Η αυτοκτονία της Μούσας, απόπειρα 3η: ράγες του τρένου

                  πού να φτουρήσει à la manière
                        μπρος σε κοτζάμου Αρβελέρ


πάντα Ελέν λοιπόν, και πάντα τραγουδάει ο Γιώργος Νταλάρας:

Στρατοπέδων Φύλακες

Με άσπρο πουκάμισο, γιλέκο και κολάρο,
και ξεμπαρκάραμε στη Γυάρο,
καπεταναίοι της άγονης γραμμής
οι πάντα ρωμαλέοι εμείς.

Στους συρματένιους φράχτες
στήσαμε πεζοναύτες
απέναντι, κατάματα, στον ήλιο,
το παρδαλό να υπερασπίζονται βασίλειο.

διαβάστε τη συνέχεια...

Κι ύστερα αμέσως, πρώτοι-πρώτοι
το ρίξαμε στο φαγοπότι.
Τραβήξαμε κρασί απ’ τους ασκούς,
κι από τα παραγάδια βγάλαμε αστακούς.
Τέλος, απ’ το μεθύσι πέσαμε όλοι χάμω,
και ζευγαρώσαμε στην άμμο,
ονειρευόμενοι τα βίτσια
που μας μαθαίναν τα κορίτσια
στα σπίτια της οδού Ερμού
σφυρίζοντας τραγούδια του συρμού.

«Άσπρο, μαύρο, σκούρο κιάρο»
ξεχαστήκαμε στη Γυάρο
κι ας περιμένει η Μαριγώ
με τα παιδιά και τα σκυλιά
στην Αμοργό!



                      Αρβελέρ για λίγο πάψε
                            να ρημάζεις το χαρτί
                            τώρα σίμωσε και κλάψε
                            εις της Μούσας το κορμί



Ώστε στίχοι της «καθηγήτριας της Σορβόννης, πρόεδρου του Κέντρου Ζωρζ Πομπιντού, πρόεδρου των Βυζαντινολόγων του κόσμου, πρυτάνεως της Ακαδημίας του Παρισιού, καγκελάριου των Πανεπιστημίων του Παρισιού και στιχουργού της Ιστορίας» (σύμφωνα μ’ ένα ποντιακό σάιτ στο οποίο έπεσε ο Τιπούκειτος, όταν εγούγλισε για να βρει την ταυτότητα του/της δημιουργού, έπειτα από την «πρώτη απόπειρα»)

Και νά τι λέει η ίδια η καθηγήτρια-πρόεδρος-πρόεδρος-πρύτανις-καγκελάριος-στιχουργός της Ιστορίας:

«Όλοι εμείς που ζούμε σε ξένο τόπο και καμιά φορά ξαγρυπνάμε τα βράδια, αντί να μετράμε προβατάκια προσπαθούμε να μην ξεχάσουμε τα ελληνικά μας…» «Δηλώνω στιχουργός-ιστορικός. Όχι ποιήτρια. Γι’ αυτό και οι στίχοι μου είναι ομοιοκατάληκτοι. Για να μην τους ξεχνάω και να μπορώ να τους γράφω το πρωί».

Ανοιχτή πρόσκληση: Εμπρός της γης ξενιτεμένοι -αλλά και μη

Όσοι ξενιτεμένοι λοιπόν, Σαραντάκος π.χ. και λαζόπολις, ή και Τιπούκειτος, παρότι «μόλις άρτι» αποξενιτευθείς, για να μην ξεχάσουν τα ελληνικά τους, αλλά και μη ξενιτεμένοι, για να ακονίσουν τα ελληνικά τους, εμπρός, μολύβι και χαρτί, ποντίκι και πληκτρολόγιο! Το παρόν ημι-μπλογκ με μεγάλη χαρά θα φιλοξενήσει τον καρπό της έμπνευσής σας, με τον αυτονόητο όρο ότι θα αντλεί από την Πρωτοπόρο του είδους.