«Και οι Έλληνες έχουν δικαίωμα στη ζωή»
Τα Νέα, 8 Δεκεμβρίου 2007
Οι ξένοι μάς πήραν τις δουλειές, οι ξένες μάς πήρανε τους άντρες, κατσικωθήκανε στον τόπο μας και γεννοβολάνε,
«Ένας στους δέκα» καμαρώνουνε πως είναι πια, το κάναν και θεατρικό κι έχουν το θράσος να το παίζουνε οι ίδιοι! (από την παράσταση στο Θέατρο του Νέου Κόσμου -φωτ. Ορφέα Εμιρζά)
Καιρός ήταν! Να μπει ένα «Τέλος στη ρατσιστική αντιμετώπιση και την κοινωνική υποβάθμιση των Ελλήνων πολιτών». Γιατί, ναι, «Και οι Έλληνες έχουν δικαίωμα στη ζωή»!
Όθεν, καλούνται οι αντιρατσιστικές δυνάμεις να χτυπήσουν ενωμένες το ρατσισμό που κυνηγάει τους Έλληνες, το ρατσισμό τον οποίο αντιπροσωπεύουν Κούρδοι και Πακιστανοί, Αλβανοί και Αφγανοί και λοιποί λαθρομετανάστες.
διαβάστε τη συνέχεια...
Ούτε η πιο νοσηρά προβοκατόρικη, άντε η πιο ασεβής σατιρική πένα, δε θα επινοούσε τέτοιο σουρεαλιστικό σενάριο.
Ιδού όμως και πάλι ο θρίαμβος του κοινότοπου, πως η φαντασία ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα εν προκειμένω είναι μια ανυπόγραφη πρόσκληση, με τίτλο ακριβώς τον τίτλο της σημερινής επιφυλλίδας, πρόσκληση στους δημότες τού προσφυγικού από τη σύστασή του Αιγάλεω να κινητοποιηθούν για να μπει –ας το ξαναδιαβάσουμε– «Τέλος στη ρατσιστική αντιμετώπιση και την κοινωνική υποβάθμιση των Ελλήνων πολιτών».
Η συγκέντρωση έγινε στις 30 Οκτωβρίου, στον ίδιο τόπο μαρτυρίου των Ελλήνων θυμάτων του ρατσισμού, στον Άγιο Σπυρίδωνα του Αιγάλεω, εκεί όπου κάθε μέρα, όλη μέρα, οι θύτες ρατσιστές Ιρακινοί, Αφγανοί και άλλοι, ουρά ολόκληρη από τη Θηβών, στήνουν παγανιά στον αθώο Έλληνα εργολάβο που θα τους προσφέρει το ηγεμονικό μεροκάματο των 20 ευρώ, και έρχονται πολλές φορές στα χέρια, ποιος θα πρωτομπεί στο αμάξι του εργολάβου, να τον ξεζουμίσει.
Μερικές δεκάδες Αγωνιστές έδωσαν το παρών, 50-80 σύμφωνα με αντιφρονούσες πηγές, αρκετές εκατοντάδες σύμφωνα με τον Ελεύθερο Κόσμο, εμείς αυτόν πιστεύουμε βεβαίως, αλλά ακόμα κι αν ήτανε 50-80, με μια χούφτα μπολσεβίκους δεν έκανε τάχα κι ο Λένιν το «πραξικόπημά» του;
Αρκεί που έπεσε ο σπόρος.
