Τις δύσκολες αυτές ώρες που περνάει ο Αρχιεπίσκοπος…
update: Το κείμενο αυτό, ξαναδουλεμένο, ενσωματώθηκε σε εκτενέστερη επιφυλλίδα στα Νέα, έπειτα πια από το θάνατο του Χριστόδουλου (βλ. τώρα εδώ)
Τις δύσκολες αυτές ώρες που περνάει ο Χριστόδουλος αισθάνομαι χρέος μου όσο λίγες φορές στη ζωή μου να γράψω τούτες τις γραμμές:
Δύσκολες ώρες περνάει ο Χριστόδουλος. Κι εμείς. Πολύ δύσκολες. Και τώρα και πριν -αλλά θα περάσουμε και μετά.
Δύσκολες ώρες περάσαμε με τον Χριστόδουλο. Τον υβριστή προσώπων και θεσμών. Αυτόν που διέβρωσε συνειδήσεις. Και –ξανά– θεσμούς. Που χλεύασε και πολέμησε βασικές έννοιες και κατακτήσεις της κοινωνίας των ανθρώπων, του πολιτισμού του ανθρώπου.
διαβάστε τη συνέχεια...
Και άνοιξε δρόμους. Γκρεμίζοντας, εννοείται. Όσα έφτανε κι όσα μπορούσε απ’ όσα έχτιζαν και χτίζαμε και χτίζουμε αιώνες τώρα, με και για την κοινωνία των εθνών, με και για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με και για τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου. Άνοιξε λοιπόν δρόμους, δημιούργησε προηγούμενα και «δεδικασμένα». Έτσι, ακόμα και με τον - οποτεδήποτε- θάνατο του Χριστόδουλου, δεν θα κλείσει ένα κεφάλαιο (τι κεφάλαιο! τόμος ολόκληρος) της ζοφερής μας ιστορίας, δεν θα ξυπνήσουμε δηλαδή από ’ναν εφιάλτη, αλλά θα συνεχίσουμε να τον ζούμε τον εφιάλτη που μας έφτιαξε.
Γι’ αυτό και μόνο γι’ αυτό, γι’ αυτά δηλαδή που πρέπει να παλέψουμε να τα στήσουμε ξανά απ’ την αρχή, να ξαναβρούμε τον βηματισμό μας, έτσι δεκαετίες, αν όχι αιώνες πίσω που μας έσυρε, γι’ αυτό και μόνο δεν μπορούμε να χαρούμε, να πανηγυρίσουμε, τώρα στις «δύσκολες στιγμές που περνάει ο αρχιεπίσκοπος».
Γι’ αυτό, και για έναν ακόμα λόγο.
Γιατί τον εφιάλτη αυτόν δεν μπόρεσε να τον στήσει μόνος του αυτός ο ένας και οσοδήποτε ικανός. Υπήρχε, όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις στην ιστορία, από απλούς δημαγωγούς έως αιμοσταγείς δικτάτορες τυράννους, υπήρχε μια κοινωνία έτοιμη να τους υποδεχτεί –και να τους ακολουθήσει. Και τις ευθύνες για την κατάσταση αυτή θα τις ζητήσουμε βεβαίως από τον εαυτό μας, από τους δικούς, και όχι από τους τυπικώς ομοϊδεάτες τού εν λόγω.
Έτσι, τις δύσκολες αυτές ώρες που περνάει ο Χριστόδουλος, μόνο ανατριχίλα μού προξενεί η δήθεν ή και όντως χριστιανική ή απλώς, λέει, ανθρωπιστική συμπόνια, συμπαράσταση ή «συγνώμη».
Γιατί κάθε κροκοδείλιο ή και –ακόμα χειρότερα– ειλικρινές δάκρυ είναι απλούστατα ύβρις. Στην ιστορία, στον πολιτισμό, στις ιδέες, στους θεσμούς, σε όσα χλεύασε και πολέμησε, ξαναλέω, ο Χριστόδουλος. Ύβρις σε όσους μέσα στους αιώνες μάτωσαν ή και έδωσαν και τη ζωή τους για όλα αυτά που χλεύασε και πολέμησε ο Χριστόδουλος.
Ύβρις ίδια με την ύβρη την οποία προσωποποίησε όλα αυτά τα χρόνια ο Χριστόδουλος.
Ύβρις, ή κοινώς ροχάλα.
Μακάρι από μιαν άποψη να μακροημέρευε, μπας και μπορούσαμε να την ανταποδώσουμε. Πλην, ματαιότης ματαιοτήτων.
Από οργή ξεκίνησα, ώς και ο Αλαβάνος, διάβασα, πήγε να τον επισκεφτεί στην εντατική, ο έτσι κι αλλιώς αρχηγός κομμουνιστικού, πάντως αριστερού κόμματος πήγε να επισκεφτεί αρχιεπίσκοπο, ψιλά γράμματα τώρα αυτά, ο ειδικότερα όμως λουσμένος τις ροχάλες του αρχιεπισκόπου! Τόση χριστιανική ανωτερότης, τόσος απλώς, λέει πάλι, ανθρωπισμός, με παραλύει. Από οργή, είπα, ξεκίνησα, με μια πικρή, ολόπικρη γεύση κλείνω, κοντεύει τέσσερις το πρωί, ποια καλημέρα όμως τώρα, καλή μας νύχτα…
32 σχόλια:
Εκπληκτικό το κείμενο! Έμεινα συγκλονισμένος! Πολύ απλά, συγχαρητήρια!
Αλήθεια,ο Αλαβάνος με αυτή την χριστιανική ή ανθρωπιστική έστω επίσκεψη του στον αρχιεπίσκοπο με εξόργισε!Πότε επιτέλους οι αριστεροί θα μάθουν να μην ενδίδουν σε καθως πρέπει και δηθεν ανθωπιστικές υποκρισίες και να έχουν το θάρρος να φέρουν το δικό τους ήθος στην κοινωνική και πολιτική ζωή;
Κατά τα άλλα,ντρέπομαι να συγχαρώ και πάλι τον Γιάννη Χάρη,για το θάρρος και τη διαύγεια να λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.Το έχω κάνει αρκετές φορές και ίσως γίνεται ενοχλητικό.Το κείμενο αυτό είναι όντως εκπληκτικό!
