Ο προπηλακισμός ενός 14χρονου

Τα Νέα, 17 Μαΐου 2008

Μπορεί άραγε να καταλάβει ένα μικρό παιδί τη διαφορά σάτιρας και κοροϊδίας, χιούμορ και χλεύης, παρωδίας και εξευτελισμού, ή μάλλον κανιβαλισμού;


Είτε κάνει είτε δεν κάνει καριέρα ο μικρός Χρήστος Σαντικάι, και αφού πια τον «απέσυρε» το Άλτερ, τα δυο-τρία σιντάκια του ας τα ακούν κρυφά οι επίδοξοι αλλά και αρκετοί επαγγελματίες τραγουδιστές: πολλά θα μάθουν, αν το θελήσουν

το πλήρες κείμενο:

Πέρασε το Πάσχα, θα χαλάρωσαν όσοι ζούσαν με τον εφιάλτη πως θα τους κόψει το αβγολέμονο στη μαγειρίτσα από την overdose Χρήστου Σαντικάι, με τα πολλά σποτάκια τού Άλτερ.

Οποία ευτυχία όμως, φέτος δεν είχε Σαντικάι: «Νηστέψαμε κι από Σαντικάι» ήταν ο τίτλος ολοσέλιδου άρθρου στο τηλεοπτικό ένθετο On off της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 26-27.4.08. Κι από κάτω, το εισαγωγικό: «Ο μικρός Χρήστος μεγάλωσε πια. Η τηλεόραση που τον ανέδειξε, τον καταχωνιάζει τώρα στο χρονοντούλαπο, γλιτώνοντας τους τηλεθεατές από τον καταιγισμό των διαφημιστικών τρέιλερ…»

Ας μείνω σ’ αυτό το σχετικά ψύχραιμο άρθρο, που με όση κοινωνιολογία τού επιτρέπει ένα τηλεοπτικό ένθετο μιλά για το ρόλο της τηλεόρασης που με την υπερπροβολή μπορεί να χαντακώσει κάποιον, ένα μικρό παιδί εν προκειμένω. Σωστά. Μόνο που ο ψύχραιμος συντάκτης δε σκέφτηκε ότι το άρθρο του αυτό θα το διαβάσει πιθανότατα το ίδιο το μικρό παιδί, εφηβάκι τώρα, ο Χρήστος Σαντικάι.

Και τότε να τη βράσω όλη την κοινωνιολογία του κόσμου, αν είναι να πληγωθεί ένα μικρό παιδί, για να πούμε τα προ πολλού κατακτημένα πια, για τον βλαπτικό ρόλο των ΜΜΕ κτλ.

Μας λέει λοιπόν το άρθρο ότι το φετινό Πάσχα σε μία όλη κι όλη εμφάνιση του μικρού, σε πρωινή εκπομπή, φάνηκε πόσο άλλαξε η φωνή του, τώρα με την είσοδο στην εφηβεία, εξού και θα τον «απέσυρε» το Άλτερ.

«Πάνε τρία χρόνια» διαβάζουμε (και μαζί μας, επαναλαμβάνω, διαβάζει και ο «μικρός Χρήστος», όσο κι αν «μεγάλωσε πια») «από τότε που μας παρουσίασαν τον 11χρονο μαθητή Μουσικού Γυμνασίου, ανάμεσα σε μανουάλια, μικρομέγαλα σακάκια και ύμνους με συνθεσάιζερ. Εκεί που έβλεπες “Παρατράγουδα” ή Μάκη, η εικόνα κοβόταν και ο Χρήστος Σαντικάι άρχιζε να ψέλνει, πριν προλάβεις να πιάσεις το τηλεκοντρόλ για να το αλλάξεις. [...] Όπως είναι λογικό, κάποιοι άρχισαν να εκνευρίζονται με την επίμονη προβολή. Αντικείμενα άρχισαν να εκσφενδονίζονται στις οθόνες…»

Ώστε, «όπως είναι λογικό», αντικείμενα στις οθόνες; Άραγε το ίδιο γινόταν, όταν το ίδιο κανάλι, με την ίδια ακριβώς τακτική καταιγισμού διαφημιστικών σποτ, έβαζε Φαραντούρη, σ’ έναν από τους τελευταίους δίσκους του Θεοδωράκη, και μας έδειχνε και το εξώφυλλο, με φωτογραφία του έφηβου Μίκη με «μικρομέγαλο» κουστούμι; Ή όταν πρόβαλλε, πρωτοπόρο στην κουλτούρα, το σποτάκι με το τάδε παραλογοτεχνικό βιβλίο της τάδε κυρίας, που ούτε τ’ όνομά της συγκρατώ τώρα;

