«Μαριέττας Γιαννάκου εγκώμιο» και δυο-τρεις σκόρπιες σημειώσεις
Το κατάστημα εδώ, όπως είναι ίσως φανερό, υπολειτουργεί τελευταία, και δυστυχώς θα εξακολουθήσει να υπολειτουργεί, τουλάχιστον για καναδυό μήνες ακόμα. Έτσι, δεν κατάφερα π.χ. να σχολιάσω την απόσυρση του βιβλίου της Ιστορίας της Στ΄ δημοτικού, έπειτα από τόσα που είχαν γραφτεί για τη σχετική μάχη [και] σ’ αυτό το μπλογκ. Βέβαια, από μιαν άποψη, με τα τόσα ακριβώς που είχαν γραφτεί, δε θα ’χε και πολλά να πει πλέον κανείς. Έτσι, καθυστερημένα μάλιστα, δίνω απλώς μερικά σκόρπια λινκς, όλα, φαντάζομαι, με γνωστά ήδη άρθρα, ίσα για να υπάρχουν και εδώ, σαν επίλογος:
διαβάστε τη συνέχεια...
1. Πρώτα, με περιττές πάντοτε συστάσεις, του «Ιού» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 23/9, με τίτλo «Το νέο ραντεβού με την ιστορία» και υπέρτιτλο: «Η χρήση της παραϊστορίας ως ιδεολογικού όπλου», όπου μεταξύ άλλων τονίζεται, προς μέγιστη καταισχύνη, κοινώς ξεφτίλα, όλων μας, ο οδηγητικός ρόλος που έπαιξαν στο εκτός ακροδεξιάς, υποτίθεται, στρατόπεδο, οι αστέρες της κοινωνικοπολιτικής ζωής μας Θέμος και Μάκης!
Σημείωση:
στο άρθρο του Ιού υπάρχει και φωτογραφία τηλεοπτικής οθόνης με τηλεπαράθυρα και λεζάντα: «Τυπικό δείγμα των ισορροπιών που καθόρισαν την τηλεοπτική συζήτηση για το βιβλίο Ιστορίας (Alpha 6/3/07): ένας πανεπιστημιακός (υπέρ του βιβλίου) [=Γ. Γιαννουλόπουλος] εναντίον ενός παπά κι ενός τηλεπλασιέ βιβλίων εθνοθρησκευτικού περιεχομένου [= ο Λιακόπουλος!] (που το κατακεραύνωσαν). Ο κεντρικός παρουσιαστής εξέφρασε επανειλημμένα την έκπληξή του για όσα έλεγε ο καθηγητής (και μόνο), ενώ η εκ δεξιών ξεκαθάρισε, “ως μητέρα”, πως η σχολική Ιστορία πρέπει να βασίζεται όχι στην επιστήμη, αλλά στους εθνικά ωφέλιμους μύθους.»
Προσθέτω: Σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων, τη μέρα πια της απόσυρσης, η κ. Ζαχαρέα έχει την εξής «αντιπροσωπευτικότερη» σύνθεση: πάλι τον Γ. Γιαννουλόπουλο, μοναδικό ιστορικό και υποστηρικτή του βιβλίου, απέναντι στον εαυτό της πρώτα πρώτα, και μετά τον Ψωμιάδη, τον Άδωνη Γεωργιάδη, τον Γ. Κύρτσο (αν θυμάμαι καλά, πάντως κάποιον δεξιό και επίσης μη ιστορικό), και μαϊντανό τον πάντα μπαχαλάκια χάριν τηλεθέασης και μόνο Κακαουνάκη. Η «κεντρική» ερώτηση της κ. Ζαχαρέα προς τον Γιαννουλόπουλο, που τον προσφώνησε «μέλος της συγγραφικής επιτροπής του βιβλίου» –«καμία σχέση» τόνισε ο Γ.Γ.· «μέλος της επιτροπής αξιολόγησης του βιβλίου» τάχα διόρθωσε η Ζαχαρέα –«καμία σχέση» είπε και πάλι ο Γ.Γ., δεν το άκουσε όμως αυτό η κ. Ζαχαρέα, που ούτε καν ήξερε δηλαδή ποιον είχε καλεσμένο, η «κεντρική» λέω ερώτησή της ήταν αν πιστεύει ο Γ.Γ. πως η Ακαδημία Αθηνών κάνει ανεύθυνες εισηγήσεις, αφού η κ. Ρεπουση είχε δηλώσει πως το βιβλίο αποσύρθηκε έπειτα από ανεύθυνες προτροπές και εισηγήσεις!
2. Την επομένη της απόσυρσης η Καθημερινή (26/9) φιλοξενεί τις γνωστές από πολλές δημοσιεύσεις απόψεις του Αντώνη Λιάκου και του Στέφανου Πεσμαζόγλου κατά της απόσυρσης, και του Γιώργου Μαργαρίτη υπέρ της απόσυρσης.