Το ότι σας επισκέπτομαι ύστερα από καιρό οφείλεται στην περιέργειά μου να δω αν σας απασχολεί η ασθένεια του Αρχιεπισκόπου. Πολύ περισσότερο που σήμερα Σάββατο είδα να του επιτίθεσθε πάλι στα ΝΕΑ.
Διαβάζοντας εδώ το κείμενό σας έμεινα άναυδος. Εσείς ο προοδευτικός, ο αριστερός, ο διανοούμενος! Με το μεγάλο πνευματικό και ηθικό ανάστημα! Ο κριτής των πάντων, ο φωτεινός φάρος για όλους τους παραστρατημένους και τους πλανημένους! Εσείς λοιπόν αδημονείτε, βιάζεστε να πεθάνει ο Αρχιεπίσκοπος. Τέτοια κατάντια, τέτοιο ξεπεσμό, τόσο απροκάλυπτη αλητεία δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει από άνθρωπο "αγωνιστή" στις έξι δεκαετίες της ζωής μου.
Όχι ότι περίμενα βέβαια κάτι διαφορετικό. "Εκ κόρακος κρα"! Είχα όμως την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα αφήνατε τον άνθρωπο ήσυχο στον αγώνα του. Σκέφτομαι όμως και ότι κάπως έτσι συμεριφέρεται (αν και την οδηγεί σ' αυτό η φύση της) η ύαινα: τρέφεται απί το θάνατο.
Φυσικά, δεν κάνει εντύπωση και το ότι βρίσκονται κάποιοι "δασκαλάκοι" συνοδοιπόροι. Όλους σας σας καταπίνει η περιφρόνηση των Ανθρώπων, και θα σας σκεπάσει το μόνο που σας ταιριάζει: η λήθη.
Μου αρέσει που κατηγορείτε το Χριστόδουλο ότι γρέμιζε όλα αυτά που χτίσαμε τόσα χρόνια! Εσείς τι νομίζετε ότι κάνετε με αυτό το κείμενο; Ούτε εγώ συμφωνώ με τις κροκοδείλιες πρακτικές Αλαβάνου και εννοείται πως διαφωνώ ριζικά με τις θέσεις του Αρχιεπισκόπου σε όλα σχεδόν τα θέματα που κατά καιρούς θίγει. Το ζητούμενο όμως είναι να υπερασπιζόμαστε στην πράξη όλα όσα "χτίσαμε". Αυτός που γρεμίζει μόνος του ό,τι κατάφερε είναι απείρως περισσότερο κατακριτέος από κάθε άλλον.
Κ. Χάρη, επιτέλους να ξεσκεπάσει και κάποιος όλην αυτήν την υποκρισία! Έμεινα κι εγώ ενεός με τον Αλαβάνο, όπωςε και με τον "Ανώνυμο" τώρα εδώ, που "εννοείται πως διαφωνεί ριζικά με τις θέσεις του Αρχιεπσικόπου σε όλα σχεδόν τα ζη΄τηματα...", αλλά τότε τι; Πρέπει να είμαστε όλοι τάχα Χριστιανοί και να πιστεύουμε πως ο "νεκρός δεδηκαίωται"; Όσο για τον Αχάριστο, καλύτερα αγαπητέ κύριε να μας σκεπάσει η Λήθη (ε, δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για την Αιωνιότητα, όπως ενδεχόμενα εσείς), παρά να μείνουμε στη μνήμη των ανθρώπων σαν βρικόλακες υβριστές ή σαν "αιμοσταγείς δικτάτορες", όπως γράφει ο κ. Χάρης! Εύγε και πάλι εύγε, κ. Χάρη, κι εμείς μαζί σας στη λήθη!
Αγαπητέ Παύλο Γ. δεν ισχυρίστηκα ότι ο νεκρός δεδικαίωται και τα συναφή. Στη συγκεκριμένη δε περίπτωση ο Αρχιεπίσκοπος δεν είναι νεκρός! Αν ήταν, θα κρινόταν για τα έργα και τις ημέρες του μέσα από το ιστορικό πνεύμα και αυτό θα ήταν άλλη περίπτωση. Αυτός όμως είναι εν ζωή. Και όσο λυπηρό είναι να ξεχνά κάποιος την κριτική που ασκούσε πριν σε έναν άνθρωπο, επειδή αυτός είναι άρρωστος, για να το παίξει καλός, άλλο τόσο λυπηρό είναι να συνεχίζει τη θεμιτή κατά τα άλλα κριτική τη στιγμή που ο άντιπαλος δεν είναι σε θέση να αντιδράσει.
Έτσι, από περιέργεια: η κριτική, όταν ασκείται, γίνεται για να γίνει σώνει και καλά διάλογος κριτή και κρινομένου; Άρα δεν κρίνουμε, όχι απλώς αρρώστους, ανήμπορους να αντιδράσουν, αλλά κυρίως νεκρούς, αφού δεν έχουν δυνατότητα αντιλόγου; Και η Ιστορία προς τι γράφεται;
Κύριε Γ. Χάρη, περιττά κι άλλα συγχαρητήρια! Προσυπογράφω μέχρι κεραίας:
άλλος ένας περιχαρής εθελοντής στο δρόμο για τη Λήθη
Εγώ πάντως αυτό που κατάλαβα από το κείμενο του Χάρη ήταν η επισήμανση ότι, πεθάνει δεν πεθάνει και πότε ο περί ου, τα συμφραζόμενα που τον έθρεψαν και του επέτρεψαν να διοχετεύει την απαξίωση προς όποιον «πλησίον» δεν πληρούσε τις προδιαγραφές των ολοκληρωτικών και παρωχημένων ιδεοληψιών, αυτά, λοιπόν, τα συμφραζόμενα μένουν. Μένουν κι ένα σωρό άλλοι απ’ αυτούς που το μίσος τούς θρέφει, και που δεν έχουν ενδοιασμούς, αν είναι να καταλύσουν κάθε όνειρο που μυρίζει ελευθερία κι αυτοσεβασμό, κάθε ομορφιά που πάει να στηθεί στην αποδοχή και το σεβασμό ανάμεσα στους ανθρώπους -ναι, σε σεβασμό, όχι σε τάχα μου λύπηση κι ευσπλαχνία, που προϋποθέτει ανωτερότητα κι υποτίμηση. Μένουν όλοι αυτοί οι απόστολοι που πολεμούν κάθε κάπως πιο εξανθρωπισμένον θεσμό καταφέρνει κάπου κάπου να στήσει με χίλια ζόρια η ανθρώπινη ευαισθησία.
