80. Ψευδής λατρεία ψεύτικων θεών [δανεισμός, γ΄]

Τα Νέα, 30 Μαρτίου 2002

Δεν πρόλαβα καλά καλά ν’ ανοίξω το στόμα μου, στην ανολοκλήρωτη ακόμα ενότητα άρθρων για το δανεισμό, και ομοβροντία επιστολών, όλες με το «κύριε διευθυντά», επιχείρησαν να με βάλουν στη θέση μου.

Αποσπάσματα των επιστολών συνέπεσε να δημοσιευτούν στο ίδιο φύλλο με τη δεύτερη δική μου επιφυλλίδα, που θα μπορούσε να θεωρηθεί από μιαν άποψη απάντηση σε ορισμένα από τα γραφόμενα των επιστολογράφων. Επανέρχομαι ωστόσο, επειδή τα ελάχιστα αποσπάσματα δεν επιτρέπουν στον αναγνώστη να μορφώσει γνώμη.

διαβάστε τη συνέχεια...

Τι λένε οι επιστολές; Καταρχήν ότι κάνω «ανοίκεια επίθεσι εναντίον της ελληνικής γλώσσας», «καταφέρομαι κατά της ελληνικής», γράφω «απαξιωτικά για την ελληνική γλώσσα και όσους την προασπίζονται», και να είμαι καταραμένος! Ότι μιλώντας για το δανεισμό «δεν έχω τίποτε να πω για τον ανεπανάληπτο σχεδιασμό ενδύματος στην Μινωική και Κλασσική περίοδο»! Και ότι «έχει αποδειχθή ότι οι λεγόμενοι “ινδοευρωπαίοι” ήσαν πράγματι Έλληνες», και το έχει αποδείξει ο επιστολογράφος, που δεν μνημονεύει πάντως «τον τίτλο του βιβλίου, για να μην εκληφθή σαν διαφήμισι».

Και ποιο το έγκλημα; ποια η επίθεση στην ελληνική γλώσσα; Η μνεία δάνειων λέξεων που ενσωματώθηκαν στη γλώσσα, όπως αναφέρονται σε όλες τις σύγχρονες επιστημονικές πηγές.

Αλίμονο αν θα ’πρεπε να πάρω όρκο ότι όχι, μα σας παρακαλώ, δεν γράφω «απαξιωτικά για την ελληνική γλώσσα και όσους την προασπίζονται». Σίγουρα όμως γράφω για εκείνους που δεν προασπίζονται τη γλώσσα, για εκείνους που κάτι άλλο προασπίζονται ή κάποιο φάντασμά της, για εκείνους που πλαστογραφούν την ιστορία της ή αποδέχονται ασμένως την πλαστογράφησή της, γιατί για να την αγαπήσουν εκείνοι τη γλώσσα τους τη θέλουν ουρανόσταλτη, ή θεϊκή ή τίποτα, γιατί εκείνοι, βλέπεις, τη μάνα τους την αγαπούν μόνο άμα είναι Σοφία Λόρεν ή άσπιλη Μαρία Παρθένος, άρα εκείνοι δεν την αγαπούν τη γλώσσα, καθώς μάλιστα, απ’ την άλλη, και ενώ κόπτονται ότι η γλώσσα είναι μία και ενιαία, οικτίρουν συνεχώς τη νεοελληνική γλώσσα, τη γλώσσα τους, τη γλώσσα που μιλούν –άρα επιλεκτικά, αποσπασματικά αγαπούν εντέλει αυτοί, και υπό όρους.

Κατά τα άλλα, το κλειδί βρίσκεται στην εξής παράγραφο, που δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα: «όταν ανοίγουμε το ελληνικό λεξικό στη λέξη κεφτές και διαβάζουμε προέλευση τουρκική, ενώ ανάλυση γλωσσολόγων την φέρει προερχόμενη από τη βυζαντινή κοπτόν (κρέας)…» κτλ.

Θα κρατήσω λοιπόν εγώ το ελληνικό λεξικό, όλα τα ελληνικά λεξικά, και τον Δημητράκο, και τον Σταματάκο, και τον Ανδριώτη, και τον Κριαρά, και το Μείζον Τεγόπουλου-Φυτράκη, και τον Μπαμπινιώτη, και του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, αλλά και τις άλλες πηγές που σημείωσα στο προηγούμενο, και η επιστολογράφος να κρατήσει τους δικούς της γλωσσολόγους με την ανάλυσή τους –και μολονότι καμία σημασία δεν έχει για τη γλώσσα αν ο κεφτές είναι τουρκικός, βυζαντινός ή και αραμαϊκός.

Και επίσης θα κρατήσω τον Γ. Ν. Χατζιδάκι, λόγου χάρη, αντί για το βιβλίο του επιστολογράφου που αποδεικνύει, όπως λέει, ότι οι Ινδοευρωπαίοι ήταν Έλληνες! Και αν μας πέφτει λίγη η επιστημοσύνη του κορυφαίου γλωσσολόγου αλλά και συντηρητικότατου Χατζιδάκι, ή όταν θεωρείται ολετήρας της γλώσσας και του έθνους ακόμα και ο Μπαμπινιώτης, δύσκολο να υπάρξει συνεννόηση.