Σημείωση:
ο Γ. Μαργαρίτης είναι κατά τη γνώμη μου ο μόνος σοβαρός και έτσι κι αλλιώς αρμόδιος ιστορικός επιστήμονας από αυτούς που πολέμησαν εξαρχής το βιβλίο «από τ’ αριστερά». Δυστυχώς, οι όποιες σοβαρές ενστάσεις του συγχρονίστηκαν εκ των πραγμάτων με τις υλακές Χριστόδουλου και Σίας. (Υπήρξε πάντως μια ενδιαφέρουσα απάντηση στον Γ.Μ. από τον Σταύρο Λιβαδά, Κυριακάτικη Αυγή, 6/5, «Ιστορίες για το έθνος, για το βιβλίο της ιστορίας και... για αγρίους».) Τώρα πια, έτσι όπως βλέπει κανείς συμπυκνωμένες τις ενστάσεις του Γ.Μ., όπου δηλαδή η κριτική εστιάζεται στην εναντίωση στις επιταγές των Βρυξελλών, αυτές τις οποίες ακολούθησε υποτίθεται το συγκεκριμένο βιβλίο, θλίβεται ακόμα περισσότερο. Βάλτε δηλαδή τον Τζεμ στη θέση των Βρυξελλών, και έχετε τις απόψεις των Ψωμιάδηδων, ή του καινούριου υπουργού Παιδείας…
Κι άλλη μια σημειωσούλα, ν’ αλαφρύνει το κλίμα: στο ίδιο φύλλο της Καθημερινής χαρμόσυνες καμπάνες βαρά η Ελένη Μπίστικα στη μόνιμη στήλη της «Σημειωματάριο»: «Άξιος, άξιος ο κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης, υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων» αρχίζει το σχετικό σχόλιό της· και «Ζήτω κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη, υπουργέ Παιδείας και Θρησκευμάτων!» τελειώνει (για την ακρίβεια αρχίζει η τελευταία παράγραφος). Ντροπή, κ. Μπίστικα: ΔΥΟ φορές ξεχάσατε το «Εθνικής [Παιδείας]» από τον τίτλο του υπουργείου!
3. Το αιχμηρότατο άρθρο της Χριστίνας Αγριαντώνη στα Νέα της 29/9, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Οι διανοητές συνέβαλαν στη νίκη του σκοταδισμού»
4. Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 30/9, το απολογιστικό άρθρο του Στρατή Μπουρνάζου «Διότι δεν συνεμορφώθη…», που ενώ διατηρεί τις επιφυλάξεις του για το βιβλίο, εστιάζει στο πού πραγματικά δόθηκε η μάχη κατά του βιβλίου, και
5. στην ίδια εφημερίδα, την ίδια μέρα, το επίσης απολογιστικό άρθρο του Αντώνη Λιάκου «Οι τρεις παράμετροι της διαμάχης».
Γνωστοί για τις θέσεις τους όλο αυτό το διάστημα, με πλήθος δημοσιεύσεις, όπως είπα, ιδίως ο Αντώνης Λιάκος, βεβαίως ο Ιός, λιγότερο ο Στρατής Μπουρνάζος, ενώ δεν είχε τύχει να ξαναδώ του Στ. Πεσμαζόγλου ή της Χρ. Αγριαντώνη, πάντως όλων τα άρθρα, προβεβλημένα σε μεγάλες εφημερίδες, άρα γνωστά ήδη στον αναγνώστη αυτού του ποστ, δίνονται, ξαναλέω, και από εδώ, απλώς για να υπάρχουν, σαν παραπομπή έστω, έτσι για μια αίσθηση ζεστασιάς, ας το πω λίγο μελό, στη μοναξιά εντέλει αυτής της μάχης, την ιδεολογική μοναξιά που είναι πιο πικρή κι από την ήττα.
Αυτά λοιπόν από τα σκόρπια διαβάσματά μου αυτό τον καιρό, από το μέτωπο των συγγενών απόψεων. Μα πιο πολύ θα ήθελα να επισημάνω μια επιφυλλίδα όχι τόσο προβεβλημένη, παρότι σε μεγάλη εφημερίδα κι αυτή, στα Νέα της 24/9:
6. Είναι η εξόχως θαρραλέα επιφυλλίδα του Κωστή Παπαϊωάννου, προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μαριέττας Γιαννάκου εγκώμιο».
Προσυπογράφω, με κάποια θλίψη, που φτάσαμε να εξυμνούμε τη Γιαννάκου για τα ελάχιστα και στοιχειώδη νόμιμα, που αντί να είναι αυτονόητα κατάντησε να χρειάζονται τον έπαινο τον δικό μας. Και αφιερώνω –αν μου επιτρέπεται, ξένη επιφυλλίδα!– σ’ όσους βοήθησαν στη σύγχυση αυτή…
ΥΓ. Μολονότι το ποστ αυτό δεν λέει τίποτα απολύτως παραπάνω από όσα γράφτηκαν σε τρεις επιφυλλίδες, και έπειτα ποστ εδώ (α, β, γ), που σχολιάστηκαν μάλιστα εξαντλητικά [και... με τις δύο έννοιες :-)], η αίσθηση του μονολόγου, από τότε που "έκλεισα" τα σχόλια, ακόμα με ξενερώνει, για να μην πω πως μου δημιουργεί και ενοχές. Ζητώ και πάλι συγνώμη για την αδυναμία να ανταποκριθώ, οπωσδήποτε την περίοδο αυτή. Δεν ξέρω, δεν είμαι καν σε θέση να σκεφτώ ακόμα αν μπορεί να είναι όντως κάποια "λύση" η πρόταση του φίλου Κουκουζέλη: ίδωμεν.
