15/3/07

Οι Ιστοριομάχοι, ή Μπα, ξαναγράφεται η Ιστορία;

«Άντε να δεχτώ εγώ ότι δεν υπήρχε το Κρυφό Σχολειό… Άντε να δεχτώ ότι το παπαδαριό στο σύνολό του, εκτός εξαιρέσεων, τα ’χε βρει με τους Τούρκους, εξού και τα προνόμια… Αλλά…» κτλ.

Ώστε δεν το δέχεται ο Λαζόπουλος, γι’ αυτόν πρόκειται, που έτρεξε κι αυτός να καταταγεί στον ευρύτατου φάσματος πλέον στρατό που κυνηγάει το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ δημοτικού, δεν το δέχεται πως δεν υπήρξε Κρυφό Σχολειό στην Τουρκοκρατία, γιατί ποτέ δεν διάβασε Ιστορία, με τα πλουσιότατα πορίσματα της έρευνας, ή απλούστερα δεν έμαθε πως δεν υπάρχει ούτε μισή μαρτυρία πρωταγωνιστών της εποχής και ιστορικών που να μιλάει για κρυφά σχολειά. Ούτε για τον αφορισμό των Φιλικών και της Επανάστασης από τον Γρηγόριο ή τα διάφορα άλλα του ανώτερου κυρίως κλήρου έμαθε ποτέ. Μπορεί όμως και να μας την κάνει τη χάρη, «άντε να το δεχτεί»… Αλλά «πού ακούστηκε να ξαναγράφεται η Ιστορία, κι άλλη Ιστορία να διδάσκεται κάθε γενιά;» κτλ.

διαβάστε τη συνέχεια...

Εάν όμως δεν διάβασε, προφανέστατα, ώς τώρα Ιστορία, πώς διάολο αποφαίνεται για την Ιστορία; Κόλλησε κι αυτός στην «ατυχή», όπως συμφωνούν όλοι, έκφραση για τους Έλληνες που «συνωστίζονταν» στο λιμάνι της Σμύρνης, κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κι έδωσε και πήρε πάνω εκεί η σάτιρα, με κεντρικό στόχο αυτό που επίσης δεν το είχε ξανακούσει, πως ξαναγράφεται δηλαδή η Ιστορία…

Μα έχει δίκιο να φοβάται, αν όχι αυτός ο συγκεκριμένος, οι πιο «αρμόδιοι» και επιστήμονες που μπήκαν επικεφαλής στη μάχη, έχουν δίκιο λοιπόν να φοβούνται που ξαναγράφεται η Ιστορία, κι άλλα διδάσκεται κάθε γενιά. Γιατί, φαντάσου να υπάρξει κάποτε γενιά που θα διδαχτεί την ακόμα πιο «διαφορετική» Ιστορία, αυτήν που θα λέει τι γύρευε και προπαντός πόσα και τι έκανε ο ελληνικός στρατός στα βάθη της Μικρασίας, της Τουρκίας, ώστε να φτάσουν να ξεσηκωθούν και όντως να μας σφάξουν πια οι Τούρκοι;

Κι έφτασε ο Λαζόπουλος στην πέτρα του σκανδάλου, τη Ρεπούση, που «την είχε διορίσει ο Σημίτης». Α, ώστε ο Σημίτης είναι πίσω απ’ όλα αυτά. Σκοτσέζικο ντους μάς πάει μια ζωή ο Λαζόπουλος, αυτός ο ιδιοφυής, το εννοώ απολύτως, κωμικός, που εκεί που τον χαιρόμαστε στην πιο ευθύβολη σάτιρά του, νά κι η κατραπακιά, όλο με τα εθνικοπατριωτικά του, ίδιος Σοφία Βέμπο πιο παλιά, άλλοτε με κάτι βραβεία που ’δινε σε ξένους μαθητές για την αρχαιομάθειά τους, με χορηγία Μαρινόπουλου, αν θυμάμαι καλά, τώρα μας έβγαλε και πάλι τα αντισημιτικά του, εκεί που πηγαίναμε να ξεχάσουμε την εκλεκτή φιλία του με τη Μιμή, στην πιο λαϊκίστικη και μαζί θρησκόληπτη φάση του Πασόκ και του ιδρυτή του δηλαδή. Την άλλη χειροκροτάει στην εκπομπή του τη «μεγάλη Ελληνίδα» την Κανέλλη, το άνθος του νεοεθνικισμού και της ανάλογης θρησκοληψίας, μπα τι λέω, το λιγότερο εντέλει είναι αυτό, το άνθος της αλαζονείας, της ιταμότητας και του κουτσαβακισμού ήθελα πιο πολύ να πω. Προχτές, στην ίδια εκπομπή με τα «ιστορικά» του, χειροκρότησε τον «φίλο του», είπε, τον Θέμο, που από κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο έλεγε: «τι τα βάζουμε τώρα με δυο παιδιά που παν και καίνε μια σημαία, όταν κοτζάμ συντεταγμένο κράτος κατέβασε τη σημαία από τα Ίμια!» Πάλι ο Σημίτης δηλαδή, που δεν έστησε πόλεμο με την «Τουρκιά», όπως τη γράφει ο άλλος μύστης του εθνικισμού, ο Στάθης της Ελευθεροτυπίας.

