Οι Ιστοριομάχοι, ή Μπα, ξαναγράφεται η Ιστορία;

«Άντε να δεχτώ εγώ ότι δεν υπήρχε το Κρυφό Σχολειό… Άντε να δεχτώ ότι το παπαδαριό στο σύνολό του, εκτός εξαιρέσεων, τα ’χε βρει με τους Τούρκους, εξού και τα προνόμια… Αλλά…» κτλ.

Ώστε δεν το δέχεται ο Λαζόπουλος, γι’ αυτόν πρόκειται, που έτρεξε κι αυτός να καταταγεί στον ευρύτατου φάσματος πλέον στρατό που κυνηγάει το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ δημοτικού, δεν το δέχεται πως δεν υπήρξε Κρυφό Σχολειό στην Τουρκοκρατία, γιατί ποτέ δεν διάβασε Ιστορία, με τα πλουσιότατα πορίσματα της έρευνας, ή απλούστερα δεν έμαθε πως δεν υπάρχει ούτε μισή μαρτυρία πρωταγωνιστών της εποχής και ιστορικών που να μιλάει για κρυφά σχολειά. Ούτε για τον αφορισμό των Φιλικών και της Επανάστασης από τον Γρηγόριο ή τα διάφορα άλλα του ανώτερου κυρίως κλήρου έμαθε ποτέ. Μπορεί όμως και να μας την κάνει τη χάρη, «άντε να το δεχτεί»… Αλλά «πού ακούστηκε να ξαναγράφεται η Ιστορία, κι άλλη Ιστορία να διδάσκεται κάθε γενιά;» κτλ.

διαβάστε τη συνέχεια...

Εάν όμως δεν διάβασε, προφανέστατα, ώς τώρα Ιστορία, πώς διάολο αποφαίνεται για την Ιστορία; Κόλλησε κι αυτός στην «ατυχή», όπως συμφωνούν όλοι, έκφραση για τους Έλληνες που «συνωστίζονταν» στο λιμάνι της Σμύρνης, κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κι έδωσε και πήρε πάνω εκεί η σάτιρα, με κεντρικό στόχο αυτό που επίσης δεν το είχε ξανακούσει, πως ξαναγράφεται δηλαδή η Ιστορία…

Μα έχει δίκιο να φοβάται, αν όχι αυτός ο συγκεκριμένος, οι πιο «αρμόδιοι» και επιστήμονες που μπήκαν επικεφαλής στη μάχη, έχουν δίκιο λοιπόν να φοβούνται που ξαναγράφεται η Ιστορία, κι άλλα διδάσκεται κάθε γενιά. Γιατί, φαντάσου να υπάρξει κάποτε γενιά που θα διδαχτεί την ακόμα πιο «διαφορετική» Ιστορία, αυτήν που θα λέει τι γύρευε και προπαντός πόσα και τι έκανε ο ελληνικός στρατός στα βάθη της Μικρασίας, της Τουρκίας, ώστε να φτάσουν να ξεσηκωθούν και όντως να μας σφάξουν πια οι Τούρκοι;

