Χέρι χέρι και μαύρη αντίδραση; Λαϊκισμός; Μπα. Παπαρολογία σκέτη

Σάββατο βράδυ, γυρνάω στο σπίτι φορτωμένος τις κυριακάτικες εφημερίδες, στρώνομαι αμέσως στον καναπέ, η τηλεόραση απλώς ηχητικό υπόστρωμα, γρήγορα γρήγορα, την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, λαχανιασμένο ξεφύλλισμα, η καρδιά χτυπάει σαν τρελή, έλα, πού ’ν’ τος, πουθενά, μπα, δεν μπορεί, ας ξαναδώ, τίποτα, α μα τι λέω, θα ’ναι στο Επτά, λογικόν, στα καλλιτεχνικά, αλλά φτου, ούτε στο Επτά είναι, τα χέρια τρέμουν, η καρδιά πάει να σπάσει, ε, τότε θα ’ναι στο Έψιλον, τελευταία ελπίδα, εγκεφαλικό θα μου ’ρθει, ψυχραιμία όμως, και γιά να δούμε, ωραία, ο Διαμαντής μας εδώ όπως πάντα, τώρα όμως προέχει ο άλλος, γρήγορα γρήγορα, όχι γαμώτο μου, όχι, ούτε εδώ είναι, άρα τι, δεν έχει Διαλεγμένο αυτή την Κυριακή; τι στα κομμάτια, ούτε στη σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία, κατασπάστηκα το πρωί, το ίδιο σκηνικό, ξεφύλλιζα μπρος πίσω, μια, δυο, τρεις φορές για σιγουριά, τίποτα, δεν τον είχε, είπα, καλά, θα έχει η Κυριακάτικη, υπομονή ώς το βράδυ, πάλι καλά που βγαίνουν από νωρίς το Σάββατο τα κυριακάτικα φύλλα, άρχισα να μετράω τις ώρες, κι όμως, κανονικά ήταν η σειρά της καθημερινής Ελευθεροτυπίας, αφού το περασμένο σαββατοκύριακο τον είχε η Κυριακάτικη, ενώ η καθημερινή Ελευθεροτυπία τον είχε το παραπάνω Σάββατο…, ώστε δεν έχει τρίτη συνέντευξη Διαλεγμένου στη σειρά, αχ, καλή εφημερίδα, γιατί μας το ’κανες αυτό…

διαβάστε τη συνέχεια...

Ας αρκεστούμε τότε στις δύο προηγούμενες συνεντεύξεις, της περασμένης Κυριακής δηλαδή, και του προπερασμένου Σαββάτου:

Σάββατο, πρώτα, 24.10.09, ρωτάει η δημοσιογράφος (Ιωάννα Κλεφτογιάννη), απαντάει ο Δημιουργός (Γιώργος Διαλεγμένος):

«Οι πρώτες εξαγγελίες του Παπανδρέου πώς σας φαίνονται;

»Λόγια! Εδώ ο Καρατζαφέρης έφτασε το 5,5 % μόνο με τα λόγια. Βεβαίως, κι εγώ αν ήμουν εξουσία θα τους πέταγα όλους τους ξένους έξω. Σε λίγο, όπως πάμε, θα είμαστε μειονότητα οι Έλληνες!»

«Δεν είναι θλιβερό να ταυτίζεστε στο θέμα των μεταναστών με τον Καρατζαφέρη;

»Καθόλου. Είναι απλό. Είναι σαν να έχω το μικρό μου σπιτάκι και να έχουν μαζευτεί μέσα σ’ αυτό 150 άσχετα άτομα, ενώ στην οικογένεια είμαστε μόνο 20. Έχει διαλυθεί το κράτος με τους ξένους».

Α, τι έλεγε, πάλι κάτι στη γραμμή τού «Αχ Πατρίδα μου Γλυκιά» ήταν, λίγα χρόνια πριν, το ’χα παραθέσει σε μια μου επιφυλλίδα, α, νά το, τότε που έλεγε πόσο τον πάει τον Χριστόδουλο, επειδή είναι (ήταν, δόξα να ’χουν οι γιαραμπήδες του κόσμου όλου) Τουρκοφάγος.

Διαλεγμένος ο Εθνοφύλαξ και Επαγρυπνών, να κοιμόμαστε ήσυχοι λοιπόν.

Έλεγε και κάτι άλλα όμως στη συνέντευξη του προπερασμένου Σαββάτου:

«Είδατε που κλείσαν μέσα τη 17 Νοέμβρη και οργίασαν τα σκάνδαλα και οι ρεμούλες! Αν ήταν έξω, θα έτρεμαν! Το μόνο που θα έσωζε αυτή τη χώρα είναι κάθε κωμόπολη να είχε τη δική της 17 Νοέμβρη».

Γεια στο στόμα του, που εντόπισε την αιτία των σκανδάλων άμα τε και ρεμουλών, και ξαναματαγειά του, που βρήκε και τη λύση για τη σωτηρία της χώρας.