Ωχ, ξεμάκρυνα, γι’ αυτόν θα έπρεπε να ανοίξει τόμος ολόκληρος, ας προσπεράσουμε και τον Θέμο, άλλο τεράστιο κεφάλαιο, μοναδική στις μέρες μας κρεατομηχανή, όπου ασμένως τρέχουνε και κόπτονται κιμάς οι πάντες, παρουσία του πελάτου, του κοινού στο στούντιο δηλαδή και διαφόρων ξέκωλων που προκαλούν την ακατάπαυστη σιελόρροια του οικοδεσπότη, άλλη φορά γι’ αυτόν τα πολλά, τώρα ελάχιστα για τη συμμετοχή του στο χορό των Ιστοριομάχων και με τις δύο έννοιες αυτό, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Τις προάλλες συζητούσε για το θέμα, με ποιον, με τον Ζαμπούνη, κι έλεγε και ξανάλεγε «ακούς εκεί, που μας γράφουν τώρα τον Ατατούρκ “ελευθερωτή”», «αναμορφωτή» τον διόρθωνε κομψά ο Ζαμπούνης –σιγά μη διάβασε κι ο Θέμος Ιστορία δηλαδή και ήξερε τι υπήρξε ο Ατατούρκ! Στην προχτεσινή του πάντως εκπομπή συνομιλητή είχε άλλον περίφημο, τον Άδωνι του ΛΑΟΣ. Έπιασα επιτέλους το τηλεκοντρόλ.

Τρίτη και δεκατρείς ήταν στο κάτω κάτω, είπα θα περάσει.

Ξημέρωσε η επόμενη ημέρα, τ’ ανοίγω το ρημάδι το κουτί ώρα πρωινή, ο Παπαδάκης είχε καλεσμένο για το θέμα τον επιστήμονα του είδους, τον Καργάκο. «Μήνυση δηλαδή πρέπει να κάνω» έλεγε εμφατικά ο Παπαδάκης, «που παιδί με βάλαν και παρέλασα την 25η Μαρτίου, που έπαιξα σε σκετς για το Κρυφό Σχολειό, ή για την κήρυξη της επανάστασης στην Αγία Λαύρα, κρατούσα μάλιστα και το λάβαρο…» –Χριστόδουλος προ Χριστοδούλου δηλαδή ο Παπαδάκης, αρχιεπίσκοπος manqué, ή άλλος ένας χαμένος ηθοποιός, που θα έκανε παρέα ταιριαστή με τη Συνοδινού στα πατριωτικά αυτά! «Τι γίνεται λοιπόν», ρωτούσε με μένος ιερό τον Καργάκο, το ίδιο ερώτημα που ταλάνιζε και τον Λαζόπουλο και όλους τους σχετικούς τις μέρες τούτες, «τι γίνεται, άλλη Ιστορία διδάχτηκα εγώ, άλλη διδάσκονται σήμερα τα παιδιά κι άλλη τα αυριανά; Δηλαδή όλο ξαναγράφεται η Ιστορία;» Και άρχισε ο Καργάκος, κι έλεγε κι όλο έλεγε, ω τι γλυκιά εκδίκηση, ότι, ποπό, δεν διδάσκεται ποτέ σωστά η Ιστορία, νά, τώρα με αφορμή τους χολιγουντιανούς «300», «Δεν ήταν μόνο 300!» επέμενε ο Καργάκος, ήταν και τόσοι από τους τάδε, και άλλοι τόσοι από τους δείνα, δεν συγκράτησα ονόματα και αριθμούς, «δεν ήταν δηλαδή 300 Ράμπο του Λεωνίδα, δεν διδάσκεται σωστά η Ιστορία!»

Αχά! Ώστε να κάνω μήνυση τώρα εγώ, που με μαθαίναν για τα λιοντάρια τους Τριακόσιους, που μία χούφτα αυτοί τα ’βαλαν με μυριάδες, να κάνω λέω μήνυση, κι ας μην είχα παίξει σε ανάλογο σκετς, είχα όμως παίξει σ' ένα σωρό άλλα, και πάντα πρώτο ρόλο εγώ, κύριε Παπαδάκη, το μικρό ηρωικό κλεφτόπουλο (λόγω ύψους τους έπαιρνα φυσικά αυτούς τους ρόλους, εννοείται!), που ζώνεται τ’ άρματα κρυφά και πάει και τρώει Τούρκους –και με φέρναν πίσω λαβωμένο στη σκηνή και λιποθυμούσε από κάτω στο κοινό η αδερφούλα μου… (Χμμ, όχι μόνο μήνυση, και ψυχική οδύνη θα ζητήσω!)

Κλείνω μ’ ένα μικρό συναφές ενσταντανέ, που μου ’φτιαξε το κέφι λίγες μόλις πριν. Οδηγώντας έπιασα στο ραδιόφωνο το σταθμό της Εκκλησίας, της Μητρόπολης του Πειραιά, δε θυμάμαι, όλο τους μπερδεύω αυτούς τους δυο σταθμούς, λίγο πρόλαβα, το τέλος κάποιου πάλι οργισμένου, που έλεγε: «αυτά τους τα είπε και ο κ. Ζουράρις, που δηλώνει κομμουνιστής», χα, είπα τώρα κι άνοιξε η καρδιά μου, πέσαμε στους σοβαρούς, στις αυθεντίες, στον Ζουράρι τον κομμουνιστή, «και η κυρία Παπαρήγα άλλωστε…» συνέχισε ο παρουσιαστής, αλλά εγώ, είπα, είχα ήδη φτιαχτεί με τον Ζουράρι, μου αρκούσε, δεν έδινα άλλο σημασία, έχασα έτσι την αποφώνηση, μα δε βαριέσαι, με αποτέλειωσε το ηχητικό σήμα πάνω στο οποίο έπεφταν τα ονόματα πια των τεχνικών της εκπομπής. Κι ήταν το σήμα αυτό, που συνέχισε έπειτα ώρα πολλή, να γεμίσει ξέρετε το χρόνο, ένα (φαιδρό) ινστρουμένταλ τού (φαιδρότατου, και γιουροβιζιονικού, αν δεν απατώμαι) «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, και τ’ αγόρι μου».

