δηλαδή, [απ]αίτηση για λογοκρισία; ω ναι!
Αγαπητή "Αυγή",
Αν ο Κώστας Βούλγαρης δυσκολευόταν να επιδείξει τον ελάχιστο σεβασμό στον Άγγελο Ελεφάντη, τον άνθρωπο που συν τοις άλλοις τον ανέδειξε, όπως ο ίδιος γράφει, καλύτερα ας σιωπούσε.
Αναφέρομαι στο είδος «επικηδείου» που επέλεξε να συντάξει ("Αυγή" 8/6), με νωπό ακόμα το χώμα στον τάφο του Άγγελου Ελεφάντη, έναν επικήδειο-ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών όχι μόνο με τον μεγάλο μας φίλο αλλά ακόμα και με τρίτους.
Και αν αυτά είναι «ευαισθησίες» έστω, άγνωστες στον Κ.Β., αποτελεί τότε, πιστεύω, στοιχειώδες χρέος μιας εφημερίδας της Αριστεράς να υπερασπίσει όχι τόσο τον Άγγελο Ελεφάντη όσο το δημόσιο ήθος.
Φιλικά
Γιάννης Η. Χάρης
και κάποιες λεπτομέρειες με το "ιστορικό":
Επειδή το σάιτ της Αυγής μια ανοίγει και τρεις δεν ανοίγει, αντιγράφω εδώ ενδεικτικά λίγες γραμμές από το κείμενο του Κ.Β., σχετικά με τα «νέα μέτωπα και [την] άνευ όρων ενδοτικότητα του Ελεφάντη σε παράδοξες “ενότητες”», και αφού ο Α.Ε. είχε έρθει σε ρήξη με τον Κ.Β.:
«Στον αντίποδα, εξελισσόταν η πιο παράδοξη από τις πολιτικολογοτεχνικές, εντέλει ιδεολογικές “ενότητες” του Ελεφάντη, [...] δηλαδή η ταύτισή του με τον Νάσο Βαγενά, ο οποίος και δημοσίευε φιλολογικές πραγματείες στον Πολίτη μέχρι τα τελευταία τεύχη. Όμως η μοίρα το έφερε, την ώρα που το χώμα κάλυπτε τη σορό του Άγγελου, ο εν λόγω καθηγητής να αναπτύσσει στο Βήμα το βαθυστόχαστο θέμα: “Δεσπόζουσα ανάμεσα στους χούλιγκαν… είναι η ηθική παρουσία του κ. Αλαβάνου, που με τις εκάστοτε ανόητες δηλώσεις του… τροφοδοτεί το χάος στα πανεπιστήμια…» Ήταν η μοίρα, όμως; Όχι. Πρόκειται για μία ακόμη, βασική πλευρά του Άγγελου: έδινε πολύ εύκολα “χρίσματα” αριστεροσύνης, έναντι των “αναγκαιοτήτων” που θεωρούσε σημαντικές, εδώ απέναντι στον “μεταμοντέρνο” κίνδυνο και, συγκεκριμένα, απέναντι στο φάντασμά του. Έτσι, από τη μια υπήρχε η επιμονή του στο “βάθεμα” των διασπάσεων μεταξύ των φίλιων δυνάμεων, και από την άλλη οι παράταιρες, “μετωπικές” ενότητές του, ακόμη και με συντηρητικούς λογίους. Κοινός παρονομαστής, μια τυπικά μεσοπολεμική κομμουνιστική αντίληψη των αντιθέσεων, και η συνακόλουθη βεβαιότητα της ιδεολογικής επάρκειας».
Θα κουράστηκε ο αναγνώστης. Να διαβάζει το πεισμωμένο, προδομένο παιδάκι που ο μπαμπάς έπαψε να το αγαπάει, και τώρα αγαπάει άλλο παιδάκι, που είναι σιχαμένο, κακό και δεξιό, και νά, δείτε, κυρία, κι εσείς τα άλλα παιδάκια, αυτό το δεξιό παιδάκι είπε κακά λόγια για τον άλλο μας, τον μεγάλο πατερούλη, για να καταλάβετε δηλαδή πόσο συντηρητικό είναι αυτό το παλιόπαιδο, αλλά φταίει ο δικός μου μπαμπάς, που του έδωσε αυτό το πώς το λένε, το «χρίσμα αριστεροσύνης», που κανονικά ήταν δικό μου, αφού ο ίδιος ο μπαμπάς μού το είχε δώσει παλιά εμένα και τώρα έπιασε και το ’δωσε στο κακό παιδάκι, αλλά τέτοιος ήταν ο μπαμπάς, του φταίγαν κάτι, να δείτε, κυρία, «μεταμοντέρνα» τα λένε, αφήστε που ήταν κολλημένος ο μπαμπάς σε κάτι "μεσοπολεμικές κομμουνιστικές αντιλήψεις", πόπο, το είπα όλο λοιπόν, και σωστά νομίζω, ε, κυρία;
Όμως νά τι άλλο του έχει κάνει του Κ.Β. αυτό το άλλο, το δεξιό παιδάκι!