Αυτό εγώ κατάλαβα απ’ το κείμενο. Γιατί δε μιλάει για πανηγυρισμούς, παρά για την πίκρα να ξεπέφτεις στο φτηνό ανθρωπισμό των δημόσιων σχέσεων. Γιατί κάτι απλοί άνθρωποι σαν και μένα, ακούγοντας τα νέα περί της υγείας του κακορίζικου του εκκλησιαστικού αξιωματούχου, απλώς θα είπαν «κακόν ψόφο», έτσι χωρίς μεταφυσική, μπορεί χωρίς καν συναισθηματική φόρτιση. Είναι μερικοί απ’ αυτούς που οι δύσκολες ώρες στη ζωή τους είναι πολλές, απ’ αφορμή κάτι αξιωματούχων που λυμαίνονται τις προσπάθειες των ανθρώπων για ζωή και αξιοπρέπεια. Και αλληλεγγύη. Μερικοί από αυτούς κι απ’ αυτές που στις ΜΚΟ δίνουν, δεν παίρνουν, και που η λέξη αλληλεγγύη μπορεί να τους φέρνει δάκρυα στα μάτια κι όχι σάπια κοτόπουλα και καπήλευση της δυστυχίας των άλλων, όπως των πληγέντων απ’ το τσουνάμι ας πούμε. Κι όλα τ’ άλλα είναι υποκρισίες και ψευτιές.
Μια δύσκολη.
Εγώ πάλι νομίζω ότι καλά έκανε ο Αλαβάνος και πήγε και τον είδε. Πολιτικός είναι, και στην πολιτική (ειδικά τη μετεπαναστατική, στην οποία βρισκόμαστε πια εδώ και δεκαετίες) πρέπει να χτίζεις γέφυρες και όχι να τις καις. Και ποιος είπε ότι όταν σου ρίχνουν ροχάλα πρέπει οπωσδήποτε να ανταποδίδεις;
Πέραν αυτού, η έκφραση "κροκοδείλια δάκρυα" μου φαίνεται άστοχη. Δάκρυα χύνει ο κροκόδειλος, για το θύμα που καταβρόχθισε. Ο Αλαβάνος όμως δεν καταβρόχθισε το Χριστόδουλο, ώστε να λέμε ότι τώρα χύνει κροκοδείλια δάκρυα. Αλλά και ο Αλαβάνος να καρκίνευε και να τον επισκεπτόταν ο Χριστόδουλος, πάλι δε θα ήταν κροκοδείλια τα δάκρυά του, γιατί όταν ρίχνεις ροχάλα σε κάποιον δε σημαίνει ότι επιθυμείς το θάνατό του.
προς αχάριστο και ανώνυμο:
εμπρός Χριστο-δουλοι,για νέες 7ετίες!
εμπρός Χριστο-πρόβατα,στην άλλη ζωή ποιμένες!
(ο τοίχος τα λέει όχι εγώ:))
Νομίζω ότι το ζήτημα που πραγματικά τίθεται είναι αν "ο νεκρός δεδικαίωται" και τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση -ίσως και γενικώς- σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε τι ήταν ο νεκρός και να του φτιάξουμε μιά νέα εικόνα που να τον δικαιώνει. Αυτό ασφαλώς προσβάλει την ίδια της ανθρώπινη ιστορία, αλλά προσβάλει και τον ίδιο το νεκρό, αφού ό,τι ήταν, ήταν προφανώς εν γνώσει του και δε δικαιούμαστε εμείς να τον μεταμφιέσουμε σε κάτι άλλο. Αυτό όμως δεν ξέρω αν συμβαίνει στην περίπτωση του Αλαβάνου. Εκτός αν αρχίσει ο Αλαβάνος να πλέκει το εγκώμιο του μακαριστού. Από ανθρωπιστικής και όχι από χριστιανικής σκοπιάς, η συμπάθεια προς κάποιον που πεθαίνει, σημαίνει συμπάθεια προς την ίδια την ανθρώπινη κατάσταση, αναγνώριση της ανθρώπινης θνητότητας. Ουμανισμός εδώ θα πει να βλέπουμε στα μάτια του άλλου -ενίοτε του εχθρού μας- τον άνθρωπο, κάποιον όμοιο με μας.Αυτό αδυνατεί εκ των πραγμάτων να το κάνει κάθε ιδεολογία -του χριστιανισμού περιλαμβανομένου- επειδή αντιμετωπίζει de facto τον Άλλο ως εχθρό και ως κατώτερο. Δεν ξέρω αν αυτή η αναγνώριση είναι αρκετή για να μην τον μισούμε, όταν μάλιστα ενσαρκώνει τον απανθρωπισμό τον ίδιο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καν το ζητούμενο.
Θανάσης
Είστε ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ! Ντροπή σας!!
ευχαριστώ για τη συμβολή όλων, με τα καλά και τα κακά, ιδιαίτερα ευχαριστώ για τα καλά, εννοείται -- indiana, τι 'ναι αυτά που λες! άκου ντροπές και ενοχλητικό :-)
φίλε ανώνυμε που διαφωνείς με τον Χρ. αλλά και με τον τρόπο τώρα τον δικό μου, να ασκώ κριτική σε άνθρωπο που δεν μπορεί να αντιδράσει (και παρόλο που απάντησαν σ' αυτό το θέμα άλλοι φίλοι): μα δεν άσκησα κριτική τώρα στον Χρ., δεν είπα τίποτα περισσότερο απ' όσα έχω κατά καιρούς και εκτενέστατα γράψει --και μάλιστα από πολύ νωρίς, ας μου επιτραπεί να τονίσω, την εποχή της παντοδυναμίας του Χρ., όταν δεν ήταν και πολλοί (κάθε άλλο!) αυτοί που έγραφαν εναντίον του, την εποχή δηλαδή που εκείνος ήταν και παραήταν σε θέση να αντιδράσει, και άλλωστε αυτήν τη δουλειά έκανε όλα αυτά τα χρόνια, μεθοδικότατα, γραικύλους ανεβάζοντας γραικύλους κατεβάζοντας όσους του αντιτίθενταν. Η κριτική μου τώρα είχε άλλους αποδέκτες και αφορούσε μια στάση όχι απλώς ακατανόητη αλλά απαράδεκτη απέναντι στην αρρώστια του Χρ., απαράδεκτηγια λόγους όχι μικρόχαρης εκδίκησης αλλά αν μη τι άλλο "ιστορικής μνήμης" -αυτής που τόσο του άρεσε και του Χρ. να την επικαλείται, όταν φυσικά και μόνο τον συνέφερε.