Τι κυκλοφοριακό μου λες και τι Ιστορία, οδηγούσα εν πλήρει ευθυμία, τι άλλο να ποθήσει πια κανείς, άμα τα έχει όλα, το σταθμό της Εκκλησίας, «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, και τ’ αγόρι του»!

ΥΓ. Αν τυχόν ανησυχήσατε που δεν άρεσε στον κ. Καργάκο η ταινία για τους 300, ο Άδωνις Γεωργιάδης πήγε ήδη και την είδε τρεις φορές, και θα την πάρει βίντεο, είπε, να τη βλέπει μια φορά τη μέρα, «να αντρειώνεται», κάπως έτσι το είπε, αυτό ήταν τέλος πάντων το νόημα.

buzz it!

20 σχόλια:

cyrus είπε...

Υποθέτω ότι η κοσμιότητα σας απέτρεψε από το να χρησιμοποιήσετε το κατάλληλο ρήμα (για τη ρήση του κ. Άδωνη, λέω...) — πάντως, ο εξ "αριστερών" εθνικισμός φαίνεται πως είναι πολύ της μόδας τελευταία, και το φαινόμενο μάλλον θα ενταθεί.

Πολύ χαίρομαι που σας βλέπω στην "μπλογκόσφαιρα"...

anagnostria είπε...

Τι ωραία έκπληξη η παρουσία σας ανάμεσα στους bloggers! Σας παρακολουθώ τακτικά στα Νέα, χαίρομαι που σας βρίσκω κι εδώ.

tolisM είπε...

Να προσθεσω κι εγω τι δικη μου ανοησια σε ενα θεμα που δε με ενδιαφερει καθολου. Στο κατω κατω, τοσοι και τοσοι εχουν πει γι' αυτο, να μη μιλησω εγω που κατεχω ολη την αληθεια?
Καταρχας θα πρεπει καποια στιγμη να ορισουμε τι ειναι ιστορια. Για παραδειγμα στη φυσικη λεμε οτι το στοιχειωδες ηλεκτρικο φορτιο ειναι αυτο, ο χρονος ειναι ειναι τοσος, η μαζα ειναι αυτη κλπ κλπ. Ισως να μην απανταμε σε βαθυτερα νοηματα οπως τι πραγματι ειναι η μαζα αλλα υπαρχει ενας λειτουργικος ορισμος που εξυπηρετει τις αναγκες μας προσδιορισμου αυτου του μεγεθους. Πεστε μου λοιπον τι ειναι ιστορια.
Το θεμα ομως περιπλεκεται ακομα περισσοτερο επειδη εδω μιλαμε για ενα εκπαιδευτικο βιβλιο οποτε θα ρωτησω, τι ειναι εκπαιδευτικη ιστορια? Ειναι Ιστορια+Εκπαιδευση ή μηπως η συνθεση ειναι πιο περιπλοκη?
Τωρα, οι πολεμιοι του βιβλιου θα πουν χιλια δυο επιχειρηματα εναντιων αλλα ακριβως αυτα τα επιχειρηματα μπορω να τα χρησιμοποιησω υπερ. Και το αντιθετο. Πιστευω πως ειναι τοσο πολυσυνθετες οι σχεσεις των γεγονοτων ωστε το να ζηταμε απο ενα βιβλιο ιστοριας 6ης δημοτικου να αποτυπωνει με ακριβεια τα ιστορικα γεγονοτα, ειναι ενα ιστορικο λαθος.
Θα συμφωνησω με την αποψη οτι ο εξ αριστερων εθνικισμος ειναι της μοδας και προσωπικα τον βρισκω επικυνδινο.

Γιάννης Χάρης είπε...

ευχαριστώ για τα καλωσορίσματα τον cyrusgeo και την αναγνώστρια :-)

στον φίλο Νίκο δε θέλω καν να πω ότι θα συμφωνούσα φυσικά μαζί του σε όλα, αν η συζήτηση γινόταν επ' αυτών. Όμως δε γίνεται εκεί, αλλά πολύ πιο πριν, στο άλφα-βήτα ακόμα. Και με πέτρινα ακόμα εργαλεία.

Όθεν, μάλλον απορώ που μπορεί να τίθεται έτσι το θέμα, ότι το θέμα μπορεί να είναι καν το βιβλίο, τουλάχιστον εδώ και μεταξύ μας.

Με άλλα λόγια, ούτε εγώ "θα τρέξω να υπερασπιστώ" το βιβλίο, δεν έτρεξα να υπερασπιστώ το βιβλίο, έτρεξα όμως και τρέχω, όποτε και όσο μπορώ, να υπερασπιστώ όχι πάλι τα στοιχειώδη κεκτημένα της ιστορικής επιστήμης, έτσι όπως βάλλονται ή αμφισβητούνται τώρα, αλλά στοιχειώδεις έννοιες, ακόμα ακόμα και τον κοινό πια νου, απέναντι στη βλακεία και τη βαρβαρότητα, και φυσικά τον πιο ελεεινό εθνικισμό, όταν ιδίως πάει και μας ντύνεται στα κόκκινα -κατά τη μόδα που λέει και ο cyrusgeo εδώ, στο σχόλιό του.

Γιατί αυτά είναι τώρα τα "διακυβεύματα", και πιο πολύ το τελευταίο, ο "εξ αριστερών εθνικισμός", αλλιώς σιγά μην καθόμασταν να συζητάμε για ή με τον Άδωνι και τον Καρατζαφέρη.