Κι έφτασε ο Λαζόπουλος στην πέτρα του σκανδάλου, τη Ρεπούση, που «την είχε διορίσει ο Σημίτης». Α, ώστε ο Σημίτης είναι πίσω απ’ όλα αυτά. Σκοτσέζικο ντους μάς πάει μια ζωή ο Λαζόπουλος, αυτός ο ιδιοφυής, το εννοώ απολύτως, κωμικός, που εκεί που τον χαιρόμαστε στην πιο ευθύβολη σάτιρά του, νά κι η κατραπακιά, όλο με τα εθνικοπατριωτικά του, ίδιος Σοφία Βέμπο πιο παλιά, άλλοτε με κάτι βραβεία που ’δινε σε ξένους μαθητές για την αρχαιομάθειά τους, με χορηγία Μαρινόπουλου, αν θυμάμαι καλά, τώρα μας έβγαλε και πάλι τα αντισημιτικά του, εκεί που πηγαίναμε να ξεχάσουμε την εκλεκτή φιλία του με τη Μιμή, στην πιο λαϊκίστικη και μαζί θρησκόληπτη φάση του Πασόκ και του ιδρυτή του δηλαδή. Την άλλη χειροκροτάει στην εκπομπή του τη «μεγάλη Ελληνίδα» την Κανέλλη, το άνθος του νεοεθνικισμού και της ανάλογης θρησκοληψίας, μπα τι λέω, το λιγότερο εντέλει είναι αυτό, το άνθος της αλαζονείας, της ιταμότητας και του κουτσαβακισμού ήθελα πιο πολύ να πω. Προχτές, στην ίδια εκπομπή με τα «ιστορικά» του, χειροκρότησε τον «φίλο του», είπε, τον Θέμο, που από κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο έλεγε: «τι τα βάζουμε τώρα με δυο παιδιά που παν και καίνε μια σημαία, όταν κοτζάμ συντεταγμένο κράτος κατέβασε τη σημαία από τα Ίμια!» Πάλι ο Σημίτης δηλαδή, που δεν έστησε πόλεμο με την «Τουρκιά», όπως τη γράφει ο άλλος μύστης του εθνικισμού, ο Στάθης της Ελευθεροτυπίας.

Ωχ, ξεμάκρυνα, γι’ αυτόν θα έπρεπε να ανοίξει τόμος ολόκληρος, ας προσπεράσουμε και τον Θέμο, άλλο τεράστιο κεφάλαιο, μοναδική στις μέρες μας κρεατομηχανή, όπου ασμένως τρέχουνε και κόπτονται κιμάς οι πάντες, παρουσία του πελάτου, του κοινού στο στούντιο δηλαδή και διαφόρων ξέκωλων που προκαλούν την ακατάπαυστη σιελόρροια του οικοδεσπότη, άλλη φορά γι’ αυτόν τα πολλά, τώρα ελάχιστα για τη συμμετοχή του στο χορό των Ιστοριομάχων και με τις δύο έννοιες αυτό, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Τις προάλλες συζητούσε για το θέμα, με ποιον, με τον Ζαμπούνη, κι έλεγε και ξανάλεγε «ακούς εκεί, που μας γράφουν τώρα τον Ατατούρκ “ελευθερωτή”», «αναμορφωτή» τον διόρθωνε κομψά ο Ζαμπούνης –σιγά μη διάβασε κι ο Θέμος Ιστορία δηλαδή και ήξερε τι υπήρξε ο Ατατούρκ! Στην προχτεσινή του πάντως εκπομπή συνομιλητή είχε άλλον περίφημο, τον Άδωνι του ΛΑΟΣ. Έπιασα επιτέλους το τηλεκοντρόλ.

Τρίτη και δεκατρείς ήταν στο κάτω κάτω, είπα θα περάσει.

Ξημέρωσε η επόμενη ημέρα, τ’ ανοίγω το ρημάδι το κουτί ώρα πρωινή, ο Παπαδάκης είχε καλεσμένο για το θέμα τον επιστήμονα του είδους, τον Καργάκο. «Μήνυση δηλαδή πρέπει να κάνω» έλεγε εμφατικά ο Παπαδάκης, «που παιδί με βάλαν και παρέλασα την 25η Μαρτίου, που έπαιξα σε σκετς για το Κρυφό Σχολειό, ή για την κήρυξη της επανάστασης στην Αγία Λαύρα, κρατούσα μάλιστα και το λάβαρο…» –Χριστόδουλος προ Χριστοδούλου δηλαδή ο Παπαδάκης, αρχιεπίσκοπος manqué, ή άλλος ένας χαμένος ηθοποιός, που θα έκανε παρέα ταιριαστή με τη Συνοδινού στα πατριωτικά αυτά! «Τι γίνεται λοιπόν», ρωτούσε με μένος ιερό τον Καργάκο, το ίδιο ερώτημα που ταλάνιζε και τον Λαζόπουλο και όλους τους σχετικούς τις μέρες τούτες, «τι γίνεται, άλλη Ιστορία διδάχτηκα εγώ, άλλη διδάσκονται σήμερα τα παιδιά κι άλλη τα αυριανά; Δηλαδή όλο ξαναγράφεται η Ιστορία;» Και άρχισε ο Καργάκος, κι έλεγε κι όλο έλεγε, ω τι γλυκιά εκδίκηση, ότι, ποπό, δεν διδάσκεται ποτέ σωστά η Ιστορία, νά, τώρα με αφορμή τους χολιγουντιανούς «300», «Δεν ήταν μόνο 300!» επέμενε ο Καργάκος, ήταν και τόσοι από τους τάδε, και άλλοι τόσοι από τους δείνα, δεν συγκράτησα ονόματα και αριθμούς, «δεν ήταν δηλαδή 300 Ράμπο του Λεωνίδα, δεν διδάσκεται σωστά η Ιστορία!»

