Στις επάλξεις [1], ή Η Ενιαία που αντιστέκεται, η Ενιαία που επιμένει

[Μ’ αρέσει] «που στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού [...] το φαξ αναγράφεται ως τηλεομοιοτυπία», υπογραφή: Ελένη Ξενάκη, ΒΗΜΑgazino 29.4.07.

Μ’ αρέσει να διαβάζω απλά, συμπυκνωμένα μαθήματα γλωσσολογίας στη σελίδα «Μ’ αρέσει – Δεν μ’ αρέσει» του ΒΗΜΑgazino, ψήγματα γλωσσικής σοφίας και όρκους στη γλωσσική Ορθοδοξία, μέσα από μια σελίδα που τη γράφουν οι συντάκτες του κυριακάτικου ενθέτου του Βήματος.

διαβάστε τη συνέχεια...

Θα την ξέρετε τη σελίδα, άλλη μια εκδοχή των «συν – πλην», «πάνω – κάτω», «on – off» κτλ. που ευδοκιμούν σε πολλά έντυπα, και έχουν σίγουρα την πλάκα τους, δε λέω, δίνουν μια ζωντάνια, στη συγκεκριμένη τώρα του ΒΗΜΑgazino δε λείπει ούτε το χιούμορ ούτε οι εύστοχες και ουσιώδεις παρατηρήσεις (π.χ. Κοσμάς Βίδος, Αυγουστίνος Ζενάκος κ.ά.), πλάι όμως στην τάδε που γράφει πόσο της άρεσε το παίξιμο της ανιψιάς της ή της κόρης της γειτόνισσας (δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά κάτι τέτοιο ήταν) στις διπλωματικές του πιάνου ή πόσο καλό είναι το μιλφέιγ του ζαχαροπλαστείου της γειτονιάς της, και άλλες τέτοιες, κατανοητές πλην ανεπίτρεπτες, «δουλείες».

Η καλύτερή μου όμως, όπως καταλαβαίνετε, είναι οι μικροί όρκοι στην Ενιαία, όπως ο προλογικός του σημειώματος αυτού, που με τη σειρά του προλογίζει μια καινούρια, πρόχειρη «ενότητα», ένα σημειωματάριο ουσιαστικά, συγγενικό των «Μικρών καθημερινών», που θα περιέχει δηλαδή απλές σημειώσεις, από αυτές που τις κρατάω σε χαρτάκια την ώρα που διαβάζω και μετά βαριέμαι να τις ταξινομώ σε κανονικό αρχείο στον υπολογιστή: ας τις μοιράζομαι μαζί σας, όλο και σε κάποιον μπορεί να φανούν χρήσιμες στο μεταξύ.

Οπότε, άλλη μια γεύση από την ίδια σελίδα του ΒΗΜΑgazino, παλαιότερη εγγραφή, που ανταποκρίνεται καλύτερα στον χαρακτηρισμό «απλά, συμπυκνωμένα μαθήματα γλωσσολογίας»:

[Μ’ αρέσει] «Η γλωσσική αντίσταση της εφημερίδας Εστία με το πολυτονικό. (Έτσι, για να αναρωτιόμαστε και να θυμούνται οι νεότεροι γιατί λέμε καθ’ ομοίωσιν και όχι κατ’ ομοίωσιν…», υπογραφή: Χριστίνα Ζήκα, 14.7.2002

Είναι κι αυτό μια μικρή εκδίκηση: να «σ’ αρέσει» το πολυτονικό και να χρειάζεται να υμνήσεις φασιστοφυλλάδες. (Και ούτε τότε να μην παίρνεις τίποτα χαμπάρι…)