στις επάλξεις [4], μία απ' τα ίδια

Είναι φανερό: τη βαριέμαι σαν τις αμαρτίες μου, τη βαρέθηκα πριν καλά καλά την ξεκινήσω την κατηγορία αυτή [«Στις επάλξεις…»], που την έστησα για να μοιράζομαι τις σημειώσεις-αποδελτιώσεις μου, όπως είπα, πιο πολύ όμως με την ελπίδα πως θα με βοηθούσε να απαλλαγώ απ’ τα χαρτάκια και παραχαρτάκια που βόσκουν παντού μες στο σπίτι… Αλλά πάντοτε σιχαίνομαι τον εαυτό μου [και] τη στιγμή που, μεταφέροντάς τα σε κανονικό αρχείο στον υπολογιστή, ή εδώ όπως σχεδίαζα, ξαναζώ τη σύγχυση που, πάλι βλακωδώς, σαν καμιά ανίδεη παιδούλα, ένιωσα την ώρα που πρωτοσημείωνα το «εύρημά» μου.

Νά μια καινούρια φουρνιά ωστόσο, καινούρια-από-τα-ίδια, εννοείται:

διαβάστε τη συνέχεια...

1. Πρώτα έναν παρήγορο χαιρετισμό στη συντάκτρια του ΒΗΜΑgazino για την οποία ξανάγραφα εδώ: χαιρετίσματα λοιπόν συντροφικά τής στέλνει το ΙΚΑ, που σε ασφαλιστική ενημερότητα την οποία χρειάστηκα τις προάλλες διάβασα τον τίτλο: «Βεβαίωση ασφαλιστικής ενημερότητας με τηλεομοιοτυπία». Θρίαμβος δηλαδής!

2. Και μια μικρή, οδυνηρή συνέχεια στα του νόστου: πετυχημένη και σοβαρή πεζογράφος της γενιάς μου σε πρόσφατη ομιλία της έλεγε και ξανάλεγε «ο νόστος», και τον ανέλυε ("ο νόστος για την οικογένεια" κ.ά.), εννοώντας πάντοτε αυστηρώς νοσταλγία –είπα «οδυνηρή συνέχεια» όχι επειδή είναι σημαντική πεζογράφος αλλά επειδή δεν είχε ποτέ και δεν έχει την παραμικρή τάση λογιοτατισμού.

Μπήκα όμως και στο γκουγκλ, ε, δεν έκατσα να ψάξω και πολύ, ιδού όμως κάποια: «μ’ έπιανε πάντα νόστος και επέστρεφα στα μέρη που γεννήθηκα», «ηδονή ατελώνιστη στις άγριες κορφές του νόστου, νόστο που έχουν μυστικό οι ψυχές δοτές του έρωτα και της αθανασίας», «Έχοντας διπλό το νόστο στα φτερά του» (δε φαντάζομαι να μην εννοείται κι εδώ νοσταλγία), «η φαιακίδα θα ξενίσει τον οδυσσάμενο, θα του προξενήσει νόστο, νόστιμο ήμαρ που το προγεύεται στα μάτια της παρθένας βασιλίδος» –αλλά πολλή λογοτεχνία μάς έπεσε εδώ: σταματάω.

3. Μικρό συμπλήρωμα στο «έμφορτο», που έγραφα αλλού: «φορτηγό έμφορτο αρνιά» είπε τροχαίος τις μέρες του Πάσχα στην τηλεόραση (μου ’χε παραπέσει το ρημάδι το χαρτάκι!) –απορίας άξιο πώς δεν είπε «έμφορτο αρνιών». Τι φταίει ο έρμος ο τροχαίος, θα μου πείτε· τίποτα, βεβαίως, τ’ άκουσε και το επανέλαβε, έτσι όπως γίνεται πάντοτε, φυσικώ τω τρόπω –αλλά σαν πού να τ’ άκουσε, άραγε; όχι στην τηλεόραση λόγου χάρη; Το λέω αυτό επειδή πρόσφατα, σε ημερίδα για τη γλώσσα και τη δημοσιογραφία στο Ζάππειο, γνωστός φέρελπις γλωσσολόγος είπε ότι τα ΜΜΕ δεν επηρεάζουν και δε διαμορφώνουν τη γλώσσα (το μεταφέρω πάντως με επιφύλαξη, επειδή δεν ήμουν αυτήκοος, μου το μετέφερε όμως εμένα, μάλλον κατάπληκτος, συνάδελφός του πανεπιστημιακός και μεγαλύτερος σε ηλικία).