και, φίλε Κώστα Κουρεμένε (πού-το έκρυβες τόσον καιρό το μπλογκ σου;), γέφυρες με την εκκλησία γενικά δεν τις κατανοώ απολύτως (προσοχή, άλλο διάλογος, όχι δημοσχεσίτικος και κοινωνικός βεβαίως, αλλά στο πλαίσιο της προγραμματικής, της καταστατικής αντιπαράθεσης, και άλλο γέφυρες), και γέφυρες με τον Χρ. το βρίσκω απλώς αδιανόητο.
έτσι και τη ροχάλα: στον πόλεμο την ανταποδίδεις, οφείλεις να την ανταποδώσεις --την άλλη παρειά τη στρέφουν μόνο οι χριστιανοί, και αυτοί πάλι όχι σε πόλεμο (και ποτέ πάντως ο Χρ.]
ακόμα: τα κροκοδείλια δάκρυα χρησιμοποιούνται γενικά σαν συνώνυμο απλώς των ψεύτικων και υποκριτικών δακρύων (ανεξάρτητα δηλαδή από τον καταγωγικό μύθο ότι ο κροκόδειλος χύνει δάκρυα αφού καταβροχθίσει το θύμα του): και άλλωστε η κοινή αυτή έκφραση δεν αναφερόταν ειδικά στον Αλαβάνο --όπως και όλο το κείμενο
imaginaire radical, ωραίος και καίριος --σε κοινωνία αγγέλων :-)
Γιάννη Χάρη:
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Αλαβάνος είναι πολιτικός, και μάλιστα αρχηγός κόμματος. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το κόμμα του και η επιβίωσή του (αυτά βέβαια τα αμετροεπή που δήλωσε σήμερα, ότι θα θεωρήσει νίκη στις επερχόμενες εκλογές μόνο το να ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΕΙ [προσέξτε: όχι να αυξήσει αλλά να πολλαπλασιάσει!] τις δυνάμεις του, τα λέει πολιτική αδεία...). Δεν είναι διανοούμενος, είναι πολιτικός, το τονίζω. Δεν απευθύνεται σε πέντε μπλογκόβιους και στους ακροατές του 105,5 στο Κόκκινο, αλλά στο εκλογικό σώμα.
Για τις γέφυρες: και όμως, θέλει γέφυρες με την Εκκλησία ο Αλαβάνος, και ο κάθε Αλαβάνος. Όταν τον κατακεραύνωνε εμμέσως πρόσφατα ο Χριστόδουλος, απάντησε ως εξής(το γράφω όπως το θυμάμαι): «ο αρχιεπίσκοπος πρέπει να καταλάβει ότι στους ναούς πηγαίνουν Έλληνες κάθε πολιτικής κατεύθυνσης…» Ήταν δηλαδή σα να έλεγε «στους ναούς πηγαίνει ενδεχομένως και ο ψηφοφόρος του Συνασπισμού». Αν αρχιεπίσκοπος ήταν ο Αναστάσιος Αλβανίας, δε θα είχε σχέσεις μαζί του ο Συνασπισμός; Σίγουρα θα είχε. Επισκεπτόμενος το Χριστόδουλο δε θέλει να χτίσει γέφυρες ίσως με τον ίδιον, αλλά πάντως σίγουρα με την Εκκλησία. Γέφυρες, όχι απλώς διαλογο-αντιπαράθεση. Θα έλεγε όχι ο Συνασπισμός σε αριστερούς παπαδοδεσποτάδες; Το ίδιο το ΕΑΜ δεν καμάρωνε για τους παπάδες του;
Αλλά και με τον ίδιο το Χριστόδουλο μπορεί να θέλει να χτίσει γέφυρες, ποιος μπορεί να το αποκλείσει; Πόσες φορές δεν έχουμε χρησιμοποιήσει στη ζωή μας ένα δραματικό γεγονός για να προσπαθήσουμε να δείξουμε σ’ έναν άνθρωπο με τον οποίον έχουμε συγκρουστεί ότι υπάρχει και η καθαρά ανθρώπινη σχέση, αφήνοντας για λίγο και ουτοπικά, έστω, κατά μέρος το τι αντιπροσωπεύει αυτός ο άνθρωπος και στοχεύοντας στην καθαρά ανθρώπινη υπόστασή του [όπως το επισήμανε ήδη ο imaginaire radical]; Μπορεί να θεωρεί ότι στο μέλλον ο Χριστόδουλος ίσως περιορίσει τις επιθέσεις εναντίον του• στο κάτω-κάτω, τι έχει να χάσει; Μια επίσκεψη έκανε.
Για τις ροχάλες: Σ’ έναν πόλεμο σ’ ενδιαφέρει να νικήσεις ή τέλος πάντων να κερδίσεις ό,τι μπορείς περισσότερο, και όχι σώνει και καλά να ανταποδώσεις τα χτυπήματα του αντιπάλου. Και στο συγκεκριμένο «πόλεμο» Συνασπισμού-Εκκλησίας, για μένα είναι σαφές ότι υπερτερεί σε δυνάμεις η Εκκλησία. Επομένως, ο στόχος του Αλαβάνου είναι να βελτιώσει τις θέσεις του και όχι να νικήσει την Εκκλησία. Ανάλογη είναι και η στρατηγική που υιοθετεί.
Τέλος, κάτι που ξέχασα να επισημάνω στο προηγούμενο σχόλιό μου: Ο Αλαβάνος σαφώς και δεν είναι αρχηγός κομουνιστικού κόμματος. Το ΚΚΕ Εσ. αυτοβούλως άλλαξε όνομα, ας μην το ξεχνάμε.