Και απ' αυτή την άποψη, έτσι όπως έχει δηλαδή τεθεί το θέμα και γίνεται όλη η συζήτηση γύρω από το βιβλίο, δυάρα δε δίνω, πρέπει να το πω, αν η Καλλιρρρόη Παρρέν πήρε τη θέση του Βιζυηνού ή αν οι συντάκτες του βιβλίου λένε ενδεχομένως το μακρύ τους και το κοντό τους κτλ.

Λες ο Βιζυηνός να τους μάρανε, βρε Νίκο, Καραμπελιάδες, Λιάνες και Ζουράριδες, ή Θέμους, Στάθηδες και άλλους -για να μην πάω, φυσικά, στους κατευθείαν, από γεννησιμιού τους, "μαύρους";

Εγκάρδια όμως χαιρετώ

[και ήθελα να πω από δω πως, λόγω μετακόμισης το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό, για λίγες ελπίζω μέρες, κατά τα κέφια πάντως του ΟΤΕ]

Γιάννης Χάρης είπε...

[έγραφα το σχόλιό μου, πάω να το κοτσάρω, και τσουπ, είχε παρεμβληθεί ο tolism: χαιρετώ επίσης, κι αφήνω άλλους να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα, με το μεγάλο θέμα που θίγει!]

cyrus είπε...

Αν ήμουν κυνικός, θα έλεγα ότι ιστορία είναι η άποψη που έχει η εκάστοτε κρατούσα ιδεολογία για το παρελθόν της.

Χμ, τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον κυνικός είμαι...

imaginaire radical είπε...

Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν δύο ειδών κριτικές στο βιβλίο της ιστορίας. Μάλλον, τώρα που το ξανασκέφτομαι, υπάρχει μονάχα μία, τη δεύτερη θα τη γράψω εγώ. Οι Λαζόπουλοι και οι άλλοι εθνικιστές -περί του ότι είναι εθνικιστές δεν έχω καμιά αμφιβολία- κάνουν την κριτική τους στο όνομα του Έθνους. Το βιβλίο κρύβει γι' αυτούς την αλήθεια (η αλήθεια είναι ότι οι Άλλοι είναι κακοί, μοβόροι κτλ). Εμείς είμαστε εξαιρετικοί, παιδιά από σπίτι κτλ. Εξ αίματος βέβαια. Οι Έλληνες δεν έκαναν σφαγές κατά τη μικρασιατική εκστρατεία και ο Μεγαλέξανδρος κατακτούσε με το λιβανιστήρι. Η κρίτική στο όνομα του Έθνους είναι κριτική στο όνομα του Ψεύδους και όποιος κάνει κριτική στο όνομα του ψεύδους απαγορεύεται να δημαγωγεί τάχα υπέρ της αλήθειας. Εγώ λέω, ότι ίσως το βιβλίο -δεν το έχω διαβάσει- στρογγυλεύει μερικά πράγματα από την ιστορία για να μην υπηρετήσει το μίσος. Την καλή του πρόθεση την αναγνωρίζω και την προσυπογράφω. Αν υπήρχε ελευθερία και δεν καραδοκούσε η Ιερά εξέταση του Καραμπελιά και του Καρατζαφέρη, το βιβλίο θα έπρεπε να λέει ολόκληρη την αλήθεια: τα αίσχη του ελληνικού και του τουρκικού εθνικισμού, τα αίσχη του εθνικισμού εν γένει. Αυτή είναι η δική μου κριτική και νομίζω ότι αυτή είναι η κριτική στο όνομα της αλήθειας("αλήθεια δεν είναι αντιστοιχία, δεν είναι προσφορότητα, είναι η συνεχής προσπάθεια να διαρρηγνύουμε την κλειστότητα στην οποία βρισκόμαστε", λέει ο Καστοριάδης). Αλλά ξέρω καλά ότι στην εθνικιστική κοινωνία που ζούμε είναι απαγορευμένο να λες την αλήθεια. Φανταστείτε τι εξευτελισμό θα είχαν υποστεί οι συγγραφείς αν είχαν τολμήσει να γράψουν ότι οι Έλληνες στρατιώτες κατά τη μικρασιατική εκστρατεία έκαιγαν και βίαζαν. Δεν ξεχνώ επίσης τη ιστορία που έμαθα εγώ στο σχολείο. Άλλο ιστορία κι άλλο εθνικιστική προπαγάνδα.


Υ.Γ. προς κ. Χάρη: Θα θελα να έρθω σε επικοινωνία μαζί σας για λόγους άσχετους με το περιεχόμενο του blog. Αν θέλετε στείλτε μου ένα mail: autonomie@mail.gr

e-politis είπε...

το μεγαλυτερο τραυμα η ιστορια το υπεστη απο το γεγονος πως εγινε βορα στις αγριες διαθεσεις του εντυπωσιοθηρικου μιντιακου μας συστηματος και των διαφορων γραφικων των τηλεπαραθυρων. να προσθεσω στις θρυλικες μαχες για το βιβλιο αυτη που με σοκαρε Δευτερα πρωι, εναν ιερεα να συγκρουεται με την προεδρο των δωδεκαθεϊστων και διαιτητη το Ζουραρη.
οσο για το βιβλιο, ειναι αρτιο επιστημονικα και επιχειρει να απωθησει τα παιδια απο την παπαγαλια καθως και να ανατρεψει εθνικους μυθους, ομως εμπιπτει σε ορισμενα σκοπιμα σφαλματα που υπηρετουν μια λογικη που εμενα με βρισκει αντιθετο. προτιμω να παρουσιαζονται ακεραια τα γεγονοτα και στους Ελληνες και στους Τουρκους και να στηριξουν την ειρηνη και την φιλια τους πανω στην αμοιβαια αναγνωριση των λαθων και οχι πανω στην αμοιβαια αποκρυψη γεγονοτων ή τη στρογγυλοποιηση αλλων αιχμηρων σημειων.