4. Άλλο: το επανα- αντί για το πτωχόν ξανά:
–«επαναγοράζει» [το ομόλογο], Βήμα 27.5.07,
–«την απόφασή της να επανατυπωθεί με διορθώσεις το επίμαχο βιβλίο της Ιστορίας…» Νέα 14.6.07, με τίτλο: «Επανατύπωση της ιστορίας…».

Κανένα σχόλιο για το «επαναγοράσει», ήμαρτον, αλλά κάποιο ενδιαφέρον έχει η γενικευμένη πια χρήση τού επανα- όταν καλύπτει και αχρείαστες ανάγκες, αφού η ανατύπωση λ.χ. είναι δοκιμότατος όρος, λόγιας στο κάτω κάτω καταγωγής. Ανάλογα θα μπορούσε να πει κανείς και «να ανατυπωθεί η Ιστορία», αν τάχα θα ’ταν τόσο μαλλιαρό και προς θάνατον να πει: «να ξανατυπωθεί η Ιστορία», πλάι στον καθιερωμένο, τεχνικό, ας πούμε, όρο ανατύπωση. Αυτή, που να με πάρει, δεν είναι η περιλάλητη πολυτυπία;

Είναι σαν το «εκτυπώνω», το οποίο επίσης σχολίαζα παλιά, με το αχρείαστο «εκ», αφού το τυπώνω σταδιοδρόμησε και σαν κοινόχρηστη λέξη και σαν αυστηρά τεχνικός όρος, και σε καθαρεύουσα και σε δημοτική, ήρθε όμως ο εκτυπωτής, σχεδόν σε κάθε σπίτι πλέον μέσα, και πολύ φυσικά, από μιαν άποψη (και τότε τι γκρινιάζεις, θα μου πείτε), έδωσε και το ρήμα «εκτυπώνω».

5. Και το αγαπημένο μου:
Ο κήπος της Σαπφούς, είδα πρόσφατα διαφημιστική καταχώριση, για τον καινούριο δίσκο της ΜαρίζΗΣ, θα πω τότε κι εγώ, Κωχ.

Αλλά και: «Η Όλγα, λοιπόν, έγινε μήλον της Έριδος για τα κανάλια, αφού εκτός της εκρηκτικής εμφάνισης αποδείχθηκε και “εμπορική”. Για παράδειγμα, τα εξώφυλλά της πουλάνε περισσότερο από εκείνα της Τζούλιας Αλεξανδράτου ή της Γωγούς Μαστροκώστα»: αντέγραψα ολόκληρο κατεβατό από το τελευταίο tvguide του κυριακάτικου Βήματος (17.6.07), να δείτε μπας και είναι ειρωνική εδώ η χρήση και μου διέφυγε εμένα.

Άσχετο εδώ, αλλά επειδή αναφέρθηκα στο Βήμα: εδώ και χρόνια παρακολουθώ εμβρόντητος, κατάπληκτος από τον σχολαστικισμό και τη βλακεία, να γράφεται σταθερά το ΠΑΣΟΚ: «ΠαΣοΚ». Δε σηκώνει σοβαρό σχολιασμό το πράγμα, να πεις λ.χ. για «απρέπεια» να γράφεις όπως θες εσύ το όνομα του άλλου. Όμως, αδύνατον να αντιληφθώ τα βάθη της σοφίας του ιθύνοντος νου που έδωσε προφανέστατα εντολή να γράφεται έτσι το ΠΑΣΟΚ, διότι… κτλ. Τότε όμως γιατί δε γράφουνε και ΛαΟΣ, ΥΠεΧωΔΕ και τα τοιαύτα;