Αν δηλαδή –καλώς– μας φταίει η τακτική του καναλιού, γιατί την ξεχάσαμε κιόλας –καλώς, κάλλιστα– τη λογοτέχνιδα κυρία τάδε (για την ακρίβεια ούτε που την προσέξαμε ποτέ), γιατί απ’ την άλλη δεν διανοηθήκαμε –κάλλιστα, καλλιστότατα– να σιχτιρίσουμε τη Φαραντούρη ή να εκσφενδονίσουμε αντικείμενα στον έφηβο Μίκη με το μικρομέγαλο κουστουμάκι του, και μας έφταιξε ο Χρήστος Σαντικάι;

Αλλά σε τι αλήθεια; Στο μικρομέγαλο σακάκι του; Που δε βγήκε δηλαδή με σνίκερς, τζινάκι κάτω απ’ τον αφαλό και το τζόκεϊ ανάποδα, να τραγουδάει με επιφωνήματα «γιο» και κόντρα «γιο», ραπάροντας, την Άγια Νύχτα;

Δεν έχει σημασία εδώ να πούμε για το αστραφτερό, πανέμορφο μουτράκι (εντάξει, άσχετο αυτό εδώ), με την υπέροχη φωνή (σχετικό αυτό εδώ) και την εντυπωσιακή τεχνική και ερμηνεία (σχετικότατο αυτό εδώ), στοιχεία δηλαδή που θα ’πρεπε να μας γοητεύσουν, αν όχι να μας καταπλήξουν, ένα παιδί που θέλησε να δοθεί στη μουσική, και πήγε σε μουσικό γυμνάσιο, και ούτε είναι κάνα σπασικλάκι ή ψωνισμένο, άμα π.χ. το δεις να μιλάει. Θα μπορούσε να μην είναι όλα αυτά, να είναι τα μισά, ή και τίποτα, να είναι απλώς ένα τηλεοπτικό κατασκεύασμα, φτιαγμένο με υλικά των στούντιο και των υπερσύγχρονων μηχανημάτων εγγραφής. Και τότε ακόμα, θα ήταν, ήταν, είναι, ένα μικρό παιδί. Που θα διαβάζει τις σοφές μας αναλύσεις για τα ΜΜΕ, και θα αδυνατεί να καταλάβει πώς και γιατί αμάρτησε, που του φορέσαν μικρομέγαλο σακάκι, κι ήρθε κι ένα κανάλι αποπάνω να μας το δείχνει ανά τρία λεπτά.

Ο Χρήστος Σαντικάι «πρόλαβε να γίνει προϊόν ενός πρωτοφανούς τηλεοπτικού μάρκετινγκ, να συζητηθεί σε όλη τη χώρα, και τώρα το άστρο του σβήνει –πριν προλάβει ο ίδιος να γίνει 15 χρονών» διαβάζουμε παρακάτω στο ίδιο άρθρο –και διαβάζει μαζί μας κι ένα παιδί, «πριν προλάβει να γίνει 15 χρονών», πως έσβησε, πως σβήνει.

Πόσο ανάλγητοι μπορεί να είμαστε, λοιπόν!

Ή ηλίθιοι. Χαζοχαρούμενοι ηλίθιοι. Γιατί, αν το εν λόγω άρθρο είχε στο κάτω κάτω θέμα του τη βιομηχανία-κρεατομηχανή των ΜΜΕ, τι μπορεί να βρει, όσο και να σκαλίσει κανείς, μες στο κεφάλι άλλου ενηλίκου που αποφάσισε να κάνει σάτιρα, υποτίθεται, με στόχο του ένα ανήλικο παιδί;

Μιλάω για τον πιο άχαρο από το πιο άχαρο δίδυμο της ελληνικής τηλεόρασης, τον Σεργουλόπουλο, που βγήκε και σατίρισε –αν είναι αυτό το σωστό ρήμα– τον Χρήστο Σαντικάι: φόρεσε κουστούμι, μεταμφιέστηκε τάχα σε Χρήστο Σαντικάι. Και άρχισε να κοροϊδεύει το μικρό παιδί. Αν δηλαδή τώρα εγώ ντυθώ Σεργουλόπουλος και μιλάω με κοκοράκια στην –ψεύτικη, έτσι κι αλλιώς– φωνή, αναπηδώ κάθε τόσο στο κάθισμά μου με γουρλωμένα από την έκπληξη ματάκια, όλο πόζες, όλο φωνίτσες και γελάκια και τιναγματάκια ώμων, χεριών κτλ., θα τη χαρεί αυτήν τη «μίμηση» λοιπόν ο Σεργουλόπουλος; Θα την απολαύσει τη σάτιρα; Θα του άρεσε και μόνο αν τα διαβάσει, έτσι όπως τα ’γραψα εδώ τώρα;