desmotis είπε...

e-politis συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο γράφτηκε κάτω σε μια λογική προσέγγισης με τους γείτονές μας. Είμαι σε θέση να ξέρω ότι μια τέτοια προσπάθεια είχε γίνει και παλιότερα. Τώρα όσων αφορά κάποιους θρύλους του παρελθόντος, αυτούς τους υπογράμμιζε και το προηγούμενο βιβλίο. Απλά το πνεύμα του συγκεκριμένου βιβλίου είναι εντελώς διαφορετικό, όσο και αν είναι πιο καλογραμμένο.
Δεν μπορώ όμως να καταλάβω ένα πράγμα μαζί σας κ. Χάρη και η κριτική μου είναι εντελώς καλοπροαίρετη. Γιατί κρίνεται τόσο αυστηρά μια σειρά από δημοσιογράφους (ή αν προτιμάτε τηλεαστέρες κα) που απλά ασκούν κριτική σε κάτι που η ίδια η κοινωνία αποδέχεται. Ξέρετε, στη σάτιρα, όπως και στη δημοσιογραφική κριτική, τα όρια τα βάζει ο κόσμος που παρακολουθεί. Αν ένα θέμα δεν τραβάει, ο κόσμος θα αλλάξει κανάλι, όπως κάνατε εσείς. Μάλλον, για να συνεχίζεται αυτή η ιστορία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σημαίνει ότι ο κόσμος ακολουθεί την άποψη όλων αυτών που εσείς επικρίνετε. Δεν πιστεύω ούτε στο αισθητήριο της πλειοψηφίας, ούτε στον κόκκινο, πράσινο, μπλε εθνικισμό, αλλά φοβάμαι και κουμπώνομαι απέναντι σε οτιδήποτε ανακριβές, που όταν εντοπίζεται, περνάει σαν «ατυχής» φράση. Έχω μάθει να διαβάζω Ιστορία και το βιβλίο αυτό θεωρώ ότι έχει κενά. Κι εμένα με προβληματίζουν περισσότερο τα κενά μια ιστορικού που παραδίδει ένα βιβλίο σε μαθητές, οι οποίοι θα ασχολούνται επί ένα σχολικό έτος με αυτό, παρά ένα λογύδριο του Θέμου και του κάθε Θέμου που το λέει στις 8 και έχει ξεχαστεί στις 9. Μην εξισώνετε αυτές τις δύο πλευρές. Είναι κιτς.

valentin είπε...

Ο εθνικιστικός χώρος στην Ελλάδα χρησιμοποιεί συστηματικά για όσους είναι αντιεθνικιστές, αντιρατσιστές κλπ. έναν χαρακτηρισμό. Λέει ότι είναι "χρήσιμοι ηλίθιοι", που δεν καταλαβαίνουν ότι ο αντιρατσισμός και ο αντιεθνικισμός είναι κόλπα της παγκοσμιοποίησης, των αμερικάνων (ίσως και των εξωγήινων).

Η επιτυχία του εθνικιστικού λόγου βασίζεται σε μεγάλο βαθμό ότι μπορεί, βάσιμα, να υποστηρίζει ότι αυτά δεν τα λενε μόνο τα συγκοινωνούντα δοχεία της ακροδεξιάς, της δεξιάς και της εκκλησίας, αλλά και η αριστερά στην πλειοψηφία της. Έτσι, η απομόνωση και η απονομιμοποίηση του εθνικισμού γίνεται κάτι πολύ πιο δύσκολο. Αυτόν τον ωραίο ρόλο, της νομιμοποίησης του εθνικισμού και του καθαυτό εθνικιστικού χώρου, έχουν αναλάβει ο Λαζόπουλος, η Κανέλλη, αλλά και με τη στάση του συνολικά το ΚΚΕ (αν και τα έχει τα προβλήματά του και ο ΣΥΝ), αλλά και άλλοι. Και μένω και εγώ με την ερώτημα μήπως αυτοί, ο Λαζόπουλος, αλλά και ο Καραμπελιάς κ.ά., είναι οι "χρήσιμοι ηλίθιοι" του ελληνικού εθνικού χώρου και έχουν καταφέρει να κάνουν τον Καρατζαφέρη και το Χριστόδουλου και πολλούς άλλους μάγκες.

Γι' αυτό το βιβλίο πρέπει να στηριχτεί. Το τι άποψη μπορεί να έχει η Ρεπούση για το άρθρο 16 και το νόμο-πλαίσιο δε σημαίνει ότι όταν υφίσταται έναν εθνικιστικό διωγμό δε θα την υποστηρίξουμε. Το ότι ανάμεσα σε όσους δεν είναι εθνικιστές αρκετοί δεν έχουν στα θέματα τα κοινωνικά, που χτυπάει ο νεοφιλελευθερισμός, καλή στάση δεν μπορεί να είναι άλλοθι για ίσες αποστάσες όταν προκύπτει ένα εθνικιστικό κρούσμα.

