρμα η Ελλάδα, τέρμα και η ελληνική γλώσσα (αλλά τότε «με ποια γλώσσα και σε ποιο ακροατήριο απευθύνεται ο κ. Γιανναράς, εφόσον η ελληνική γλώσσα και το “θλιβερό” “ελλαδικό κρατίδιο” είναι, κατ’ αυτόν, νεκρά», ρωτούσα, ενδεικτικά).

Πέρασαν τα χρόνια, ο κ. Γιανναράς, συντονισμένος, όταν δεν δίνει ο ίδιος τον τόνο, στη λαϊφστάιλ μεμψιμοιρία που αναχαράζει βόσκοντας τα περί «Ελλαδέξ», «Ελλαδιστάν» (βόσκοντας και ο ίδιος πάντως, σιτιζόμενος παναπεί, στα χωράφια ακριβώς του «θλιβερού ελλαδικού κρατιδίου» «Ελλαδέξ» ή «Ελλαδιστάν»), προχώρησε σε πιο εκλεπτυσμένη τάχα τώρα ανάλυση, και ψάχνει στα πιο παλιά το «τέλειωμα» του Ελληνισμού. Ανανέωσε έτσι και το λεξιλόγιό του: το «ελληνώνυμο κρατίδιο», που είναι, τι άλλο, «ύβρις της ελληνικότητας».

Βεβαίως, ύβρις, κύριε καθηγητά.

Ύβρις της εν ευρεία εννοία [θα του αρέσει αυτό] ηθικής, του ακαδημαϊκού ήθους πιο συγκεκριμένα, της κοινής λογικής επιτέλους.


ΥΓ 1. Ποιο το καινούριο εντέλει; Τα ίδια εκείνος, τα ίδια αναγκαστικά κι εμείς. Ε, συν ότι γράφτηκε τούτες τις μέρες πως ο ακροδεξιός υπουργός πολιτισμού θα αναθέσει στον (υπερδεξιό) (θεολόγο) καθηγητή (της φιλοσοφίας) το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Άντε, να μπαίνουν τα πράγματα στο δρόμο τους. Και να αναγνωρίζονται οι αξίες. Και οι συγγένειες.

ΥΓ 2. Κοιτάζοντας διαγωνίως τη σημερινή επιφυλλίδα του κ. Γιανναρά, με τίτλο "Αν ο πρωθυπουργός τολμούσε μετάνοια", κάτι για "κράτος" διάβασα. Μπα, αναβαθμίστηκε το "κρατίδιο";