Ώστε υπάρχει επιστήμη και επιστήμη, λεξικό και λεξικό, γλωσσολόγοι και γλωσσολόγοι; Φυσικά, πώς αλλιώς! Υπάρχουν όμως και όρια; Και πάλι φυσικά.

Και πέρα από τα όρια αυτά βρίσκεται η παραεπιστήμη και η παραγλωσσολογία του καφενέ, για την ακρίβεια κάποιων τηλεοπτικών εκπομπών σε διάφορα κανάλια και κάποιων περιοδικών, που ορισμένα μάλιστα δεν κρύβουν την ακραία ιδεολογική τοποθέτησή τους. Εκεί λοιπόν αερίζεται η επιστήμη με δηλώσεις όπως: «εντέλει όλοι οι λαοί ελληνικά μιλάνε, απλώς δεν το ξέρουν»! Εκεί οι αρχαίοι Έλληνες δεν λέγονται αρχαίοι: «είναι αστείο να αποκαλούμε αρχαίους κάποιους που έζησαν μόλις δύο με τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, όταν οι Έλληνες έχουν ζωή είκοσι εκατομμυρίων ετών»! Εκεί, όπως ξανάγραψα, ετυμολογείται το «κουπεπέ» που κάνουν οι μανάδες στα μωρά από το «κούπα, παι» –ο κεφτές μάς μάρανε! Εκεί δηλώνεται ότι «επί της προσθίας επιφανείας του 95% των ιπταμένων δίσκων αναγράφεται το αντεστραμμένο ελληνικό έψιλον, ανάμνηση προφανώς του “Ε” (ή “ΕΙ”) που γραφόταν στους Δελφούς»,* άρα ποιοι Προέλληνες και ποιοι Ινδοευρωπαίοι, ακόμα και οι εξωγήινοι, Έλληνες τότε είναι! Εκεί μαθαίνουμε ότι Έλληνες είναι λ.χ. και οι Ινδιάνοι Αναστάζι του Νέου Μεξικού, που ονομάζουν τεονανακάτλ το ιερό μανιτάρι τους, όπου τεο ίσον παραφθορά τού θεός, το νανα βγαίνει από το ναυς, και το κατλ από «τη ρίζα θάλατ-τα ή Θεττ-αλία»!** Εκεί λατρεύεται το δωδεκάθεο, και νά οι τελετές και δώσ’ του η χλαμύδα, στη Σαμοθράκη μάλιστα έπιασαν κι έγραψαν στους δρόμους: «Κάβειροι μόλοιτε», Κάβειροι δηλαδή, αρχαίες θεότητες που λατρεύονταν στη Σαμοθράκη, τη Λήμνο κ.α., είθε να ’ρθείτε, γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τιμητές μόνο της γλώσσας αλλά και της εθνικής ταυτότητας, αυτοί οι άνθρωποι ελεεινολογούν το «ευτελές» παρόν τους, ξέρετε, τους «Νεοέλληνες», φαντασιωνόμενοι άλλοτε Άγγλους, Γερμανούς και Γάλλους, αλλά ας μην το πιάσουμε τώρα αυτό εδώ, άλλοτε τους αρχαίους προγόνους «τους», φαντάσματα βεβαίως πάλι και αυτούς, να γράφουν μια Ιλιάδα το πρωί κι έναν Οιδίποδα το βράδυ ο καθένας, και το σαββατοκύριακο όλοι μαζί να χτίζουν κι από έναν Παρθενώνα, και να μην ξέρουν, άπαπα, τι πάει να πει ρεμούλα, μηχανορραφία, ή και εθνοπροδοσία.

Αλλά για ν’ αγαπήσεις δεν χρειάζεται ούτε να αποκρύψεις ούτε να εξωραΐσεις.

Γιατί η αγάπη δεν είναι πλαστική επέμβαση και σιλικόνη.

Αλλά και κάτι ακόμη: Στην «Ιστορία Χριστίδη», την πρόσφατη Ιστορία της ελληνικής γλώσσας του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, ένα εκτενέστατο κεφάλαιο επιγράφεται «Οι επαφές της ελληνικής με άλλες γλώσσες»: αν μπορεί κάποιος να μένει απαθής μπροστά στο συναρπαστικό ταξίδι της γλώσσας και στο συγκινητικό δούναι και λαβείν της με τις άλλες γλώσσες, και απλώς με τη μεζούρα στο χέρι να μετράει την πιο μεγάλη και την πιο καλή, φοβάμαι ότι έχει οτιδήποτε άλλο στο νου του «πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».

* Όπως παραθέτει ο Παντελής Μπουκάλας, Υποθέσεις, Αθήνα 2001, σ. 181.
** Στο ίδιο, σ. 391.