Με τους γυρολόγους της συμφοράς

update:το ποστ αυτό ας θεωρηθεί πως "δεν ισχύει": ενσωματώθηκε, ανασυνταγμένο απλώς, σε γενικότερη για τον Λαζόπουλο επιφυλλίδα στα Νέα (βλ. εδώ)

Τελευταία φορά έγραψα για τον Λάκη Λαζόπουλο όταν φόρεσε την καινούρια του στολή, του Σκοπιανομάχου, και κίνησε για το μέτωπο ζωσμένος τη σαρτζετάκειας έμπνευσης επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη. Νισάφι πια. Κι άλλωστε δεν ξέρεις πια πόσο για γέλια είναι (εκείνος) και πόσο για κλάματα (εμείς), όταν βλέπεις την απελπισμένη και κωμική προσπάθειά του να διαχωρίσει τάχα τη θέση του (τη σκοπιανοφαγική εν προκειμένω, τη γενικότερα αντιδραστική, όρα κρυφά σχολειά κτλ. κτλ.) από την ακραιφνώς ακροδεξιά, από Άδωνη, Άνθιμο, Ψωμιάδη και σία. Αξιοδάκρυτος.

διαβάστε τη συνέχεια...

Δεν είχα σκοπό να επανέλθω σύντομα -όχι πως δεν έχει νόημα να επανέρχεται κανείς όσο συστηματικά επανέρχονται οι άλλοι, απλώς κάποια στιγμή χρειάζεται και ν' ανασάνει λίγο. Στο μεταξύ, τις ίδιες εκείνες μέρες διάβασα και δύο άλλα κείμενα, με αφορμή την ίδια εκείνη εκπομπή του Λ.Λ., κείμενα από αυτά που ζηλεύω:

- το ένα, "Δάσκαλε που δίδασκες..." της Πόπης Διαμαντάκου, στα Νέα 4.3.08, με τον εύστοχο παραλληλισμό Λαζόπουλου-Χριστόδουλου, και την κατακλείδα:

"Είναι κρίμα και για τη σάτιρα και για τον Λάκη Λαζόπουλο να ταυτίζεται με μεθόδους καθοδήγησης του συναισθήματος του κοινού (και δη του τηλεοπτικού, που τελεί εξ ορισμού σε κατάσταση γοητείας), οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα του φασισμού. Υποτίθεται ότι η σάτιρά του ακριβώς αυτό έχει στόχο, να καταδείξει τον παραλογισμό που παράγει η άσκηση γοητείας του τηλεοπτικού μέσου. Έγινε μέρος του παραλόγου.
Αυτοκαταργήθηκε".

- το άλλο, του Ν. Γ. Ξυδάκη, στην Καθημερινή 1.3.08, τώρα στο μπλογκ του, ειδικότερα για τον Θεοδωράκη, προς τον οποίο η απαράμιλλη ατάκα με την οποία κλείνει η επιφυλλίδα: "κάνουμε [...] την Ιστορία ατάκες για την τηλεόραση"!

Δεν είχα, λέω, σκοπό να επανέλθω, αλλά στο χτεσινό τσαντίρι του, μέσα στην εθνική του υπερηφάνεια για το Βέτο, μας έδειξε και την ταυτότητα-κάρτα μέλους με την οποία προστέθηκε πια επισήμως στη λέσχη των γυρολόγων της συμφοράς, των επαγγελματιών θρηνωδών και διακινητών πάσης φύσεως σαθρών ιδεολογημάτων αλλά και μυθευμάτων. Η κάρτα μέλους; Η περίφημη πια δήλωση, λέει, του Κίσινγκερ για τον εξανδραποδισμό του γένους των Ελλήνων.

Ήταν λοιπόν η μοίρα του, του Λ.Λ. Από τη Λιάνη στη Λιάνα, και τώρα στον Λιακόπουλο;