παραπλάνηση του κοινού; σιγά τώρα! πάντως δημοσιογραφική αλητεία

αφιερωμένο εξαιρετικά στον άγνωστό μου σχολιογράφο εδώ Τυφωέα, που χάνει την ηρεμία του με την «εκπεφρασμένη μου εμπάθεια» απέναντι στην… Διαβάστε όμως το ποστάκι, έτσι, σαν θερινό ανάγνωσμα, μάλλον εκτόνωση δική μου από τον διάλογο κάτω από τις «επάλξεις 6», που έπεσε βαρύς αυγουστιάτικα…


Μεσήλιξ κύριος εξεπροβόδιζε τις προάλλες φίλον στο ΕλΒενιζέλος, είχαν φτάσει αρκετά νωρίς, τούτες τις μέρες με τους άδειους δρόμους, ήπιανε και ξανάπιανε καφέδες, αρχίσανε το χάζεμα πια στα μαγαζιά, και στο περίπτερο με τον Τύπο, ανάμεσα στα διάφορα κοινά, ποικίλης ύλης περιοδικά, ξάφνου, ω θαύμα, είδαν εδέσποζε στο πάνω πάνω ράφι περιοδικό με τη φωτογραφία ανδρός ολοτσιτσίδου, που εκάλυπτε ολόκληρο το εξώφυλλο! Οποία ντροπή, αλλά και το θαύμα θαύμα: το θαύμα της φύσεως εννοώ, ο άνδρας ο εύμορφος, εννοώ, γυμναστηρίου εννοείται τώρα πλέον, και ξαναλέω, ολόγυμνος, απλώς με τον έναν μηρό ελαφρώς γυρισμένο προς τα μέσα, ξέρετε, ίσα ίσα να καλύπτει το επίμαχο σημείο.

Ω, πού είναι ο γκέι Εμπειρίκος να επιτύχει να αποτυπώσει τη σκηνή, τον μεσήλικα να πιάνει με χέρια τρεμάμενα το άνομο περιοδικό, γκέι ήτανε, το Πλεϊγκέρλ ήταν, ούτε που πρόσεξε, τι να προσέξει μπρος στα κάλλη του παιδάρου, πήρε μόνο το μάτι του μια μόνο λέξη, τον τίτλο, που εχαρακτήριζε το όλον, τη φωτογραφία του παιδάρου εννοώ και την κατάσταση της στιγμής: "Καύσων"! Πήρε λέγω στα άτολμα χέρια του το τολμηρό περιοδικό, που Κύριος οίδε πώς ξεφύτρωσε ανάμεσα στα άλλα, προς κολασμόν και μόνο, μέρες Δεκαπενταυγούστου, παραμονές μάλιστα της μεγάλης εορτής, ήτοι μέρες νηστείας, και άρχισε όλο λαχτάρα να το ξεφυλλίζει…

Ξεφύλλιζε βιαστικά, και στα κλεφτά, και βέβαια είχε κοκκινίσει, από ντροπή, μην τον τσακώσουν στην αισχυντηλή στιγμή, μα κι απ’ τον πυρετό του άνομου πόθου, ξεφύλλιζε κι όλο ξεφύλλιζε, πλην παίδαρος άλλος σ' όλο το περιοδικό, ή ο ίδιος έστω, πού! Μπα, δεν μπορεί, είπε, ξανάρχισε, από μπροστά προς τα πίσω, και τούμπαλιν, τίποτα πάλι, αλί! Τι στο καλό, δεν είναι γκέι το περιοδικό αυτό, μήτε το Πλεϊγκέρλ; Και πάλι αλί, ή μάλλον πλέον τρισαλί, μηδένα γκέι ήτανε, μηδέ και Πλεϊγκέρλ: συγχώρησε, σχολαστικέ αναγνώστα, το "μηδένα", αλλά έλειπε συλλαβή... Όμως τι συλλαβή μου λες, έλειπε όλο το ψητό που έταζε ο τίτλος! Α, είπε να τρέξει στην Ένωση Καταναλωτών, σε ποιο άραγε υπουργείο; να καταγγείλει όμως πώς, αφού δεν είχε αγοράσει, από εντροπή βεβαίως, το απατηλό περιοδικό;

