Ο Χριστόδουλος και η παγκοσμιοποίηση [epitafios show, I]

Τα Νέα, 10 Μαΐου 2002

Τι σημαίνει, λέει, παγκοσμιοποίηση; Ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Ότι ο μεγάλος κυρίαρχος καθυποτάσσει τους μικρούς και τους ισοπεδώνει, καταργώντας τις ιδιομορφίες τους κτλ. Ποιος σχεδιάζει αυτή την εικόνα της Αποκάλυψης, έτσι υπεραπλουστευτικά και λαϊκίστικα, μετατρέποντας κάποιους ουσιαστικούς προβληματισμούς σε φληναφήματα; Πολλοί, είναι η αλήθεια, με πρώτο και καλύτερο τον «Έχω εντολή Θεού να πηγαίνω μπροστά κι εσείς ν’ ακολουθείτε».

διαβάστε τη συνέχεια...

Και τι κάνει τώρα ο μπροστάρης του Αντιπαγκοσμιοποιητικού; Νά, τη Μεγάλη Παρασκευή, φερειπείν, εξορμά, ο μεγάλος, απ’ τη μεγάλη του εκκλησιά με τον μεγάλο του επιτάφιο και τις χιλιάδες μπάντες, και δίνει, πάνω από ειδικά στημένη εξέδρα στο Σύνταγμα, το μεγάλο του σόου, μπροστά στα κανάλια, πρώτα, και έπειτα στο πόπολο, τις μεγάλες μάζες, που στριμώχνονται πίσω από τις διαχωριστικές ταινίες της Αστυνομίας, σε απόσταση ασφαλείας απ’ την εξέδρα, στα πεζοδρόμια της πλατείας, ανάμεσα στα τραπεζάκια του Μακντόναλντς, να κρατούν αμήχανα τη λαμπάδα τους, θαρρείς πλαστικό σημαιάκι σε προεκλογική συγκέντρωση, ανάκατα με τους περίεργους τουρίστες και τα αδιάφορα τετράποδα, και να σηκώνονται στις μύτες των ποδιών, να δουν από μακριά το θέαμα –όχι εκκλησίασμα πια, αλλά κοινό.

Ε και; Το κοινό του μάζεψε, εκείνους που τους αρέσουν τα ταρατατζούμ, που τρέχουν όπου κάμερα και μπούγιο: νά, νά ο Παπουτσής, κοίτα, η Ντόρα! Δικαίωμά του όμως του κοινού αυτού, δικαίωμά του και εκείνου, να λατρεύουν τον όποιο Θεό τους μ’ όποιον τρόπο θέλουν.

Αμ δε. Μάζεψε ο Ισχυρός, ή μάλλον μάντρωσε, και άλλους. Πάνω λοιπόν στην καταστόλιστη εξέδρα, έστειλε να τον περιμένουν τέσσερις άλλοι επιτάφιοι, από γειτονικές εκκλησίες, απ’ την Αγία Αικατερίνη, την Αγία Ειρήνη, τον Αϊ-Γιώργη τον Καρύτση, την άλλη την ξεχνώ, που έφτασαν, τρέχοντας και με το ρολόι ή άλλοι με το κινητό στο χέρι, για να συνεννοούνται, να λάβουν θέση γύρω γύρω, ώσπου νά ’ρθει ο Νυμφίος. Που φτάνει, τελευταίος φυσικά, παρέλαση σωστή, με μπάντες, αστυνόμους, πυροσβέστες και στρατά, και γίνεται η κοινή δέηση, τάχα έτσι όπως γίνεται όταν συναντιούνται κατανυκτικά διαφορετικοί επιτάφιοι, μα τώρα, όπως είπαμε, από εξέδρας, μπροστά στις κάμερες και στο βιαίως τουριστικοποιημένο εκκλησίασμα, το φιλοθεάμον τώρα κοινό.

Και στο πολλαπλάσιο πια αυτό κοινό, που το αβγάτισε (ένα συν τέσσερα!) ο πονηρός, για να φανεί μέγα το πλήθος στα κανάλια, βγάζει λόγο, μισή ώρα και βάλε, στους ανθρώπους που είχαν ξεποδαριαστεί και πριν ξεροσταλιάσει, ώρες στην εκκλησία, εκείνη και τις προηγούμενες μέρες, μισή ώρα λόγο, γιατί δεν έφταναν τα ευαγγέλια και ο λόγος του Θεού, έπρεπε να τα πει καλύτερα μαζί με τα δικά του ο Εκλεκτός, και, μετά απ’ αυτή τη μισή και πλέον ώρα, ψέλνει σόλο τέσσερις στροφές από το «Αι γενεαί πάσαι», και ευτυχής αποχωρεί.

Η παγκοσμιοποίησή του πέτυχε. Εξαφάνισε τον επιτάφιο τεσσάρων (για την ώρα) εκκλησιών, που έκαναν ήσυχα και κατανυκτικά την περιφορά τους, π.χ. στα δρομάκια της Πλάκας η Αγία Αικατερίνη, στους απόκοσμα ήσυχους τη νύχτα δρόμους του εμπορικού κέντρου η Αγία Ειρήνη. Καπέλωσε (σε πρώτη φάση· αλλά αργότερα;) τις ιδιομορφίες τους, που γι’ αυτές είχε η καθεμιά και το δικό της εκκλησίασμα: ακόμα κι ο Καρύτσης με τις τριφωνίες του, αλλά πολύ περισσότερο η Αγία Ειρήνη, όπου συρρέουν όσοι θέλουν ειδικά να ακούσουν τον Λυκούργο Αγγελόπουλο, τον συνεχιστή του Σίμωνα Καρά, που ψέλνει λ.χ. τα εγκώμια κατά το παλαιό τυπικό, μαζί με –σπανιότατος συνδυασμός– έναν εξαίρετο αριστερό ψάλτη και έναν επίσης εξαίρετο μουσικά ιερέα. Τώρα όλοι σύρονται στανικά υποτακτικοί στο σόου του Θεατρίνου.

Τι; Λόγος ασεβής; Πριν από την παρέλαση, λοιπόν, ακούστε: στα εγκώμια, μέσα στην εκκλησία του, έβαλε τραγουδίστρια της όπερας να πει σόλο το Ω γλυκύ μου έαρ. Ώστε και εκσυγχρονισμό (κόλπα προτεσταντικά, τα λένε οι ειδικοί), ο ορκισμένος αντιεκσυγχρονιστής. Όπως άλλη χρονιά, κάποια Μεγάλη Τρίτη, έβγαλε σε άλλη εκκλησία τον Κώστα Πρέκα, σωστά διαβάσατε, να απαγγείλει την κατά Παλαμά έμμετρη απόδοση της Κασσιανής. Ή, και πού να τον βλέπατε, άλλη πάλι χρονιά, στην Αποκαθήλωση, να ακούγεται σχεδόν αυτός μονάχος στο Σε τον αναβαλλόμενον, με το ασύρματο μικρόφωνο στο χέρι, ντιζέζ πια σε νυχτερινό κέντρο, και μ’ αυτό να διευθύνει, τον εαυτό του εντέλει.

Το θέαμα, το θέατρο Αυτός, οι καταναλωτές εμείς.