Ούτε λόγος, γράφει εξαιρετικά τραγούδια!
[αντέντα 4.3.09, στο τέλος τού ποστ]
– «Δηλώνει ότι ψηφίζει ΚΚΕ»
– «Ξυπνάει στις 7.30 το πρωί καθημερινά και θυμιατίζει (πιστεύει πολύ στον Θεό)»
Κάτι μου θυμίζουν αυτά, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι ίσα κι όμοια. Πάντως, είναι μερικά πράγματα που «δεν ξέρουμε για τον Σταμάτη Κραουνάκη» και τα μαθαίνουμε από το Ntv, το σαββατιάτικο ένθετο των Νέων, όπου πάντα υπάρχει μια κεντρική συνέντευξη και στο πλάι της μια διακριτή στήλη με τον τίτλο «Τι δεν ξέρουμε για [τον/την τάδε]»
διαβάστε τη συνέχεια...
Και την Κυριακή στο Βημαgazino, το ένθετο του Βήματος, άλλη συνέντευξη του Σταμάτη Κραουνάκη, που ξεκινάει με τη δήλωση:
«Στο δικό μου το μαγαζί ο κόσμος πάντοτε θα καπνίζει. Ακόμη και αν απαγορευτεί το τσιγάρο, θα βρω ένα υπόγειο και θα το ρίξουμε στην παρανομία».
Α, ώστε μέρος της αντίστασης ήταν και η σκηνή που έτυχε να δω σε χώρο μη καπνιστών, τον Κραουνάκη να καπνίζει σα φουγάρο, να του το επισημαίνουν πως εκεί είναι για μη καπνιστές, εκείνος να συνεχίζει να καπνίζει. Σα φουγάρο.
Κι άλλη σκηνή, άλλου τύπου αντίστασης, στις συμβάσεις της κοινωνίας προφανώς:
Σε αγαπημένο μου εστιατόριο, απέναντι απ’ τις γραμμές του τρένου, το καλοκαίρι τραπέζια σε μια κινηματογραφικά στημένη, κολλητά στις γραμμές, εξέδρα, σε μια περιοχή όπου υπάρχει (ακόμα) χώρος να παρκάρουν ακόμα και νταλίκες, ο Κραουνάκης παρκάρει κολλητά στα μπροστινά τραπέζια, μες στη μούρη μας, εκεί δηλαδή που θα μπορούσαμε να είχαμε παρκάρει όλοι οι άλλοι θαμώνες που είχαμε φτάσει νωρίτερα από αυτόν.
Άλλη φορά ήτανε, στο ίδιο εστιατόριο, πάλι καλοκαίρι, ζέστη πολλή, ο Κραουνάκης βγάζει την πουκαμίσα του, μένει γυμνόστηθος για όλο το υπόλοιπο βράδυ. Έτσι σηκώθηκε κάποια στιγμή και πέρασε ανάμεσα απ’ τ’ άλλα τραπέζια, διέσχισε έπειτα το δρόμο, να πάει απέναντι, στην τουαλέτα.
Ένας επαναστάτης ή είναι ή δεν είναι. Ακόμα και στις καθημερινές του πράξεις, απ’ το παρκάρισμα, το τσιγάρο, τις φωτογραφίσεις, τσακίζοντας έτσι καθωσπρεπισμούς, συμβάσεις και μικροαστούς. Προβοκάροντας. Μεγάλη φιλοδοξία κι αυτή!
ΥΓ. Μακάρι να είναι το πρωινό θυμιάτισμα, που ούτε η θεια μου η θεούσα δεν το κάνει, μακάρι λέω να είναι κι αυτό ανόητη μεν ψιλοπροβοκάτσια δε, και ας τσιμπάω εγώ ο χάνος.
κι άλλο ΥΓ, μεταγενέστερο, στις 4/3: επειδή κοτζάμ Τιπούκειτος θεώρησε πως είναι ειρωνικός ο τίτλος μου, σπεύδω να διευκρινίσω πως τον εννοώ απολύτως --νά λ.χ. τι έγραψα στον σχολαστικό φίλο: "μέσα σε πολλά εξοργιστικά, και ιδίως λόγω Νικολακοπούλου, έχει πολλά καλά τραγούδια, και μερικά, όχι λίγα, εξαιρετικά: πολλά φαίνονται από μόνα τους, πιστεύω, σε άλλα πρέπει να υπερβεί κανείς τη διαπασών του συμπαθέστατου Μακεδόνα και το στρίγκλισμα της αντιπαθέστατης Πρωτοψάλτη, ή το προβοκατόρικο βρομομούρικο στιλ το δικό του --αλλά είναι εξαιρετικά"