Για να το πω διαφορετικά το να χτίσει κανείς την πόρτα ή να πετάξει γιαούρτι ή αυγά στο Λιάκο των "1000" (ρίχνω ιδέες και αυτό είναι ηθική αυτουργία, ξέρω) γιατί είναι απεργοσπάστης και συνεργάζεται με την κυβέρνηση για να περάσει το νόμο δεν είναι πρόβλημα. Το να του τα κάνει κανείς όλα αυτά ή και πολύ λιγότερα γιατί είναι ανθέλληνας, πράκτορας του Σόρος (κατά Ζουράρη), υπερασπίζεται το βιβλίο της Στ' Δημοτικού ή δεν ξέρω γω τι άλλο όχι μόνο διαφωνώ, αλλά και θα ήμουν απόλυτα αλληλέγγυος μαζί του.

Και παρεμπιπτόντως αυτό που υφίσταται η Ρεπούση δεν είναι τίποτα λιγότερο από τηλεοπτικό λιθοβολισμό.

ψευδο-Lena είπε...

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την εδώ συζήτηση απο την αρχή - ευτυχώς ή δυστυχώς δεν παρακολουθώ συχνά τηλεόραση, οπότε δεν πήρα χαμπάρι τίποτα. Επίσης δεν έχω δει το βιβλίο για το οποίο γίνεται λόγος.

σχολιάζω επί του σχολίου του desmotis.
Αντιγράφω το κομμάτι:
"... που απλά ασκούν κριτική σε κάτι που η ίδια η κοινωνία αποδέχεται. Ξέρετε, στη σάτιρα, όπως και στη δημοσιογραφική κριτική, τα όρια τα βάζει ο κόσμος που παρακολουθεί. Αν ένα θέμα δεν τραβάει, ο κόσμος θα αλλάξει κανάλι, όπως κάνατε εσείς. Μάλλον, για να συνεχίζεται αυτή η ιστορία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σημαίνει ότι ο κόσμος ακολουθεί την άποψη όλων αυτών που εσείς επικρίνετε."

υποθέτω πως εννοείτε πως ο "κόσμος", η "κοινωνία" έχει αναπτυγμένη την κριτική ικανότητα και μπορεί να αποφασίσει για τον εαυτό του, και δεν ακολουθεί απλώς τους δημαγωγούς, αλλά σκέπτεται και κρίνει

ναι, η αλήθεια είναι πως δεν πρέπει να περιφρονούμε την "μάζα", να μην θεωρούμε εξ ορισμού την ανικανότητά της για κριτική σκέψη, εξάλλου κι εμείς -τουλάχιστον εγώ προσωπικά- μέρος της "μάζας" είμαστε, αφού με την άποψή μας δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε θέσεις και στάσεις. Όμως, ειλικρινά πιστεύετε πως ο "κόσμος" έχει την δυνατότητα να κρίνει και να διακρίνει τις θέσεις και τις στάσεις που του σερβίρονται; πως έχει τη δυνατότητα να επιλέξει, ακόμα και το κλείσιμο της τηλεόρασης; -μια τόσο απλή κίνηση

Ειλικρινά, αν το πιστεύετε αυτό - είτε η πίστη σας στηρίζεται στην εμπειρία, είτε στη λογική- χαιρετίζω την αγνή αισιοδοξία σας!

Αυτά επί του θέματος

Υ.Γ. κύριε Χάρη, χάρηκα πολύ που σας βρήκα εδώ. Ειλικρινά κάποια κομμάτια απο το "η γλώσσα, τα λάθη και τα πάθη" μου άλλαξαν τη ζωή.
Θενκς

tolisM είπε...

αφου κανενας δεν φιλοτιμειται να απαντησει σε αυτα που ρωτουσα θα προσπαθησω να δωσω εγω μια απαντηση καθιστωντας τα ερωτηματα μου ρητορικα.
Πιστευω πως εχει ξεκινησει μια αντιπαραθεση ιδεων απο πλευρες που ξεκινουν απο εκδιαμετρου αντιθετες αποψεις. Ομως κατα τη γνωμη μου θα επρεπε να ξεκινησουμε αλλοιως.
Η ιστορια ειναι μια ερμηνεια, δεν ειναι απλα καταγραφη ημερομηνιων και συμβαντων. Πισω απο αυτα υπαρχουν πολυπλοκες κοινωνικες σχεσεις, μετασχηματισμοι, πολιτικα και οικονομικα γεγονοτα, τεχνολγικα επιτυγματα κλπ κλπ.
Βαση αυτου, ενα βιβλιο ιστοριας που επιτελει επιπλεον εκπαιδευτικο ρολο θα επρεπε να αφηνει τους μαθητες να ψαχνουν και οι ιδιοι τις πηγες, τον δασκαλο να παρουσιαζει διαφορετικες σκοπιες γυρω απο γεγονοτα κλπ κλπ. Βεβαια στην 6η δημοτικου ισως ειναι too much αλλα καταλαβενετε το πνευμα μου νομιζω. Και πιστευω πως το βιβλιο αυτο ικανοποιει μεσες ακρες αυτα που ειπα.
Επισης μην ξεχναμε πως οσο περνουν τα χρονια, τα νεα παιδια θα εχουν προσβαση σε πηγες πολυ πιο ευκολα απο οτι οι παλιες γεννιες, και οχι μονο σε πηγες αλλα και διαλογο με την "απεναντι" πλευρα. Φυσικα εννοω το διαδικτυο (internet που λενε στο χωριο μου).
Τωρα οσο αναφορα τους "μυθους" και "αληθειες" που αυτο το βιβλιο καταρριπτει η δεν λεει, μυθοι και αληθειες υπαρχουν παντου. Οι υπερασπιστες του βιβλιου ας ασχοληθουν πχ με τον μυθο του "Πολυτεχνειου" και οι πολεμιοι με τον μυθο των "Εθνικων Ευεργετων". Μια ενδοσκοπηση δεν βλαπτει.