Διαφωνώ όμως με τον imaginaire radical, όταν λέει ότι ο χριστιανισμός αδυνατεί να δει τον Άλλον σαν άνθρωπο και τον βλέπει μόνο σα φίλο ή σαν εχθρό. Αντιθέτως, η χριστιανική φιλοσοφία [όχι ο Χριστόδουλος] είναι η κατ' εξοχήν φιλοσοφία του αγαπάτε αλλήλους και του ανθρώπινου προσώπου.
Άλλο μαχητικός και κριτικός και ανένδοτος κ. Χάρη, κι άλλο μικρός και μικρόχαρος και μικροπρεπής.
Δεν είναι το δίκιο πια που σας πνίγει, είναι το τυφλό αδιάκριτο μίσος. Σας εύχομαι να μη σας μισήσουν ποτέ με τον τρόπο αυτό.
Συγνώμη που επανέρχομαι, αλλά Γιάννη Χάρη (αν μου επιτρέπεις τον ενικό, είμαι δυστυχώς και μεγαλύτερός σου στα χρόνια) πάμε να φύγουμε, στη λήθη όπως είπαμε.
Πολύ χριστιανίλα έπεσε, πολύ καθωσπρεπισμός, τα στερεότυπα και τα "αυτονόητα", όπως γράφεις συχνά, θα μας πνίξουν!
Πώς τα βάζετε λέει με τους ανήμπορους, τους ασθενείς ή τους ετοιμοθάνατους, κι ας μας πατούσαν στον λαιμό όλοι αυτοί!
Πω πω, μένω έκθαμβος με την ανωτερότητα και τη φιλαλληλία (αν δεν το λέω σωστά, διορθώστε με), μ' όλη αυτή η συγνώμη στον βασανιστή!
Αλλιώς είσαι μικρόχαρος και μικροπρεπής, κατά τον Αμφίγραφο, που μόνο απ' τη μία μεριά όμως φάινεται να γράφει (αν τον θυμάμαι καλά και από άλλο σχόλιό του στο blog σας)!
Τι εύκολα λόγια, σαν τα ποιηματάκια και τα ρητά πίσω από τα παλιά ημερολόγια τοίχου, αν τα πρόλαβες Γιάννη Χάρη...
Μήπως εν τέλει πίσω από όλην τη χριστιανική ή ανθρωπιστική στάση, την οποία λάθος, ίσως, την ωνόμασα καθωσπρεπισμό, κρύβεται ένας τεράστιος, μεταφυσικός φόβος του θανάτου;
Γκραν σουξέ λοιπόν ο Χριστόδουλος, ακόμα και στην εντατική! Πού να το 'βλεπε να καμάρωνε! Αγαπητέ κ. Χάρη, σας διαβάζω τακτικά και θαυμάζω την τόλμη και την ευθυκρισία σας. Πρόσφατα πρόσεξα και τη διεύθυνση του μπλογκ σας με μικρούτσικα γραμματάκια κάτω από την υπογραφή σας στην εφημερίδα και προσπαθώ να... καλύψω τα κενά μου. Μπήκα και στο Sitemeter σας, αφού το έχετε ανοικτό, και εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό των επισκεπτών σας παράλληλα με το πόσο λίγα σχόλια υπάρχουν κάτω από τα πάντοτε τολμηρά κείμενά σας(ίνα μη είπω αιρετικά, γιατί μπορεί να ιαθεί σύντομα ο Αρχιεπίσκοπος, και αλλοίμονό σας!)... Ομολογώ ότι μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Τελικά η αναφορά σας στον Αρχιεπίσκοπο στάθηκε η μόνη ικανή για συζήτηση και μάλιστα τέτοια παθιασμένη; {Αλλά βλέπετε κι εγώ τώρα αποφάσισα να γράψω). Έχει ίσως σχέση και με αυτό που σας γράφει ο Παύλος Γ., με τον καθωσπρεπεισμό ή με τρόμο του θανάτου; Και κρίνεστε και από άτομα που μάλλον δεν σας έχουν διαβάσει ποτέ, όπως ο κ. Μάρκος, (ενώ ο Αχάριστος έχει αναπτύξει μάλλον κάποια σαδομαζοχιστική σχέση μαζί σας!).
Ο Αχάριστος, κύριε Χάρη, δεν είχε ποτέ ούτε θα έχει στο μέλλον σχέση, οποιασδήποτε μορφής, με όσους έχουν αναγάγει (!) τη βλασφημία και την ύβρη σε "κριτική" και σε "αντίσταση" - έτσι να πείτε στον Ανώνυμο που "πρόσφατα πρόσεξε τη διεύθυνσή σας". Και στον "Τοίχο" που ξαφνικά βρήκε φωνή να πείτε πως ένας "δούλος" του Χριστού δεν τρομοκρατείται από τίποτε ούτε και ξαφνιάζεται από όσα βλέπει και ακούει. Είναι "δούλος" από πεποίθηση, και αν ο κ. Τοίχος αυτό το χλευάζει, απλώς δείχνει τι (κατά τα άλλα) κρύβει μέσα του. Γενικότερα, κ. Χάρη, φαίνεται πως πολύ ενοχλεί και στις μέρες μας το ότι εξακολουθούν και υπάρχουν χριστιανοί. Το ότι υπάρχει Εκκλησία επίσης ενοχλεί. Είναι τιμή, να ξέρετε, για κάθε χριστιανό, να τον χτυπούν γι' αυτό που είναι και επειδή βρίσκει το θάρρος να το λέει - όταν αυτό χρειάζεται. Και τον στενοχωρεί όχι το ότι υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν μ'αυτόν, αλλά το ότι δεν αποδέχονται το δικαίωμά του να πιστεύει εκεί που θέλει. Όσο κι αν δεν θέλετε να το δεχτείτε, αυτό είναι που σας τυφλώνει. Διάβασα λίγο πιο πάνω κάτι για μίσος που έγραψε κάποιος. Δυστυχώς, έχει δίκιο! Διάβασα κάτι και για καθωσπρεπισμό, για κάποιους που "μας πατούσαν στο λαιμό" και άλλα θλιβερά στο ίδιο μήκος κύματος. Και φοβούμαι πως θ'αργήσουμε να πιάσουμε πάτο.