Κι εν πάση περιπτώσει, αν τάχα χαίρεται κανείς όταν τον σατιρίζουν, πέρα από την ψυχρή γνώση ότι έτσι βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος, αν λέω υπάρχει κανείς που ειλικρινά χαίρεται όταν τον σατιρίζουν, είναι ποτέ δυνατόν να καταλάβει ένα μικρό παιδί τη διαφορά σάτιρας και κοροϊδίας, χιούμορ και χλεύης, παρωδίας και εξευτελισμού, ή μάλλον κανιβαλισμού;

Το χιούμορ που πληγώνει

Ας φύγω όμως από την κιτσαρία Σεργουλόπουλου, παραγωγή περσινή ή προπέρσινη, που όμως την ξαναπαίξαν φέτος, και κυκλοφορεί και βιντεάκι στο διαδίκτυο, στο You Tube, ας φύγω από τη σκέτη χυδαιότητα και ας πάω σε κανονικό χιούμορ.

Την ίδια μέρα με το άρθρο τού On off, θαρρείς από σατανικό συντονισμό, το Βημαγκαζίνο του πασχαλιάτικου Βήματος χτυπάει δύο φορές: η μία στη σελίδα «Μ’ αρέσει - Δεν μ’ αρέσει», όπου ένας όντως συμπαθέστατος συντάκτης δηλώνει πως δεν του αρέσει «ο μικρομέγαλος», άντε πάλι, Χρήστος Σαντικάι! Τέλος πάντων, συνοπτικές οι διαδικασίες της εν λόγω σελίδας, δε βαριέσαι, όμως αμέσως στη συνέχεια, στα καθαυτό χιουμοριστικά «Τριτοκοσμικά» του Κοσμά Βίδου, στα οποία έχω κι άλλοτε αναφερθεί επαινετικά, διαβάζουμε με μεγάλα, χοντρά γράμματα, εκτός κειμένου: «Η εξαδέλφη μου έχει αλλεργία στον Σαντικάι. Ο γιατρός το δήλωσε κατηγορηματικά: “Θα πρέπει να την κρατήσετε μακριά από τέτοια παραθρησκευτικά φαινόμενα”» –είναι άπαιχτος ο Βίδος όταν έχει τα κέφια του, και ευτυχώς τα έχει συχνά. Και ακόμα καλύτερα και πιο βιτριολικά, μέσα στο κείμενο: «Η εξαδέλφη μου πάλι έχει πρόβλημα με τον Χρήστο Σαντικάι. Το μικρομέγαλο που τραγουδάει ύμνους με το θράσος του Μάριου Φραγκούλη (και τις υψηλές νότες που δεν έχει ο Φραγκούλης)» –είπα, άπαιχτος ο Βίδος. Που συνεχίζει για την αλλεργία της εξαδέλφης του: «Με το που τον ακούει να πιάνει το “Ω!” (από το “Ω γλυκύ μου έαρ”) πετάει καντήλες. [...] Τον Πέτρο Γαϊτάνο τον αποφεύγουμε, διότι σε αυτόν έχω αλλεργία εγώ. Με Γαϊτάνο και Λουδοβίκο των Ανωγείων ανεβάζω πυρετό και παθαίνω στοματίτιδα»…

Έμεινα λίγο παραπάνω στον Κ. Βίδο, για να φανεί η ξεκάθαρη πρόθεση του χιούμορ. Όμως, επιμένω εγώ: ακόμα και το πιο καλοπροαίρετο χιούμορ, αν και πάλι μπορεί να το αντιληφθεί ένα μικρό παιδί, σίγουρα δεν θα το πληγώσει;


ΥΓ. Όντως αλλάζει η φωνή με την εφηβεία, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραιτήτως και πως χάνεται οριστικά. Δεν ξέρω έτσι αν γίνει ή δε γίνει τραγουδιστής ο Χρήστος Σαντικάι, ή αν γίνει άλλου είδους μουσικός, ή κι αν δε γίνει τίποτα σχετικό. Στο μεταξύ, και αν κανένα Άλτερ δεν τον ξαναπαίξει, οι επίδοξοι τραγουδιστές αλλά και πολλοί φτασμένοι επαγγελματίες ας τα ακούν προσεχτικά αυτά τα δυο-τρία σιντάκια του: πολλά θα μάθουν από τοποθέτηση φωνής, από τονισμούς, από ερμηνεία.