ψευδο-Lena είπε...

tolism σας απαντώ -όχι τόσο απο φιλότιμο βέβαια (!)
ναι, η ιστορία είναι ερμηνεία, ή ας πούμε πως δεν είναι πειραματική επιστήμη -όπως η φυσική - ούτε λογική -όπως τα μαθηματικά- αλλά ερμηνευτική επιστήμη -δεν ξέρω αν υπάρχει ο όρος. Εννοώ πως αν την ορίσουμε ως επιστήμη τότε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάποιου είδους μεθοδολογία για να την προσεγγίσουμε και να μιλάμε για τα θέματά της. Το ζήτημα τώρα είναι πως τα προαπαιτούμενα της επιστήμης της ιστορίας δεν είναι τόσο ειδικά όπως αυτά της φυσικής ή των μαθηματικών, οπότε είναι εύκολο στον καθένα να ερμηνεύει, αφού ... γνωρίζει τα γεγονότα και τα πρόσωπα. Και το "κακό" ξεκινάει απο αυτό ακριβώς, πως ο καθένας νομίζει πως μπορεί να ερμηνεύσει ο ίδιος προσωπικά την ιστορία. Δε λέω πως δεν πρέπει να υπάρχει αυτή η δυνατότητα στον καθένα, αλλά ας διαβάζουμε πρώτα, ας συγκρίνουμε αυτά που διαβάζουμε και μετά να παίρνουμε μια θέση στην ερμηνεία του κόσμου. Γιατί αλλιώς καταλήγουμε σε συμπεράσματα του στιλ πως η θεωρίας της σχετικότητας δε λέει τίποτα άλλο παρά πως όλα είναι σχετικά.
Το βιβλίο ομολογώ πως δεν το ξέρω καθόλου. Αν προάγει, όπως κατάλαβα να λέτε, τη λεγόμενη "ανακαλυπτική μέθοδο" μάθησης, ναι, είναι καλύτερη απο την απομνημόνευση, εξάλλου είναι και μοδάτη μέθοδος - απο τα sos θέματα των εξετάσεων του ΑΣΕΠ για τους εκπαιδευτικούς(!)-. Σ' αυτήν την περίπτωση πρέπει να εμπιστευτούμε τα πρόσωπα -τους εκπαιδευτικούς- που θα οδηγήσουν τους μαθητές προς την ανακάλυψη της γνώσης. Και ως γνωστό οι εκπαιδευτικοί είναι ενήλικες άνθρωποι με ήδη έτοιμες ερμηνείες πολλές φορές. Τι πιο φυσικό να ωθήσουν τους μαθητές να ανακαλύψουν τη δική τους ερμηνεία.

χαιρετώ

tolisM είπε...

lena thanx για την τοποθετηση, μονο καποιες παρατηρησεις.
i) η θεωρια της σχετικοτητας δεν λεει ακριβως αυτο που ανεφερες
ii) ετσι κι αλλιως οι εκπαιδευτικοι μπορουν να κανουν αυτο που ειπες στο τελος. Σε οποιο μαθημα αφορα. Το θεμα αυτο ειναι μεγαλο και πολλα μπορουν να ειπωθουν.

ψευδο-Lena είπε...

@tolism: γνωρίζω πως η θεωρία της σχετικότητας δεν λέει ... ακριβώς αυτό
...κι αυτό ακριβώς εννοούσα

@Γιάννη Χάρη: ευχαριστούμε για τη φιλοξενία

tolisM είπε...

lena φυσικος εισαι????

Ανώνυμος είπε...

Η Ιστορία δεν ξεχνιέται, που λέγαν κι οι παπαροκάδες. Και δεν ξαναγράφεται. Με μοναδική ίσως εξαίρεση την περίπτωση να την τραβήξουμε και να την ξεχειλώσουμε προς τα πίσω -ΑΥΤΗ είναι η ιστορία που δεν μας διδάσκουνε και μας κρύβουνε (και είναι ίσως λάθος να νομίζουμε πως αυτά τα πιστεύουν μόνο όσοι έχουν μια έμφυτη ροπή προς τον μυστικισμό). Όλα τα άλλα είναι μεγάλα ξεβολέματα και η εκπαίδευση δεν πρέπει να ξεβολεύει τις συνήθειες και αντανακλαστικά μας. Δυστυχώς δεν παρακολουθώ το ντιμπέιτ για τα σχολικά βιβλία, παρά μόνο μέσω των μπλογκ. Όμως νομίζω ότι ακόμα κι αν έλειπαν οι ηχηρές αντιδράσεις των συνειδητοποιημένων αντιδραστικών, πάλι σε επίπεδο διδασκάλων, γονέων και κηδεμόνων θα περίμενα να υπάρχει αυτή η μουρμούρα για το ξεβόλεμα. Με δεδομένη τη σημερινή συγκυρία, με αυτούς τους κυβερνώντες και αρχιεπισκοπούντες, ήταν λογικό αυτή η μουρμούρα να εκφραστεί και δυναμικότερα και όχι μόνο σε επίπεδο Εστίας και Φωνής του Κυρίου.

Το ξεβόλεμα όμως είναι σημαντική και υπολογίσιμη δύναμη, σε κάθε μεταρρύθμιση και αντιμεταρρύθμιση. Π.χ., παρότι η διαθεματικότητα -και εδώ θα διαφωνήσω με τον Νίκο Σαραντάκο- δεν έχει εμφανώς πολιτικές προεκτάσεις, δεν μπορεί να ορθοποδήσει και σκοντάφτει διαρκώς σε ανέτοιμους παραδοσιακούς εκπαιδευτικούς, εξίσου ανέτοιμους και ανίδεους -μεταξύ μας- νέους εκπαιδευτικούς και -πάντα- γονείς και κοινή γνώμη.