Τώρα πλάκα μας κάνετε κι από πάνω, κύριε αχάριστε; Μας ενοχλεί εμάς το δικαίωμά σας να πιστεύετε; Δεν τα λέτε αυτά στον Αρχιεπίσκοπό σας, τον άρχοντα της μισαλλοδοξίας, που πρώτος δίδαξε την μη ανοχή, την άρνηση του δικαιώματος στον άλλο να πιστεύει ό,τι θέλει, καθυβρίζοντας από άμβωνος κάθε αντίθετη άποψη, κηρύσσοντας γα τον περιούσιο λαό κ.τ.λ.; Οι "γραικύλοι" και οι "ευρωλιγούρηδες" και τόσα άλλα είναι αφενός αναγνώριση του δικαιώματος του άλλου στη δική του πίστη και αφετέρου είναι κριτική, και όχι ύβρεις και βλασφημίες σαν τις δικές μας; Λίγη τσίπα δεν θα έβλαφτε, κύριε, και προπαντός επίγνωση της μεγαλύτερης ύβρεως, που είναι η ταύτιση του Χριστόδουλου με την εκκλησία, η αναγνώριση ως εκφραστή της θρησκείας της αγάπης, όπως πιστεύετε, ενός μισαλλόδοξου, ρατσιστή και εθνικιστή, άρα παν άλλο παρά χριστιανού. Κι αντί να ξεσηκωθείτε πρώτοι εσείς οι Χρσιτιανοί, μιλάτε κι από πάνω, και δεν κοιτάτε λ.χ. τον Αναστάσιο Αλβανίας ή τον Βαρθολομαίο! Αλήθεια, μη Χριστιανοί και υβριστές είναι κι αυτοί και όσοι άλλοι φωτεινοί ιεράρχες εναντιώνονται ρητά στα ανίερα καμώμωτα του αρχιεπισκόπου; (Κι ως τώρα λέξη δεν ειπώθηκε, ούτε κιεδώ -ΚΑΚΩΣ ΟΜΩΣ-, για τις διαπλοκές με Βαβύληδες, Γιοσάκηδες, Κωλοσούσες και Παντελεήμονες και... και... και..., ως το ξέπλυμα χρήματος με τα σάπια κοτόπουλα της Αλληλεγγύης...). Μαύρη χριστιανοσύνη, να την χαίρεστε, και στον πάτο σας έχει ήδη οδηγήσει ο αρχιεπίσκοπός σας, πιο κάτω δεν έχει. Δικαίωμά σας να σας αρέσει εκεί που βρίσκεστε και να πιστεύετε ό,τι θέλετε, αρκεί να αφήνατε και εσείς, οι της θρησκείας της αγάπης και της ανοχής, και τους άλλους να πιστεύουν τα δικά τους, χωρίς αυτό να τους καθιστά αυτομάτως υβριστές, βλάσφημους, γραικύλους! Μονά-ζυγά δικά σας;
Να κάνω μερικές διευκρινίσεις:
προς Γ.Χάρη: όπως έχει πει ο Καστοριάδης, δεν υπάρχει τίποτα που να μας αποδεικνύει ότι όσα λέμε και όσα υπερασπιζόμαστε είναι ουτοπικά. Δεν υπάρχει καμία ανθρώπινη φύση που να αποκλείει μιά κοινωνία να κινηθεί προς την αυτονομία και ένα υποκείμενο να προσπάθει να διαυγάσει αυτά που σκέφτεται και αυτά που αισθάνεται με σκοπό να εγκαθιδρύσει μιά νέα σχέση μεταξύ του συνειδητού και του ασυνειδήτου του. Για όποιον αποφεύγει μιά τέτοια δραστηριότητα θα έλεγα ότι κάνει αυτό που λέμε "αντίσταση" στην ψυχανάλυση, δηλαδή αρνείται να αντικρύσει την οδυνηρή τραγικότητα αυτής της σχέσης. Το ίδιο ισχύει και για όποιον αρνείται να δει τους σκληρούς όρους της πραγματικότητας. Νομίζω ότι δεν ανήκω σε καμιά από τις δύο κατηγορίες.
Χαίρομαι που ο Παύλος Γ. έπιασε το νήμα της σκέψης μου και μίλησε για το φόβο του θανάτου που είναι μάλλον μιά βασική διάσταση αυτού που εξετάζουμε, όπως και της ανθρωπιστικής στάσης στην οποία αναφέρθηκα, αλλά με διαφορετικό τρόπο, στον οποίο δε μπορώ να αναφερθώ εδώ.
προς Κώστα Κουρεμένο: θα διαφωνήσουμε. Υπάρχει μιά συγκεκριμένη οντολογία στο χριστιανισμό (και στην ετερονομία εν γένει), που αποκλείει την αυτόνομη αντιμετώπιση του Άλλου την οποία υπερασπίζομαι. Ο χριστιανός "με αγαπάει" επειδή είμαι το πλανημένο παιδί του Θεού του, δηλαδή κάτι εγγενώς κατώτερο από τον ίδιο. Όταν ο χριστιανός "αγαπάει" τους αλλόθρησκους τους "αγαπάει" υπό τον όρο της δικής του ανωτερότητας: "ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Παραπέμπω στον Καστοριάδη "Σκέψεις πάνω στο ρατσισμό", στο "Θρυμματισμένο κόσμο", Ύψιλον, 1992.