Κι ένα μήνα ακριβώς μετά, στις 30 Νοεμβρίου, στο Αιγάλεω μες στο κέντρο φύτρωσε καινούριο δέντρο, που έβγαλε φύλλα και κλωνιά κι εσκέπασε τη γειτονιά: καμιά τριανταριά Ελλαδοκαθαριστές, με μαχαίρια, σιδερολοστούς κι ένα περίστροφο, χτύπησαν το ρατσισμό στο πρόσωπο οχτώ Πακιστανών εκπροσώπων του, στέλνοντας τους μισούς στο νοσοκομείο, όπου ο ένας παραμένει, ώς τη μέρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, με εσωτερική εγκεφαλική αιμορραγία. (Λεπτομέρεια: η επιδρομή στο σπίτι των Πακιστανών συνοδεύτηκε, ως συνήθως, με πλιάτσικο: κινητά, διαβατήρια, χρήματα: ε, δεν αρκεί να μιλάμε για καθαρότητα της φυλής αφηρημένα, θεωρητικά· χρειάζονται και όβολα για τα απορρυπαντικά.)
Βέβαια, πέντε χρόνια πριν, ένας Καζάκος μόνος του σκότωσε δύο και τραυμάτισε σοβαρά εφτά, αφήνοντας με μόνιμη αναπηρία τους πέντε. Ας μη μεμψιμοιρούμε όμως: κάθε προσφορά στον αγώνα, όπου ο άλλος θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του και προπαντός την υπόληψή του, αφού θα ’ρθούνε έπειτα οι προοδευτικάριοι και τα συνασπιστήρια να τον πουν τον ίδιο ρατσιστή, κάθε προσφορά λοιπόν πρέπει να γίνεται δεκτή με ευγνωμοσύνη.
Και σημασία έχει άλλωστε η συλλογική πια δράση, γιατί μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα για εθνική αφύπνιση –που θα οδηγήσει και στην «επανελλήνιση», για την οποία μάχεται και η Ελληνική Αγωγή του νυν εθνοπατέρα Άδωνη Γεωργιάδη, του βουλευτή του ΛΑΟΣ, του κόμματος που ως γνωστόν έχει εγγράφως αποκηρύξει κάθε ρατσιστική ιδέα.
Ευτυχώς, τέτοιες συλλογικότερες προσπάθειες δεν έχουν λείψει τα τελευταία χρόνια, από τον γενναίο ξυλοδαρμό ρατσιστών αλλοδαπών στους πανηγυρισμούς του Euro του 2004, ώς την προχτεσινή μόλις επίθεση (Σάββατο 1/12, μία μέρα μετά το Αιγάλεω) εναντίον Μαροκινών στα Χανιά με αλυσίδες, στειλιάρια, ρόπαλα. Ή, μέσα στον Οκτώβρη πάλι, την επιδρομή 50-60 Ελληνόψυχων με στρατιωτικά ρούχα και με σιδερολοστούς, ρόπαλα και μαχαίρια σε γειτονιά Πακιστανών στου Ρέντη, τα μαχαιρώματα σε διάφορα σημεία της Αθήνας έπειτα από γιορτή Χρυσαυγιτών. Και με κορυφαίες στιγμές τη δολοφονία 20χρονου Αλβανού και τον τραυματισμό άλλων δύο στη Ζάκυνθο το 2004, επειδή πανηγύριζαν που η Εθνική της χώρας τους νίκησε στο ποδόσφαιρο τη δική μας, ή τη δολοφονία του 17χρονου Αλβανού στο Ρέθυμνο, Πρωτοχρονιά του 2006, για ένα φραστικό επεισόδιο, όπου δεν μετείχε καν ο ίδιος!
Αλλά προπάντων υπάρχει η συνδρομή της συντεταγμένης πολιτείας. Γενικότερα, με τη χειρότερη μεταναστευτική πολιτική στην Ευρώπη, με τη μηδαμινή σχεδόν παροχή ασύλου, χώρια τα παράνομα ναρκοπέδιά της όπου άφησαν τη ζωή τους, ολόκληρη ή μισή, δεκάδες τριτοκοσμικοί επίβουλοι· και ειδικότερα, με τα όργανά της, την Αστυνομία, με την έμμεση βοήθεια: με την αδράνεια, ή με την άμεση: με τους βασανισμούς, και το Λιμενικό, που στέλνει σωρηδόν τους εισβολείς πίσω στα τουρκικά παράλια θαλασσοπνίγοντάς τους, π.χ. τον Σεπτέμβρη του 2006, ή βασανίζοντάς τους και κακοποιώντας τους σεξουαλικά, γιατί βαριά δεν είναι μόνο η π….. του τσολιά αλλά και η πείνα και η διαστροφή του κάθε Ελληναρά.