>"Έπειτα, προσωπικά έχω τεράστια δυσπιστία απέναντι στη διαθεματική προσέγγιση που ανακατεύει χρονικές περιόδους και γνωστικούς κλάδους. Δεν είμαι βέβαια ειδικός και δεν δικαιούμαι δια να ομιλώ ίσως, αλλά το αντίστοιχο της διαθεματικότητας στη γλώσσα είναι η λατρεία της διαχρονίας και είδαμε τι καζάντια φέρνει."

Η διαθεματικότητα όντως "ανακατεύει" γνωστικούς κλάδους, αλλά δεν ανακατεύει περιόδους. Γι' αυτό και δεν ίσχυει ότι το "αντίστοιχο" της διαθεματικότητας στη γλωσσική εκπαίδευση είναι η "λατρεία της διαχρονίας". Δεν ξέρω αν το εκτρωματικό βιβλίο των αρχαίων της Α' Γυμνασίου φτιάχτηκε στο όνομα της διαθεματικότητας (από όσο ξέρω τους συγγραφείς του βιβλίου, σιγά μην είχαν υπόψη τους την έννοια), αλλά ακόμα και μια ενδεχόμενη συστηματική στροφή στη "διαχρονία" θα είχε καλύτερα αποτελέσματα από την σκόπιμη σύγχυση που επιχειρείται. Θα ήταν προτιμότερο κατά πολλούς να διδάσκεται μια Ιστορία της Ελληνικής στη θέση ενός μαθήματος αρχαίων που υποσκελίζει και υπονομεύει το κατεξοχήν γλωσσικό μάθημα και κατ' επέκταση τον ουσιαστικό γραμματισμό των μαθητών. Μια πραγματική διαθεματική διδασκαλία θα συνέδεε το γλωσσικό μάθημα με πραγματικές επικοινωνιακές αναγκές και κείμενα από πολλούς γνωστικούς χώρους, με διπλά οφέλη, π.χ. και ευχέρεια στην κατανόηση/επεξεργασία πολλών διαφορετικών κειμενικών τύπων και παράλληλη ενημέρωση για πολλά πεδία του επιστητού.

Όμως, ο βασικός στόχος αυτού του σχολίου ήταν άλλος: Να ευχαριστήσω πολύ τον Γιάννη Χάρη, με καθυστέρηση σχεδόν ενός μήνα, για την ανταπόκριση του στην πρόσκληση να γράψει μια εξομολογητική πεντάδα και να εκφράσω τη χαρά μου που έγινα αφορμή για ένα τόσο όμορφο κείμενο.

Γιάννης Χάρης είπε...

Χωμένος ακόμα στις κούτες της μετακόμισης και χωρίς adsl, είδα με μεγάλη χαρά την ενδιαφέρουσα συζήτηση που αναπτύχθηκε στο μεταξύ με αφορμή το σχόλιό μου για τα ανιστόρητα και αντιιστορικά των ημερών.

Ευχαριστώ για όλες τις συμβολές, ιδιαίτερα τον valentin που από νωρίς με είχε καλύψει πλήρως, την ψευδο-Lena για την ωραιότερη φιλοφρόνηση που μου έγινε ποτέ για το βιβλίο μου [χρωστάω λουλούδια, εννοείται], τον τέττιγα που ωραία συνόψισε και επισφράγισε [για την ώρα;] τη συζήτηση, μια συζήτηση που έμεινε στο μόνο ουσιώδες θέμα που βγαίνει απ’ όλη αυτή την ιστορία, στον εθνικισμό. Γιατί αυτό είναι το θέμα, που δεν εξαντλείται βέβαια ποτέ, πόσο μάλλον εδώ μέσα, ανέδειξε όμως, άλλη μια φορά, ένα άλλο, μείζον και πάγιο θέμα, τη βαρβαρότητα και τον αμοραλισμό των ΜΜΕ, που υποδαυλίζουν, αν δεν ανάβουν κιόλας, τέτοιες φωτιές.

[Αυτό το τελευταίο το τονίζω και για τον φίλο desmotis, που, ανάμεσα στα σωστά και ενδιαφέροντα που γράφει, σημειώνει (το επίσης σωστό!), πως υπερβάλλω στην κριτική μου προς δημοσιογράφους και τηλεαστέρες «που απλά ασκούν κριτική σε κάτι που η ίδια η κοινωνία αποδέχεται». Δυστυχώς, πολλά αποδέχεται (και με τον τρόπο της απαιτεί) η κοινωνία, από το σούβλισμα των ξένων ώς τη θανατική ποινή. Όταν όμως αυτά τα αναπαράγουν και –από φύση και θέση- τα μεγεθύνουν τα ΜΜΕ, που σημαίνει ότι επικροτούν, προωθούν και επαυξάνουν, η θέση η δική μας πρέπει να είναι άλλη.]

tolisM είπε...

τελικα μετα την βαρια ηττα απο την εθνικη ομαδα της τουρκιας φαγαμε και μια ακομα βαρυτερη. μαλλον αποσυρεται το βιβλιο της στ' δημοτικου.

imaginaire radical είπε...

Ναι, δυστυχώς, η κυβέρνηση που δείχνει τόση αδιαλλαξία στις απεργίες των δασκάλων και στο πανεπιστημικό κίνημα σπεύδει όπως φαίνεται να συνταχθεί με τους εθνικιστές.