Ποιο περιοδικό; Γυρίζει, επιτέλους ντε, να δει την ονομασία: ΝΕΜΕCIS, διάβασε, ναι, με αυτά τα ελληνοβυζαντινολατινικά, που άρα και προφέρονται ΝέμεΣάις, μ' αυτό το Σι Άι Ες (CIS), στο τέλος, να του θυμίζει, άκου τώρα συνειρμό, τη Σι Άι Έι (CIA)... Αλλά, γιά στάσου, Νεμεσάις, έστω Νέμεσις, είναι και το γνωστό μαχητικό, ελληνορθόδοξο και ακριβέστερα χριστιανοκομμουνιστικό, της Λιάνας! Ω, προβοκάτσια, εσκέφθη, ιταμή! Αλήτες πισωγλέντηδες είπαν να σκανδαλίσουν, μέρες που 'ναι, το χριστομαρξεπώνυμο κοινό της Λιάνας, υποκλέπτοντας την ονομασία του περιοδικού και παραπλανώντας το κοινό. Πλην πάλι εσκέφθη, αφού εντέλει μάπα το καρπούζι, ούτε μισή γυμνή φωτογραφία γυμνού αστραγάλου, τι στο καλό; Α, μα το βρήκε ο Πουαρό: όχι αλήτες πισωγλέντηδες, αλλά μάλλον χάκερ πισωγλέντηδες μπήκαν στης Λιάνας το ιερό, κι έβαλαν τον γυμνό κι έταξαν κι αποπάνω "Καύσων", που να τους καεί, μην πω εγώ τώρα, θα το πει έτσι κι αλλιώς ο παπα-Τσάκαλος... Είναι όμως της Λιάνας;

Ο μεσήλιξ κύριος, με ανάμεικτα πλέον αισθήματα, στερήσεως, ματαιώσεως, ου μην και εξαπατήσεως, άνοιξε παραμέσα για να δει, ζήτησε μάλιστα τη συνδρομή του φίλου του, καθότι είχε λησμονήσει τα πρεσβυωπικά γυαλιά του, και ω ναι, στη θέση με το όνομα του εκδότη, το όνομα το σεπτό: Λιάνα Κανέλλη. Έψαξε και στα περιεχόμενα το θέμα "Καύσων": σελίδα, έλεγε, 3: γύρισε με τρεμάμενα πάλι χέρια, με ανάμεικτες τώρα ελπίδες, από τη μια να δει επιτέλους τη φωτογραφία του παιδάρου που θα του είχε ξεφύγει, ως φαίνεται, στο επίμονο παραταύτα ξεφύλλισμα, από την άλλη να διαψευστεί πως το όλο άνομο εγχείρημα είχε την όποια σχέση με τη Λιάνα.

Τώρα δε φτάνουν όλα τα αλί του κόσμου: στη σελίδα 3, με τίτλο "Καύσων", ήταν το εντιτόριαλ, το κείμενο του εκδότου, της εκδοτρίας εν προκειμένω, με "χειρόγραφη" την υπογραφή: Λιάνα Κανέλλη.

Καύσων; Ψυχρολουσία!

Όχι, ας μη γελοιοποιούμαστε μιλώντας τάχα σοβαρά για πρόσωπα γελοία, μα την επόμενη φορά που η εν λόγω θα αστράψει και θα βροντήξει απ’ το γυαλί, χτυπώντας και το χέρι στο τραπέζι, μιλώντας για «δημοσιογραφική αλητεία», θα βρεθεί άραγε κανείς να της το τρίψει το περιοδικό αυτό στη μούρη;