Κι όλα αυτά με τις ευλογίες συχνά, αν όχι την ηθική αυτουργία, της επίσημης Εκκλησίας, διά του Προκαθημένου της κατά πρώτο λόγο.
Υπερδιπλασιασμό των επιθέσεων εναντίον μεταναστών κατέγραψε το Παρατηρητήριο Κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας σε σχέση με την περσινή χρονιά: 16 επιθέσεις το 2006, 35 φέτος –από όσα έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής.
Πάμε καλά. Τις μέρες αυτές που γίνεται στο Εφετείο η δίκη του Πλεύρη, που στο «επιστημονικό του σύγγραμμα», όπως το χαρακτήρισε ο εισαγγελέας στην πρώτη δίκη, προτρέπει στην εξόντωση των Εβραίων. Πάμε καλά, με το ΛΑΟΣ να εκπροσωπείται πλούσια στη Βουλή και ακόμα πλουσιότερα, μαζί με τα παραφερνάλιά του, τον Λιακόπουλο π.χ., στα τηλεοπτικά μας μέσα, από τους επαγγελματίες πια σκουπιδιάρηδες Θέμο, Φώτης-Μαρία και Σία, ώς τους κατά τεκμήριο σοβαρούς, Παπαδάκη, Πρετεντέρη και λοιπούς, σε όλα ανεξαιρέτως τα κανάλια, αυτούς που στάθηκαν εντέλει καθοριστικοί για την (ενισχυμένη) είσοδο των δυνάμεων αυτών στο «ναό της Δημοκρατίας» και την εδραίωση-νομιμοποίησή τους στην κοινή συνείδηση.
Ο Δωδεκάλογος του αντι-Γύφτου
Ίτε παίδες Ελλήνων, λοιπόν. Κι αν κάποιοι είχαν την τόλμη να αναλάβουν να εκφράσουν τα όνειρα και τους κρυφούς πόθους των πολλών, ρισκάροντας για το δικαίωμα και του Έλληνα στη ζωή, θα έχουν, φαντάζομαι, την τόλμη να δείξουν φωτεινό το δρόμο, υπογράφοντας δώδεκα π.χ. σημεία, συμβόλαιο τιμής απέναντι στην Πατρίδα, το Καθαρό το Έθνος, τη Φυλή, την Ιστορία:
1. Δεν θα πάρω μετανάστη μπογιατζή να μου βάψει το σπίτι, ή γενικά μετανάστη εργάτη για οποιαδήποτε οικοδομική ή άλλη εργασία, να μου μαζέψει τα πορτοκάλια, τις ελιές κτλ.· αν παραταύτα δεν υπάρχει άλλη λύση, θα είναι νόμιμος, με το μεροκάματο της συλλογικής σύμβασης, με τα ένσημά του κτλ.·
2. Δεν θα πάρω μετανάστη υπάλληλο στο μαγαζί ή στην επιχείρησή μου ή εργάτη στις εργολαβίες μου –παρά μόνο νόμιμο κτλ·
3. Δεν θα καταφύγω στους μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στα ερημωμένα χωριά, για να χτίσω στο δικό μου χωριό, παρά θα φέρω Έλληνες χτίστες, μαραγκούς κτλ. από την κοντινότερη πόλη·
4. Δεν θα πάρω Γεωργιανή, Βουλγάρα κτλ. εσωτερική για τον κατάκοιτο γονιό ή συγγενή·
5. Δεν θα πάρω Βουλγάρα ή Πολωνέζα παραδουλεύτρα, ούτε Φιλιππινέζα νταντά·
6. Δεν θα στείλω το παιδί μου, μοναδικό Ελληνάκι στο χωριό, στο σχολείο που παρέμεινε ανοιχτό ή και ξανάνοιξε χάρη στα μεταναστόπουλα·
