Μόνο λίγες μερούλες ξαποσταίνει, και ξανά… τραβά

«Ξέρετε, σε αυτήν τη χώρα έχει επικρατήσει η άποψη (κυρίως για τη γλώσσα) ότι η επανάληψη ενός λάθους το καθιστά εντέλει σωστό. Και πράγματι, ώς έναν βαθμό αυτό στη γλώσσα όντως συμβαίνει. Ο εθισμός μας όμως στο ότι αυτό το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και στην πολιτική, είναι ωσάν να αποδέχεται κανείς ότι η επανάληψη της μαλακίας την καθιστά κυβερνητική πολιτική...

»Πράγμα το οποίον επίσης συμβαίνει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...» (Στάθης, Ελευθεροτυπία 2.2.09)

ο εθισμός μας όμως στο ότι αυτό το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και στη (γλωσσολογούσα) δημοσιογραφία είναι ωσάν να αποδέχεται κανείς ότι η επανάληψη της μαλακίας την καθιστά σχολιασμό ενός κάποιου επιπέδου

πράγμα το οποίον συστηματικά συμβαίνει, η ίδια αξιοθρήνητη ιστορία

γιατί θα όφειλε να ξέρει, να έχει κάπου διαβάσει ο σχολιαστής πως η «άποψη» αυτή είναι στοιχειώδης αρχή της γλωσσολογίας και όχι μια κάποια άποψη που έχει επικρατήσει ειδικά «σε αυτήν τη χώρα» --όπως απαξιωτικά, βεβαίως, σημειώνεται