Μία βδομάδα περιθώριο, ώστε να αφομοιώσουμε τέτοια περινούστατη ανάλυση και σκέψη υψιπετή, και την επόμενη Κυριακή, 1.11.09, δόσις δευτέρα, στην Κυριακάτικη, είπαμε, Ελευθεροτυπία, στο Επτά:

«Οι ψηφοφόροι είναι οπαδοί “ποδοσφαιρικών” ομάδων που θα σκοτώνονται μεταξύ τους εσαεί. Η αριστερά είναι αμέτοχη, ακίνδυνη. Στο βόθρο των διεφθαρμένων καθεστώτων που ζούμε επιβάλλεται να υπάρχουν εστίες αντίστασης όπως Σέχτες, Πυρήνες, Επαναστατικοί Αγώνες…»

Άλλη μία βδομάδα, να εμπεδώσουμε, ήρθε όμως σαββατοκύριακο ξανά, και τώρα δόσις τρίτη, όπως είπαμε, γιοκ. Τζάμπα περίμενα λοιπόν, ώστε τούτα μόνο, τα λίγα μα Πολλά, Παραπολλά, φάρος και οδηγός στη μίζερη ζωή μας.





ΥΓ 1. Υπάρχουν και στραβοί που δεν το θέλουνε το φως τους. Κοίτα τι βρήκε να ψειρίσει τώρα ο j95, σε όσα σοφά ελάλαγε ο Διαλεγμένος στην πρώτη συνέντευξη, το προπερασμένο Σάββατο, για τους μετανάστες και το μικρό μας το σπιτάκι και την οικογένεια:

«Ας επιστρέψουμε για λίγο στην απόκρυφη επιστήμη που λέγεται Αριθμητική ΣΤ’ Δημοτικού. Αν στα 20 μέλη της οικογένειας αντιστοιχούν 150 άτομα, στα 10.000.000 Έλληνες πόσοι ξένοι αντιστοιχούν; Απάντηση: χ = 150 επί 10.000.000 διά 20 = 75.000.000. Έχουμε 75.000.000 ξένους; Όχι. Άρα τι “σαν”; Δε σημαίνει αυτό η λέξη “σαν”. [...] Και δεν είμαστε όλοι μια οικογένεια. Εμένα οι συγγενείς μου δεν είναι τόσο βλάκες».

ΥΓ 2. Και άλλα σοφά, μη πολιτικά, πάντα στην πρώτη συνέντευξη. Εδώ άλλος φίλος, μεμψίμοιρος κι αυτός, κάτι μου έλεγε για κοινοτοπίες και για ασύστατες και άτοπες συγκρίσεις, ή πως ο Βογιατζής, λέει, πήρε έργα του Διαλεγμένου μέτρια, στην καλυτερότερη περίπτωση, όπως η Νύχτα της κουκουβάγιας και το Μπέλα Βενέτσια, και τα ανέδειξε μέσα από παραστασάρες... Άσ' τον όμως κι αυτόν. Πάμε στη συνέντευξη, όπου ρώτησε η δημοσιογράφος και απάντησε ο πλαστουργός:

«Δεν έχετε σκεφτεί να το σκηνοθετήσετε ο ίδιος [σ.σ. ένα καινούριο του έργο], αφού πάντα σας βασανίζει το ανέβασμα των έργων σας;

»Όχι. Λέμε “σκηνοθεσία Τάδε Ταδόπουλος”. Δεν υπάρχει, όμως, σκηνοθεσία στα έργα. Αυτό έλεγα στον Βογιατζή. “Λευτέρη μου, εσύ είσαι ένας υπέροχος διεκπεραιωτής. Όταν λες σκηνοθεσία, τι εννοείς; Η σκηνοθεσία είναι γραμμένη ακόμα και στο χειρότερο έργο”. Είναι άλλο πράγμα η διδασκαλία και η παράσταση. Ο Λευτέρης κάνει καλή διδασκαλία και πιάνει την ατμόσφαιρα των έργων. Αλλά δεν δέχομαι από κανέναν ότι κάνει σκηνοθεσία. Όλοι οι συγγραφείς σκηνοθετούν τα έργα, αφ’ ης στιγμής τα γράφουν. Εγώ βάζω και τη μουσική. Καμιά φορά, που θέλω να πειράξω τον Λευτέρη, του λέω: “Αγάπη μου, εσένα ποιος θα σε θυμάται μετά από 25 ή 50 χρόνια; Θυμάται κανείς ποιος ανέβασε και έπαιξε τον Σέξπιρ; Τον Σέξπιρ ξέρουν όλοι. Και τον Πιραντέλο. Ε, λοιπόν, εμένα θα ξέρουνε”».

Μακάριοι όμως εκείνοι, τότε, που θα –αν– ξέρουνε τον Διαλεγμένο, μα δε θα ξέρουνε όλα τ’ άλλα, αυτά που τρώμε σήμερα οι σύγχρονοί του εμείς.



[Η πρώτη φωτό από εδώ, η δεύτερη από εδώ]