7. Δεν θα ψωνίσω από Ρωσοπόντιους στις λαϊκές, ούτε από τα φτηνά κινέζικα, σε όσο δεινή οικονομική κατάσταση κι αν βρίσκομαι·
8. Δεν θα δεχτώ να νοσηλευτώ από μετανάστες γιατρούς, σε κρατικά μάλιστα νοσοκομεία·
9. Δεν θα ξαναπατήσω σε αγώνα μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο θα πηγαίνω μόνο για να πετάω μπανάνες σε Γκανέζους ποδοσφαιριστές, και ούτε στίβο ούτε τίποτα, και προπαντός ποτέ άρση βαρών·
10. Δεν θα πατήσω στο Μέγαρο, όπου η Καμεράτα είναι γεμάτη μετανάστες μουσικούς, αλλά δεν πάει πίσω κι η Ορχήστρα των Χρωμάτων –κι άρχισαν τώρα, λέει, να παίζουν και στο θέατρο·
11. Δεν θα ερωτευτώ μετανάστρια ή μετανάστη, ποτέ μεικτό γάμο, ούτε με δίμετρη Ρωσίδα καλλονή θα πάω·
12. Δεν θα δεχτώ τα όποια οφέλη μού αναλογούν από την αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,7% και γενικά από τη συμβολή, λέει, των ξένων στην κινητικότητα της εργασίας, στην παραγωγικότητα κτλ.
ΥΓ. Στην Ελευθεροτυπία 4/12 διάβασα: «Στον κεντρικό δρόμο [του Αιγάλεω, μετά την επίθεση] τα μαγαζιά ήταν ακόμη ανοιχτά και τα φωτεινά στολίδια του δήμου για τις γιορτές ήταν γαλάζια, μπλε και άσπρα»: της πατρίδος μου η σημαία (θα) έχει χρώμα… μελανό!
Οι ξένοι μάς πήραν τις δουλειές, οι ξένες μάς πήρανε τους άντρες, κατσικωθήκανε στον τόπο μας και γεννοβολάνε,
«Ένας στους δέκα» καμαρώνουνε πως είναι πια, το κάναν και θεατρικό κι έχουν το θράσος να το παίζουνε οι ίδιοι! (από την παράσταση στο Θέατρο του Νέου Κόσμου -φωτ. Ορφέα Εμιρζά)
Καιρός ήταν! Να μπει ένα «Τέλος στη ρατσιστική αντιμετώπιση και την κοινωνική υποβάθμιση των Ελλήνων πολιτών». Γιατί, ναι, «Και οι Έλληνες έχουν δικαίωμα στη ζωή»!
Όθεν, καλούνται οι αντιρατσιστικές δυνάμεις να χτυπήσουν ενωμένες το ρατσισμό που κυνηγάει τους Έλληνες, το ρατσισμό τον οποίο αντιπροσωπεύουν Κούρδοι και Πακιστανοί, Αλβανοί και Αφγανοί και λοιποί λαθρομετανάστες.
διαβάστε τη συνέχεια...
Ούτε η πιο νοσηρά προβοκατόρικη, άντε η πιο ασεβής σατιρική πένα, δε θα επινοούσε τέτοιο σουρεαλιστικό σενάριο.
Ιδού όμως και πάλι ο θρίαμβος του κοινότοπου, πως η φαντασία ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα εν προκειμένω είναι μια ανυπόγραφη πρόσκληση, με τίτλο ακριβώς τον τίτλο της σημερινής επιφυλλίδας, πρόσκληση στους δημότες τού προσφυγικού από τη σύστασή του Αιγάλεω να κινητοποιηθούν για να μπει –ας το ξαναδιαβάσουμε– «Τέλος στη ρατσιστική αντιμετώπιση και την κοινωνική υποβάθμιση των Ελλήνων πολιτών».
