στις επάλξεις [7], ή πώς περισπάται η μουσική

«Χωρίς τη δασεία δεν μπορείς να αναπνεύσεις», «Μελοποιώ με βάση τους τόνους και τα πνεύματα· όταν η λέξη περισπάται, περισπώ τη μουσική»: από τα πολλά που είπε ο Νίκος Παπάζογλου στη Βίκυ Φλέσσα, Παρασκευή ξημερώνοντας Σάββατο 23/11, προφανώς επανάληψη δεν ξέρω ποιας εκπομπής από τη σειρά «Στα άκρα». Που εδώ ο τίτλος, με τέτοιες απόψεις, που ως γνωστόν ούτε η «δεξιά» γλωσσολογία δεν τις υποστηρίζει πια, πέφτει διάνα.

διαβάστε τη συνέχεια...

Θρήνος και πάλι για τα πνεύματα και τους τόνους, «που όμως υπάρχουν»: αυτά του είχε μάθει ο φίλος του ο Σαββόπουλος με τους παλμογράφους του, που κι αν δεν πείστηκε απ’ τον αντίλογο, έξυπνος άνθρωπος είναι, και πολιτικάντης, τέτοιες ασύστατες ανοησίες δεν τις ξεστόμισε ξανά, έμειναν οι φίλοι και μαθητές του να τις αναχαράζουν, παρέα με τον Γιανναρά και τον «λόγιο Βύρωνα», με τον εθνοπατέρα πλέον Άδωνη και την κυρία Τζιροπούλου –α, και τον Τσέγκο!

«Πάει, χάθηκαν πια αυτά» έλεγε η οικοδέσποινα της εκπομπής με το μονίμως λιγωμένο μάτι, και μνημόνευσε το περισπούδαστο εμπειρίκειο για τα ελληνικά, τη μόνη γλώσσα όπου μπορείς να βάλεις ένα κύμα (=περισπωμένη) πάνω στη λέξη κύμα!

Ω της ανίας πια. Και επιτέλους, ας διαλέξουν, σου ’ρχεται να πεις: χαθήκαν ή υπάρχουν;

Και συνεχίστηκε ο θρήνος, τώρα για την ελληνική μουσική, που όλη πια είναι γραμμένη σε 2/4, με κάτι «χέρια ψηλά» –υπαινιγμός στον Χατζηγιάννη, θαρρείς κι όλη η ελληνική μουσική είναι ο Χατζηγιάννης, ενώ ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου λόγου χάρη ζει σε άλλη ήπειρο. Όμως το μάθαμε από καιρό όλο αυτό, πως όταν θρηνολογούμε ότι τα πάντα έχουν πια χαθεί, σημαίνει ότι μείναμε μόνοι Εμείς, όταν όλοι μιλούν τρισβάρβαρα ελληνικά, μόνο Εμείς μιλούμε τα πριγκιπικά, και όταν όλοι γράφουν μουσική σε 2/4, μόνο Εμείς γράφουμε σε 9/8, αυτά που έρχονται συνέχεια από τον Όμηρο τον ίδιο. Γιατί σε 9/8 είναι γραμμένη, λέει, η Οδύσσεια: «άνδρα μοι / έννεπε / μούσα πο / λύτροπον» απάγγειλε τους δακτυλικούς εξάμετρους ο Παπάζογλου στη λιγωμένη κυρία, που όλο κατένευε και αναστέναζε.

Τόση αλήθεια μοναξιά, κι ας είσαι στα ψηλά, πώς να την αντέξεις;


ΥΓ. Μία μόλις βδομάδα πριν, σε ολοσέλιδη συνέντευξή του στην κυριακάτικη Καθημερινή της 18/11 ο ίδιος μοναχικός-και-άρα-μοναδικός καλλιτέχνης ελεεινολογούσε τους σημερινούς νέους της πόλης του (α, μόνο της Θεσσαλονίκης λοιπόν; να ανακουφιστούμε οι άλλοι εμείς;) που «μιλούν με 120 λέξεις»! Άραγε να τη διάβασε την απάντηση που κατά σύμπτωση του έδινε απ’ την αντικρινή ακριβώς σελίδα ο Παντελής Μπουκάλας, με τίτλο «Οι μαθητές, η γλώσσα και οι δάσκαλοί της»;