[Το κείμενο του Κ.Β. δημοσιεύτηκε στο κυριακάτικο φύλλο της 8/6, στην πρώτη σελίδα του ενθέτου "Αναγνώσεις" (σύνταξη: Κώστας Βούλγαρης, Κώστας Γαβρόγλου, Λήδα Καζαντζάκη, Μάρθα Πύλια, Άλκης Ρήγος). Στο ίδιο φύλλο, τα "Ενθέματα", παιδί ουσιαστικά του Α.Ε., είναι αφιερωμένα ολόκληρα στον νεκρό φίλο (επιμέλεια: Στρατής Μπουρνάζος), με 45 κείμενα παλιών και νέων συνεργατών και φίλων (εκεί κι ένα δικό μου). Η ειρωνεία είναι ότι τα "Ενθέματα" είναι πάντοτε "ένθετα" στις "Αναγνώσεις", κι έτσι τα κείμενα των φίλων επιστέφονται από το αχαρακτήριστο κείμενο του Κ.Β. Περίμενα, όπως και άλλοι φίλοι, μήπως κάτι έγραφε η εφημερίδα στο επόμενο κυριακάτικό της. Μπα! Έστειλα έτσι αυτό το σύντομο γράμμα, που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 22/6 --κάπου σε μια γωνίτσα, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.]
ΥΓ., και επειδή ο καθένας με τα κολλήματά του (για μένα το λέω): στο γραμματάκι αυτό είχα γράψει: "στον επικήδειο", θέλησα να διορθώσω: "στο είδος επικηδείου", μου ξέφυγε το -ν- στο "στον", και έμεινε: "στοΝ είδος επικηδείου", και έτσι τυπώθηκε. Μικρό οπωσδήποτε το κακό, θα το φορτώσει κανείς στον δαίμονα του τυπογραφείου, πάντως θα χρωστούσα χάρη στη Διόρθωση της εφημερίδας, αν το διόρθωνε. Τουλάχιστον μου... διόρθωσε το "ακόμα" σε "ακόμη" --ε, ας μην τα θέλω όλα δικά μου :-)
Αν ο Κώστας Βούλγαρης δυσκολευόταν να επιδείξει τον ελάχιστο σεβασμό στον Άγγελο Ελεφάντη, τον άνθρωπο που συν τοις άλλοις τον ανέδειξε, όπως ο ίδιος γράφει, καλύτερα ας σιωπούσε.
Αναφέρομαι στο είδος «επικηδείου» που επέλεξε να συντάξει ("Αυγή" 8/6), με νωπό ακόμα το χώμα στον τάφο του Άγγελου Ελεφάντη, έναν επικήδειο-ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών όχι μόνο με τον μεγάλο μας φίλο αλλά ακόμα και με τρίτους.
Και αν αυτά είναι «ευαισθησίες» έστω, άγνωστες στον Κ.Β., αποτελεί τότε, πιστεύω, στοιχειώδες χρέος μιας εφημερίδας της Αριστεράς να υπερασπίσει όχι τόσο τον Άγγελο Ελεφάντη όσο το δημόσιο ήθος.
Φιλικά
Γιάννης Η. Χάρης
και κάποιες λεπτομέρειες με το "ιστορικό":
Επειδή το σάιτ της Αυγής μια ανοίγει και τρεις δεν ανοίγει, αντιγράφω εδώ ενδεικτικά λίγες γραμμές από το κείμενο του Κ.Β., σχετικά με τα «νέα μέτωπα και [την] άνευ όρων ενδοτικότητα του Ελεφάντη σε παράδοξες “ενότητες”», και αφού ο Α.Ε. είχε έρθει σε ρήξη με τον Κ.Β.:
«Στον αντίποδα, εξελισσόταν η πιο παράδοξη από τις πολιτικολογοτεχνικές, εντέλει ιδεολογικές “ενότητες” του Ελεφάντη, [...] δηλαδή η ταύτισή του με τον Νάσο Βαγενά, ο οποίος και δημοσίευε φιλολογικές πραγματείες στον Πολίτη μέχρι τα τελευταία τεύχη. Όμως η μοίρα το έφερε, την ώρα που το χώμα κάλυπτε τη σορό του Άγγελου, ο εν λόγω καθηγητής να αναπτύσσει στο Βήμα το βαθυστόχαστο θέμα: “Δεσπόζουσα ανάμεσα στους χούλιγκαν… είναι η ηθική παρουσία του κ. Αλαβάνου, που με τις εκάστοτε ανόητες δηλώσεις του… τροφοδοτεί το χάος στα πανεπιστήμια…» Ήταν η μοίρα, όμως; Όχι. Πρόκειται για μία ακόμη, βασική πλευρά του Άγγελου: έδινε πολύ εύκολα “χρίσματα” αριστεροσύνης, έναντι των “αναγκαιοτήτων” που θεωρούσε σημαντικές, εδώ απέναντι στον “μεταμοντέρνο” κίνδυνο και, συγκεκριμένα, απέναντι στο φάντασμά του. Έτσι, από τη μια υπήρχε η επιμονή του στο “βάθεμα” των διασπάσεων μεταξύ των φίλιων δυνάμεων, και από την άλλη οι παράταιρες, “μετωπικές” ενότητές του, ακόμη και με συντηρητικούς λογίους. Κοινός παρονομαστής, μια τυπικά μεσοπολεμική κομμουνιστική αντίληψη των αντιθέσεων, και η συνακόλουθη βεβαιότητα της ιδεολογικής επάρκειας».