Η συγκέντρωση έγινε στις 30 Οκτωβρίου, στον ίδιο τόπο μαρτυρίου των Ελλήνων θυμάτων του ρατσισμού, στον Άγιο Σπυρίδωνα του Αιγάλεω, εκεί όπου κάθε μέρα, όλη μέρα, οι θύτες ρατσιστές Ιρακινοί, Αφγανοί και άλλοι, ουρά ολόκληρη από τη Θηβών, στήνουν παγανιά στον αθώο Έλληνα εργολάβο που θα τους προσφέρει το ηγεμονικό μεροκάματο των 20 ευρώ, και έρχονται πολλές φορές στα χέρια, ποιος θα πρωτομπεί στο αμάξι του εργολάβου, να τον ξεζουμίσει.
Μερικές δεκάδες Αγωνιστές έδωσαν το παρών, 50-80 σύμφωνα με αντιφρονούσες πηγές, αρκετές εκατοντάδες σύμφωνα με τον Ελεύθερο Κόσμο, εμείς αυτόν πιστεύουμε βεβαίως, αλλά ακόμα κι αν ήτανε 50-80, με μια χούφτα μπολσεβίκους δεν έκανε τάχα κι ο Λένιν το «πραξικόπημά» του;
Αρκεί που έπεσε ο σπόρος.
Κι ένα μήνα ακριβώς μετά, στις 30 Νοεμβρίου, στο Αιγάλεω μες στο κέντρο φύτρωσε καινούριο δέντρο, που έβγαλε φύλλα και κλωνιά κι εσκέπασε τη γειτονιά: καμιά τριανταριά Ελλαδοκαθαριστές, με μαχαίρια, σιδερολοστούς κι ένα περίστροφο, χτύπησαν το ρατσισμό στο πρόσωπο οχτώ Πακιστανών εκπροσώπων του, στέλνοντας τους μισούς στο νοσοκομείο, όπου ο ένας παραμένει, ώς τη μέρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, με εσωτερική εγκεφαλική αιμορραγία. (Λεπτομέρεια: η επιδρομή στο σπίτι των Πακιστανών συνοδεύτηκε, ως συνήθως, με πλιάτσικο: κινητά, διαβατήρια, χρήματα: ε, δεν αρκεί να μιλάμε για καθαρότητα της φυλής αφηρημένα, θεωρητικά· χρειάζονται και όβολα για τα απορρυπαντικά.)
Βέβαια, πέντε χρόνια πριν, ένας Καζάκος μόνος του σκότωσε δύο και τραυμάτισε σοβαρά εφτά, αφήνοντας με μόνιμη αναπηρία τους πέντε. Ας μη μεμψιμοιρούμε όμως: κάθε προσφορά στον αγώνα, όπου ο άλλος θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του και προπαντός την υπόληψή του, αφού θα ’ρθούνε έπειτα οι προοδευτικάριοι και τα συνασπιστήρια να τον πουν τον ίδιο ρατσιστή, κάθε προσφορά λοιπόν πρέπει να γίνεται δεκτή με ευγνωμοσύνη.
Και σημασία έχει άλλωστε η συλλογική πια δράση, γιατί μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα για εθνική αφύπνιση –που θα οδηγήσει και στην «επανελλήνιση», για την οποία μάχεται και η Ελληνική Αγωγή του νυν εθνοπατέρα Άδωνη Γεωργιάδη, του βουλευτή του ΛΑΟΣ, του κόμματος που ως γνωστόν έχει εγγράφως αποκηρύξει κάθε ρατσιστική ιδέα.