Κώστα Κουρεμένε, το να καταλαβαίνω τις ψηφοθηρικές [δεν το λέω σώνει και καλά αρνητικά, αλλά περί αυτού πρόκειται στην πράξη] κινήσεις του Αλαβάνου δεν σημαίνει και πως πρέπει, διάολε, να χειροκροτώ και να μου αρέσουν --και μη μου πεις πως είναι ανακόλουθο αυτό ή υποκριτικό, γιατί είναι σαν να μου λες πως, άμα τρώω κρέας και το απολαμβάνω, πρέπει και να απολαμβάνω το σφάξιμο του αρνιού, ή και να το σφάζω το αρνί με τα ίδια μου τα χέρια
έτσι, και ανεξάρτητα από τις πολυπόθητες [και για μένα, εννοείται] ψήφους που αναλαμβάνει να μαζέψει εν προκειμένω ο Αλαβάνος, ή ο εκάστοτε Αλαβάνος, θα επιμένω ότι ο αριστερός [οφείλει να] είναι σε συνεχή αντιπαράθεση με την εκκλησία. Και αυτό δεν αποκλείει ούτε αριστερούς παπάδες ούτε αριστερούς χριστιανούς, δεν αποκλείει γενικότερα τη σύμπραξη, σε έκτακτες συνθήκες [επειδή αναφέρθηκες στο ΕΑΜ], και πάλι με επιμέρους δυνάμεις, κάποτε [σπανιότερα, πάντως] με την εκκλησία εν γένει. Με τους παπάδες ή με την εκκλησία κατεβήκαμε π.χ. στη διαδήλωση για τον πόλεμο του Ιράκ, με παπάδες [όχι με την εκκλησία!] δουλέψαμε στη χούντα κτλ.
imaginaire radical, που σ' ευχαριστώ και πάλι για τις ουσιαστικές παρεμβάσεις, η αποδοχή της ψυχανάλυσης και η γνώση και κατανόηση των κινήτρων [όπως έκανε ο φίλος Παύλος Γ.] είναι δεδομένη, και φανερή πιστεύω. Από κει και πέρα μπορούμε [για να μην πω ακόμα "πρέπει" -θα το πω παρακάτω] να δίνουμε στον εαυτό μας το περιθώριο, εδώ τουλάχιστον, δε λέω να ονειρευόμαστε αλλά να παίρνουμε μια ανάσα, αφού δε γίναμε π.χ. πολιτικοί [συνεχίζω εδώ με τον Κώστα Κουρεμένο], ούτε συγγράφουμε την Επίσημη Ιστορία, ούτε όρκο ενώπιον δικαστηρίου δίνουμε
για να το πω πολύ πιο απλά, μπορώ να ζήσω αυτό που φαίνεται αντίφασή μου, να βλαστημάω την ώρα που πάει να με σκοτώσει ο γκαζωμένος μηχανόβιος και να λέω: "που να φας τα μούτρα σου, κωλοπαίδι του κερατά" και την αμέσως επόμενη στιγμή να σπαράζω στη θέα του σκοτωμένου, αυτού ή άλλου, μηχανόβιου; Μπορώ --πάω σε ακόμα πιο επικίνδυνα χωράφια-- να είμαι από ιδεολογία κατά της τρομοκρατίας [τα έγραφα και για τη 17Ν αυτά] και την ίδια στιγμή να χαίρομαι όταν δολοφονείται ο Μπάμπαλης, ή όταν μαθεύτηκε ότι υπήρχε σχέδιο να δολοφονηθεί γνωστός πλοιοκτήτης που έχει γ..ήσει τα νησιά με τις κομπίνες του; Εγώ, λέω, μπορώ, αν όχι και, από μιαν άποψη, οφείλω, όχι απλώς για να μπορώ να χαλαρώνω τη γραβάτα και να ονειρεύομαι, όπως έγραψα πιο πάνω, αλλά γιατί μόνο αποδεχόμενος πλήρως την ανθρώπινη φύση [με τις αντιφάσεις της λοιπόν] μπορώ να είμαι σίγουρος για τον ανθρωπισμό μου, για την ουσία του ανθρωπισμού μου
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!! Τα σ
Προς Γ.Χ. : συμφωνώ απόλυτα με όσα λέτε. Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στα διασταυρούμενα πυρά αυτής της αντίφασης που περιγράφετε. Δεν έχω σκοπό να το αρνηθώ αυτό. Αυτό που ύποστηρίζω είναι ότι πρέπει να υπάρχει μια διαρκής προσπάθεια ενδοσκόπησης και διαύγασης των ασυνείδητων πόθων μας. Αυτό δε σημαίνει αποξήρανση του ασυνειδήτου. Αντιθέτως σημαίνει την εγκαθίδρυση μιάς νέας σχέσης μαζί του. Αυτό είναι το νόημα της αυτονομίας στον Καστοριάδη (και οριακά και στον Καντ). Νομίζω τα παραδείγματα που φέρατε είναι πολύ καλά. Αυτό ακριβώς εννοώ και γω. Τη διαπίστωση αυτής της αντίφασης και όχι τη συγκάλυψή της. Το παραπάνω σχόλιό μου αφορούσε την ουτοπικότητα των όσων λέω, οπότε νομίζω ότι είναι εν προκειμένω άστοχο. Λόγω ηλικίας (δικής μου) να μου συγχωρήσετε και ένα βαθμό ορμητικότητας.
Δεν είμαστε ίδιοι εμείς. Δεν είμαστε ίσα και όμοια εμείς. Ας το μάθουν (ας το μάθει) έστω κι έτσι ή μάλλον: έτσι. Πως αλλιώς μετράμε τους ανθρώπους ακόμη και λουσμένοι στη ροχάλα. Κι αν αυτοί έχουν το όνομα, τα παράσημα, την εξουσία, τη δύναμη επί των ανθρώπων… ας έχουμε εμείς, κ. Χάρη, τη χάρη!
Γιάννη Χάρη, άμα σου αρέσει το κρέας, δεν είσαι μεν υποχρεωμένος να σφάζεις το ζώο ο ίδιος, αλλά δεν μπορείς και να κατηγορείς το σφάχτη!
Επίσης (από παλιότερο σχόλιό σου): η επίσκεψη Αλαβάνου δεν ήταν "γύρισμα της άλλης παρειάς"· το πολύ-πολύ, αν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο τσιτάτο, εγώ θα διάλεγα το σωκρατικό "ουδαμώς ανταδικείν".
imaginaire radical, πράγματι διαφωνούμε. Έχω να απαντήσω, αλλά θα βγαίναμε εκτός θέματος. Για μένα το θέμα του άρθρου του Χάρη είναι η αντιμετώπιση της ασθένειας Χριστόδουλου από διάφορους, και κυρίως από τον Αλαβάνο.