Θα κουράστηκε ο αναγνώστης. Να διαβάζει το πεισμωμένο, προδομένο παιδάκι που ο μπαμπάς έπαψε να το αγαπάει, και τώρα αγαπάει άλλο παιδάκι, που είναι σιχαμένο, κακό και δεξιό, και νά, δείτε, κυρία, κι εσείς τα άλλα παιδάκια, αυτό το δεξιό παιδάκι είπε κακά λόγια για τον άλλο μας, τον μεγάλο πατερούλη, για να καταλάβετε δηλαδή πόσο συντηρητικό είναι αυτό το παλιόπαιδο, αλλά φταίει ο δικός μου μπαμπάς, που του έδωσε αυτό το πώς το λένε, το «χρίσμα αριστεροσύνης», που κανονικά ήταν δικό μου, αφού ο ίδιος ο μπαμπάς μού το είχε δώσει παλιά εμένα και τώρα έπιασε και το ’δωσε στο κακό παιδάκι, αλλά τέτοιος ήταν ο μπαμπάς, του φταίγαν κάτι, να δείτε, κυρία, «μεταμοντέρνα» τα λένε, αφήστε που ήταν κολλημένος ο μπαμπάς σε κάτι "μεσοπολεμικές κομμουνιστικές αντιλήψεις", πόπο, το είπα όλο λοιπόν, και σωστά νομίζω, ε, κυρία;
Όμως νά τι άλλο του έχει κάνει του Κ.Β. αυτό το άλλο, το δεξιό παιδάκι!
[Το κείμενο του Κ.Β. δημοσιεύτηκε στο κυριακάτικο φύλλο της 8/6, στην πρώτη σελίδα του ενθέτου "Αναγνώσεις" (σύνταξη: Κώστας Βούλγαρης, Κώστας Γαβρόγλου, Λήδα Καζαντζάκη, Μάρθα Πύλια, Άλκης Ρήγος). Στο ίδιο φύλλο, τα "Ενθέματα", παιδί ουσιαστικά του Α.Ε., είναι αφιερωμένα ολόκληρα στον νεκρό φίλο (επιμέλεια: Στρατής Μπουρνάζος), με 45 κείμενα παλιών και νέων συνεργατών και φίλων (εκεί κι ένα δικό μου). Η ειρωνεία είναι ότι τα "Ενθέματα" είναι πάντοτε "ένθετα" στις "Αναγνώσεις", κι έτσι τα κείμενα των φίλων επιστέφονται από το αχαρακτήριστο κείμενο του Κ.Β. Περίμενα, όπως και άλλοι φίλοι, μήπως κάτι έγραφε η εφημερίδα στο επόμενο κυριακάτικό της. Μπα! Έστειλα έτσι αυτό το σύντομο γράμμα, που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 22/6 --κάπου σε μια γωνίτσα, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.]
ΥΓ., και επειδή ο καθένας με τα κολλήματά του (για μένα το λέω): στο γραμματάκι αυτό είχα γράψει: "στον επικήδειο", θέλησα να διορθώσω: "στο είδος επικηδείου", μου ξέφυγε το -ν- στο "στον", και έμεινε: "στοΝ είδος επικηδείου", και έτσι τυπώθηκε. Μικρό οπωσδήποτε το κακό, θα το φορτώσει κανείς στον δαίμονα του τυπογραφείου, πάντως θα χρωστούσα χάρη στη Διόρθωση της εφημερίδας, αν το διόρθωνε. Τουλάχιστον μου... διόρθωσε το "ακόμα" σε "ακόμη" --ε, ας μην τα θέλω όλα δικά μου :-)