Ευτυχώς, τέτοιες συλλογικότερες προσπάθειες δεν έχουν λείψει τα τελευταία χρόνια, από τον γενναίο ξυλοδαρμό ρατσιστών αλλοδαπών στους πανηγυρισμούς του Euro του 2004, ώς την προχτεσινή μόλις επίθεση (Σάββατο 1/12, μία μέρα μετά το Αιγάλεω) εναντίον Μαροκινών στα Χανιά με αλυσίδες, στειλιάρια, ρόπαλα. Ή, μέσα στον Οκτώβρη πάλι, την επιδρομή 50-60 Ελληνόψυχων με στρατιωτικά ρούχα και με σιδερολοστούς, ρόπαλα και μαχαίρια σε γειτονιά Πακιστανών στου Ρέντη, τα μαχαιρώματα σε διάφορα σημεία της Αθήνας έπειτα από γιορτή Χρυσαυγιτών. Και με κορυφαίες στιγμές τη δολοφονία 20χρονου Αλβανού και τον τραυματισμό άλλων δύο στη Ζάκυνθο το 2004, επειδή πανηγύριζαν που η Εθνική της χώρας τους νίκησε στο ποδόσφαιρο τη δική μας, ή τη δολοφονία του 17χρονου Αλβανού στο Ρέθυμνο, Πρωτοχρονιά του 2006, για ένα φραστικό επεισόδιο, όπου δεν μετείχε καν ο ίδιος!
Αλλά προπάντων υπάρχει η συνδρομή της συντεταγμένης πολιτείας. Γενικότερα, με τη χειρότερη μεταναστευτική πολιτική στην Ευρώπη, με τη μηδαμινή σχεδόν παροχή ασύλου, χώρια τα παράνομα ναρκοπέδιά της όπου άφησαν τη ζωή τους, ολόκληρη ή μισή, δεκάδες τριτοκοσμικοί επίβουλοι· και ειδικότερα, με τα όργανά της, την Αστυνομία, με την έμμεση βοήθεια: με την αδράνεια, ή με την άμεση: με τους βασανισμούς, και το Λιμενικό, που στέλνει σωρηδόν τους εισβολείς πίσω στα τουρκικά παράλια θαλασσοπνίγοντάς τους, π.χ. τον Σεπτέμβρη του 2006, ή βασανίζοντάς τους και κακοποιώντας τους σεξουαλικά, γιατί βαριά δεν είναι μόνο η π….. του τσολιά αλλά και η πείνα και η διαστροφή του κάθε Ελληναρά.
Κι όλα αυτά με τις ευλογίες συχνά, αν όχι την ηθική αυτουργία, της επίσημης Εκκλησίας, διά του Προκαθημένου της κατά πρώτο λόγο.
Υπερδιπλασιασμό των επιθέσεων εναντίον μεταναστών κατέγραψε το Παρατηρητήριο Κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας σε σχέση με την περσινή χρονιά: 16 επιθέσεις το 2006, 35 φέτος –από όσα έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής.
Πάμε καλά. Τις μέρες αυτές που γίνεται στο Εφετείο η δίκη του Πλεύρη, που στο «επιστημονικό του σύγγραμμα», όπως το χαρακτήρισε ο εισαγγελέας στην πρώτη δίκη, προτρέπει στην εξόντωση των Εβραίων. Πάμε καλά, με το ΛΑΟΣ να εκπροσωπείται πλούσια στη Βουλή και ακόμα πλουσιότερα, μαζί με τα παραφερνάλιά του, τον Λιακόπουλο π.χ., στα τηλεοπτικά μας μέσα, από τους επαγγελματίες πια σκουπιδιάρηδες Θέμο, Φώτης-Μαρία και Σία, ώς τους κατά τεκμήριο σοβαρούς, Παπαδάκη, Πρετεντέρη και λοιπούς, σε όλα ανεξαιρέτως τα κανάλια, αυτούς που στάθηκαν εντέλει καθοριστικοί για την (ενισχυμένη) είσοδο των δυνάμεων αυτών στο «ναό της Δημοκρατίας» και την εδραίωση-νομιμοποίησή τους στην κοινή συνείδηση.