Αν ήξερα ότι θα πέφταμε σε τέτοιου είδους μανιχαϊσμό, όχι το παράδειγμα με το κρέας και τον σφαγέα δε θα χρησιμοποιούσα, αλλά δε θα τ’ άνοιγα καν το ρημάδι. Μπήκα όμως στο χορό και θα χορέψω, αν έχει νόημα ακόμα: τον σφαγέα δεν τον κατηγορώ, αλλά ανάμεσα στο σφάζω ο ίδιος ή αλλιώς κατηγορώ τον σφαγέα υπάρχει, όπως παντού εκτός από εδώ, φοβάμαι εντέλει, μια τεράστια γκάμα, άπειρες διαβαθμίσεις και αποχρώσεις.
Δεν θα κατηγορούσα ποτέ κανέναν σφαγέα, αλλά παραταύτα δε θα πάψει ποτέ η πράξη του [η αναγκαστική και η τόσο χρήσιμη για τους άλλους και για την πάρτη μου] να μου προξενεί ανατριχίλα, φρίκη, αποτροπιασμό.
Και αν πρέπει τάχα να το ξαναπώ: το κείμενο δεν ήταν για τον Αλαβάνο, ο Αλαβάνος, και όχι σαν φυσικό πρόσωπο βεβαίως, ήταν απλώς αλλά και προφανώς, θέλω να πιστεύω, το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί από τον επικεφαλής αριστερού σχηματισμού γενικά, από τον Αλαβάνο ειδικά, και βέβαια δεν περίμενα να βγει να ρίχνει μπαλωθιές: άμποτες και να πέθαινε το κτήνος, αλλά επειδή κι εδώ υπάρχουν διαβαθμίσεις, αν τάχα χρειαζόταν [αλήθεια τι; να συμπαρασταθεί ανθρωπιστικώς ή να μαζέψει ψήφους; έστω όμως και τα δύο], υπάρχουν και δυο λουλούδια, ένα τηλεγράφημα να στείλει κανείς, απ’ το να τρέχει στην εντατική, ίδιος εδώ πια αίφνης με τον Καρατζαφέρη, που και αυτός χεσμένη την έχει εντελώς τη θρησκεία, ψήφους και μόνο μαζεύει.
Αν όλες αυτές οι αποχρώσεις δεν αποτελούν βασικές προϋποθέσεις όταν μιλούμε μεταξύ μας, και δεν εννοώ αυστηρώς μεταξύ προσωπικά γνωστών ή κάποτε και φίλων, και αν δεν βγαίνουν λ.χ. από το κείμενό μου, σίγουρα δεν έχει νόημα να ξαναγράφω ένα κείμενο με χίλιους πλάγιους τρόπους. Ήδη όμως το έκανα και αυτήν τη φορά, μπορώ ήσυχος να βάλω εδώ μια τελεία.
Ήθελα να γράψω μία επιστολή συμπαράστασης στον χριστόδουλο αλλά έχει κουλαθεί το (δεξί) χέρι μου :P
Η κριτική σε ένα δημόσιο πρόσωπο σταματάει επειδή αυτό αρρώστησε; Δεν νομίζω.
Δεν θα σχολιάσω την υπερπροβολή των ΜΜΕ, τον αποκαλούν ήρωα, αλλά θα κάνω μία ερώτηση: αν εν μέσω της υπόθεσης με τις ταυτότητες είχε αρρωστήσει ο κ. Σταθόπουλος, πως θα αντιδρούσε ο χριστόδουλος;
Η δικιά μου απάντηση είναι πως αρχικά θα έλεγε "Να η θεία τιμωρία" και μετά την κατακραυγή θα άρχιζε ιστορίες πως εκπροσωπεί τη θρησκεία της αγάπης οπότε συμπάσχει κλπ.
vanitas vanitatum et omnia vanitas
ή, επί το ελληνικότερον, ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης.
ευχαριστώ τον αχάριστο που με το σχόλιό του περί λήθης μας υπέδειξε ένα από τα κίνητρα πίσω από τα κηρύγματα, τα λόγια, τις πράξεις και τα έργα του Χριστόδουλου: ματαιοδοξία! Δυστυχώς είναι αλήθεια, τον Χριστόδουλο και τα λόγια του δύσκολα θα τα σκεπάσει η λήθη...
Μπορείτε όμως, να μετρήσετε πόσες άλλες -δοξίες χαρακτηρίζουν το βίο και την πολιτεία του Χριστόδουλου;
Ποιος ξέρει, ισως στο γένος των Ανθρώπων αυτές οι ποιότητες να επιτρέπονται...
Χαίρομαι που ο μανιχαϊσμός μου συνέβαλε στη ρητή διατύπωση κάποιων αποχρώσεων, που, φαίνεται, δεν είχα μπορέσει, κακώς ίσως, να τις θεωρήσω αυτονόητα παρούσες στο αρχικό, "οργισμένο και πικρό" άρθρο.
Ευχαριστώ επίσης για τη φιλοξενία, της οποίας υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος, στη μπλογκόσφαιρα, να κάνει κανείς κατάχρηση.
Μόλις έμαθε ένας άθεος ότι ο Χριστόδουλος αρρώστησε βαριά, πολύ βαριά, αναφώνησε:
"Ώστε υπάρχει Θεός!"
Απ' ότι γράφουν οι εφημερίδες σήμερα είναι άρρωστος και ο Μητρ. Λαγκαδά.
Δεύτερη αναφώνηση του άθεου:
"Μήπως τελικά υπάρχει Θεός, μήπως να σκεφτούμε ξανά το στοίχημα του Πασκάλ;"
ΛΟΙΠΟΝ...
Πεθαίνει κάποτε ένας παπάς, μετά από μερικά χρόνια πεθαίνει και η παπαδιά...
Πάει επίσκεψη στην κόλαση, βλέπει τον πάπα σε έναν τεράστιο βόθρο να φαίνεται με το ζόρι το κεφάλι του.
Του λέει λοιπόν : "βρε παπά μου τόσα χρόνια παπάς και να είσαι μέχρι το λαιμό μέσα στο βόθρο;" και αυτός απαντά "καλή μου παπαδιά, ευτυχώς να λες... είμαι στις πλάτες του δεσπότη..."
ΦΑΝΤΆΣΟΥ ΑΡΧΙΕΠΊΣΚΟΠΟΣ... λέω τώρα εγώ ο μικρός... μικροαστός
Δημοσίευση σχολίου