Αχά! Ώστε να κάνω μήνυση τώρα εγώ, που με μαθαίναν για τα λιοντάρια τους Τριακόσιους, που μία χούφτα αυτοί τα ’βαλαν με μυριάδες, να κάνω λέω μήνυση, κι ας μην είχα παίξει σε ανάλογο σκετς, είχα όμως παίξει σ' ένα σωρό άλλα, και πάντα πρώτο ρόλο εγώ, κύριε Παπαδάκη, το μικρό ηρωικό κλεφτόπουλο (λόγω ύψους τους έπαιρνα φυσικά αυτούς τους ρόλους, εννοείται!), που ζώνεται τ’ άρματα κρυφά και πάει και τρώει Τούρκους –και με φέρναν πίσω λαβωμένο στη σκηνή και λιποθυμούσε από κάτω στο κοινό η αδερφούλα μου… (Χμμ, όχι μόνο μήνυση, και ψυχική οδύνη θα ζητήσω!)

Κλείνω μ’ ένα μικρό συναφές ενσταντανέ, που μου ’φτιαξε το κέφι λίγες μόλις πριν. Οδηγώντας έπιασα στο ραδιόφωνο το σταθμό της Εκκλησίας, της Μητρόπολης του Πειραιά, δε θυμάμαι, όλο τους μπερδεύω αυτούς τους δυο σταθμούς, λίγο πρόλαβα, το τέλος κάποιου πάλι οργισμένου, που έλεγε: «αυτά τους τα είπε και ο κ. Ζουράρις, που δηλώνει κομμουνιστής», χα, είπα τώρα κι άνοιξε η καρδιά μου, πέσαμε στους σοβαρούς, στις αυθεντίες, στον Ζουράρι τον κομμουνιστή, «και η κυρία Παπαρήγα άλλωστε…» συνέχισε ο παρουσιαστής, αλλά εγώ, είπα, είχα ήδη φτιαχτεί με τον Ζουράρι, μου αρκούσε, δεν έδινα άλλο σημασία, έχασα έτσι την αποφώνηση, μα δε βαριέσαι, με αποτέλειωσε το ηχητικό σήμα πάνω στο οποίο έπεφταν τα ονόματα πια των τεχνικών της εκπομπής. Κι ήταν το σήμα αυτό, που συνέχισε έπειτα ώρα πολλή, να γεμίσει ξέρετε το χρόνο, ένα (φαιδρό) ινστρουμένταλ τού (φαιδρότατου, και γιουροβιζιονικού, αν δεν απατώμαι) «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, και τ’ αγόρι μου».

Τι κυκλοφοριακό μου λες και τι Ιστορία, οδηγούσα εν πλήρει ευθυμία, τι άλλο να ποθήσει πια κανείς, άμα τα έχει όλα, το σταθμό της Εκκλησίας, «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, και τ’ αγόρι του»!

ΥΓ. Αν τυχόν ανησυχήσατε που δεν άρεσε στον κ. Καργάκο η ταινία για τους 300, ο Άδωνις Γεωργιάδης πήγε ήδη και την είδε τρεις φορές, και θα την πάρει βίντεο, είπε, να τη βλέπει μια φορά τη μέρα, «να αντρειώνεται», κάπως έτσι το είπε, αυτό ήταν τέλος πάντων το νόημα.