Ο Δωδεκάλογος του αντι-Γύφτου
Ίτε παίδες Ελλήνων, λοιπόν. Κι αν κάποιοι είχαν την τόλμη να αναλάβουν να εκφράσουν τα όνειρα και τους κρυφούς πόθους των πολλών, ρισκάροντας για το δικαίωμα και του Έλληνα στη ζωή, θα έχουν, φαντάζομαι, την τόλμη να δείξουν φωτεινό το δρόμο, υπογράφοντας δώδεκα π.χ. σημεία, συμβόλαιο τιμής απέναντι στην Πατρίδα, το Καθαρό το Έθνος, τη Φυλή, την Ιστορία:
1. Δεν θα πάρω μετανάστη μπογιατζή να μου βάψει το σπίτι, ή γενικά μετανάστη εργάτη για οποιαδήποτε οικοδομική ή άλλη εργασία, να μου μαζέψει τα πορτοκάλια, τις ελιές κτλ.· αν παραταύτα δεν υπάρχει άλλη λύση, θα είναι νόμιμος, με το μεροκάματο της συλλογικής σύμβασης, με τα ένσημά του κτλ.·
2. Δεν θα πάρω μετανάστη υπάλληλο στο μαγαζί ή στην επιχείρησή μου ή εργάτη στις εργολαβίες μου –παρά μόνο νόμιμο κτλ·
3. Δεν θα καταφύγω στους μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στα ερημωμένα χωριά, για να χτίσω στο δικό μου χωριό, παρά θα φέρω Έλληνες χτίστες, μαραγκούς κτλ. από την κοντινότερη πόλη·
4. Δεν θα πάρω Γεωργιανή, Βουλγάρα κτλ. εσωτερική για τον κατάκοιτο γονιό ή συγγενή·
5. Δεν θα πάρω Βουλγάρα ή Πολωνέζα παραδουλεύτρα, ούτε Φιλιππινέζα νταντά·
6. Δεν θα στείλω το παιδί μου, μοναδικό Ελληνάκι στο χωριό, στο σχολείο που παρέμεινε ανοιχτό ή και ξανάνοιξε χάρη στα μεταναστόπουλα·
7. Δεν θα ψωνίσω από Ρωσοπόντιους στις λαϊκές, ούτε από τα φτηνά κινέζικα, σε όσο δεινή οικονομική κατάσταση κι αν βρίσκομαι·
8. Δεν θα δεχτώ να νοσηλευτώ από μετανάστες γιατρούς, σε κρατικά μάλιστα νοσοκομεία·
9. Δεν θα ξαναπατήσω σε αγώνα μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο θα πηγαίνω μόνο για να πετάω μπανάνες σε Γκανέζους ποδοσφαιριστές, και ούτε στίβο ούτε τίποτα, και προπαντός ποτέ άρση βαρών·
10. Δεν θα πατήσω στο Μέγαρο, όπου η Καμεράτα είναι γεμάτη μετανάστες μουσικούς, αλλά δεν πάει πίσω κι η Ορχήστρα των Χρωμάτων –κι άρχισαν τώρα, λέει, να παίζουν και στο θέατρο·
11. Δεν θα ερωτευτώ μετανάστρια ή μετανάστη, ποτέ μεικτό γάμο, ούτε με δίμετρη Ρωσίδα καλλονή θα πάω·
12. Δεν θα δεχτώ τα όποια οφέλη μού αναλογούν από την αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,7% και γενικά από τη συμβολή, λέει, των ξένων στην κινητικότητα της εργασίας, στην παραγωγικότητα κτλ.
ΥΓ. Στην Ελευθεροτυπία 4/12 διάβασα: «Στον κεντρικό δρόμο [του Αιγάλεω, μετά την επίθεση] τα μαγαζιά ήταν ακόμη ανοιχτά και τα φωτεινά στολίδια του δήμου για τις γιορτές ήταν γαλάζια, μπλε και άσπρα»: της πατρίδος μου η σημαία (θα) έχει χρώμα… μελανό!
