στις επάλξεις [6], η περισχοίνισις

Την εξαιρετική, βελούδινη πλην απελπιστικά ωραιοπαθή φωνή του εθνικού εκφωνητή (και δεν κάνω λόγο για την επιδειξιομανή προφορά των ξένων κυρίων ονομάτων, μη μετανιώσω για τα λίγα καλά που έγραψα στην αρχή), τον εθνικό εκφωνητή λοιπόν, τώρα με το καινούριο φεστιβάλ, τον γλιτώσαμε· αυτή τη ρημάδα την «περισχοίνιση» εν Επιδαύρω, ακόμα;

διαβάστε τη συνέχεια...

Πήγα προχτές στην Επίδαυρο για την Ηλέκτρα του Στάιν (δε θα αναφερθώ στην παράσταση: η ιδιότητα του «μη κανονικού μπλόγκερ», όπως με δικαιολογεί ο φίλος thas, με απαλλάσσει, αλλά και με προφυλάσσει από κακοτοπιές), και μου τρύπησε τ’ αφτιά για πολλοστή φορά (τα τελευταία πάντως χρόνια, να εξηγούμαστε: καινούριο φρούτο, εννοώ, είναι αυτό, κάτι σαν τους όμβρους που λέγαμε της ΕΜΥ και τα παρόμοια νεοαρχαϊστικά) αυτή η περισχοίνιση.

Λέει -για όποιον δεν το πρόσεξε- στην αρχή της παράστασης το ηχογραφημένο μήνυμα, πέρα απ’ τα γνωστά για απενεργοποίηση κινητών, απαγόρευση φωτογράφισης κτλ., να γίνεται με προσοχή η μετακίνηση «για την αποφυγή πρόκλησης φθορών του μνημείου», ή κάπως έτσι, πάντως μ’ αυτή τη γνωστή άκαμπτη ονοματική σύνταξη αντί για τη ρηματική, και προπαντός να μην περνάμε στο χώρο που ορίζεται από την «περισχοίνιση»!

Το άκουσα την πρώτη φορά, εδώ και μερικά χρόνια, «τι στο καλό είναι πάλι αυτό» είπα στην παρέα μου· «μυστήριο, πράγματι»: μπήκε εξίσου απορημένη στη συζήτηση και κάποια κυρία από την μπροστινή σειρά· «ας περιμένουμε» είπα εγώ «τα αγγλικά, να καταλάβουμε!» Όντως, με τα αγγλικά καταλάβαμε: να μην περνάμε στις restricted areas, στις απαγορευμένες δηλαδή περιοχές –α, άστραψε φως και καταλάβαμε: το χώρο που έχει γύρω γύρω του σκοινιά· μα τι μπανάλ που ακούγεται όμως αυτό: περισχοίνισις λοιπόν!

Σαν κάτι άλλα που με δαιμόνιζαν ανέκαθεν στις ακατάληπτες λεζάντες σε βιβλία ή στα μουσεία, όπου έπρεπε να διαβάσεις πάλι την αγγλική μετάφραση, να καταλάβεις –κι είναι και φτωχά τα αγγλικά μου, που να πάρει… Τα έγραψε όμως έξοχα αυτά εδώ πρόσφατα ο Κώστας Κουρεμένος, για τα ψέλια, τα ενώτια, τα περίαπτα κτλ. στα μουσεία, όπου ακριβώς πρέπει «να κοιτάς την αγγλική μετάφραση παραδίπλα για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται... bracelet, earring, pendant... ώστε μετά να εξηγήσεις στους αμύητους φίλους σου ότι πρόκειται πολύ απλά για βραχιόλια, σκουλαρίκια, μενταγιόν…»

και με την ευκαιρία, κάτι άσχετο εδώ

Συναυλία βήχα και γαϊδουρόβηχα καθώς και ξεμυξιάσματος έδινε το μισό θέατρο προχτές, ντάλα καλοκαίρι, χωρίς π.χ. να φυσήξει κάποιο ψυχρό, άντε έστω δροσερό αεράκι… Oύτε καταχείμωνο να ήτανε, με τις άλλες τέτοιες συναυλίες στο Μέγαρο, εκεί επίσης όπου όλοι, ανάμεσα στα μέρη ενός έργου, καθαρίζουν το λαιμό τους, θαρρείς και πρόκειται να τραγουδήσουν έπειτα οι ίδιοι…, αλλά είπαμε, χειμώνας καιρός, πάει στα κομμάτια. Τώρα, κατακαλόκαιρο;

«Είναι απ’ τα ερκοντίσιον» του ’ρθε σοφή η ιδέα του φίλου μου.

Ναι, είναι πια γνωστό, έχει ήδη επισημανθεί, πως είμαστε στην Εποχή της Τηλεόρασης, όπου όλοι σχολιάζουν με τον διπλανό τους τα τεκταινόμενα (ένας από τους βασικούς λόγους που έκοψα σχεδόν το σινεμά), ακόμα και στην ευαίσθητη σιωπή του θεάτρου (μου ’τυχε μάλιστα τελευταία, σε παράσταση του φεστιβάλ, να ’χω μπροστά μου τρία νέα παιδιά, του θεάτρου, όπως αποδείχτηκε μετά, που αυτά μιλούσαν αναμεταξύ τους απολύτως προσεχτικά και ψιθυριστά, τίποτα δε σε αποσπούσε ηχητικά, αλλά τρία κεφάλια έσμιγαν, χώριζαν και ξανάσμιγαν συνεχώς μπροστά σου, θέαμα μες στο θέαμα: μια ολόκληρη μιμική, ανάλογα με το τι σχολίαζαν, τίναγμα κεφαλιού σε έκπληξη, τράνταγμα των ώμων στο βουβό, πάλι ευτυχώς, γέλιο κτλ. –δε θα σχολιάσω τι τάχα ή πόσο παρακολουθούσαν!). Εποχή λοιπόν της Τηλεόρασης, νά όμως και του Ερκοντίσιον, των Κλιματιστικών, που στην (δεδομένη σχεδόν) κατάχρησή τους, όπως και με τα τζιπ και τις τζιπάρες, θα προσθέσω το φαινομενικά άσχετο εδώ, συνιστούν εντέλει αντικοινωνική συμπεριφορά!

[Το ’πα και ξαλάφρωσα, ειδικά με τα τζιπ θέλω από καιρό να το γράψω αυτό, άντε να φτιάξω μερικούς... εχθρούς ακόμα δηλαδή, τόσοι και τόσοι φίλοι και γνωστοί με το τζιπ τους πια, το είπα όμως τώρα, ελπίζω σύντομα να το επεξεργαστώ και να το αναπτύξω.]